Μετά από δύο πολύ δυνατά αγωνιστικά… χαστούκια, το “ηλεκτροσόκ” της σχεδόν… αποχώρησης του Δώνη από την τεχνική ηγεσία, την έντονη κριτική, την αμφισβήτηση και τον… μηδενισμό που πάντα υπάρχει στη χώρα μας σε τέτοιες περιπτώσεις, οι παίκτες του Παναθηναϊκού ξύπνησαν από το… λήθαργο τους. Οι Πράσινοι βρήκαν την κατάλληλη στιγμή για να ανάψουν και πάλι τη… φλόγα και να βγάλουν αντίδραση στο γήπεδο, δείχνοντας στο ντέρμπι “αιωνίων” ότι υπάρχει ακόμα παλμός σε αυτή την ομάδα. Δυνατός παλμός!
Κάποια στιγμή θα γινόταν! Δεν ήταν λογική αυτή η εικόνα που έδειχνε ο Παναθηναϊκός στα παιχνίδια πρωταθλήματος. Ήταν θέμα χρόνου να βγει μπροστά ο πληγωμένος ποδοσφαιρικός εγωισμός!
Ο Δώνης ανέλυσε καλά την κατάσταση, τροποποίησε σημαντικά το τακτικό του πλάνο και προσαρμόστηκε περισσότερο στις δυνατότητες που έχει αυτό το ρόστερ. Τα υπόλοιπα ήταν καθαρά θέμα των παικτών. Μπόλικο πάθος, ενέργεια και διάθεση στο γήπεδο, απόλυτη συγκέντρωση και περιορισμός των λαθών στο… μίνιμουμ (εξαίρεση το γκολ του αντίπαλου) και πείσμα! Τσαμπουκάς, μαχητική ψυχή, νεύρο. Ότι δηλαδή έλειπε μέχρι τώρα από τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού. Το Τριφύλλι απέκτησε ξανά αγωνιστικό… χρώμα, οι ποδοσφαιριστές του έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν και το τελικό αποτέλεσμα μάλλον τους αδικεί για την προσπάθεια τους.
Ασφαλώς και δεν σβήστηκαν όλες οι ανορθογραφίες αυτής της ομάδας με μια ισοπαλία σε ντέρμπι. Δεν είναι καν θετικό αποτέλεσμα για μια ομάδα με την ιστορία του Παναθηναϊκού! Όμως οι Πράσινοι κέρδισαν από το ματς με τους “Ερυθρόλευκους” πολλά περισσότερα από ένα αγωνιστικό βαθμό. Αναμφίβολα ο δείκτης ψυχολογίας θα ανέβει σημαντικά, η χαμένη… αυτοπεποίθηση θα επανέλθει σταδιακά, ενώ η απαραίτητη ηρεμία επιστρέφει στο “στρατόπεδο” του Παναθηναϊκού. Ο Δώνης και οι παίκτες του κερδίζουν πολύτιμο χρόνο και ίσως λίγη από την εμπιστοσύνη των φιλάθλων τους.
Leader από το πρώτο του ματς με τη φανέλα του Παναθηναϊκού ήταν ο Μπαρτ Σένκεφελντ. Καθαρό μυαλό, ηρεμία στις αποφάσεις του, δυναμικός στις “μονομαχίες” ο Ολλανδός στόπερ, καθοδήγησε με μαεστρία την αμυντική του γραμμή και ήταν ο ηγέτης που τόσο έλειπε… Ουσιαστικό ματς από τον Κουρμπέλη, αρκετή διάθεση και μαχητικότητα από τον Μακέντα, ενέργεια και πείσμα από τον πιτσιρικά Περέα που αφήνει υποσχέσεις για φοβερά πράγματα. Οι προαναφερθέντες ξεχώρισαν λίγο παραπάνω στο ντέρμπι, ενώ σε άλλο ένα ματς ο Ζαχίντ ήταν – το λιγότερο – απογοητευτικός. Στην παρούσα φάση, νομίζω ότι περισσότερο κακό κάνει στον Παναθηναϊκό η συμμετοχή του Νορβηγού, παρά καλό…
