Έφτασε πάλι εκείνη η ιστορική μέρα, που ο Παναθηναϊκός, ο μεγαλύτερος εν Ελλάδι σύλλογος, γιορτάζει την επέτειο της ίδρυσής του. Φέτος, το Τριφύλλι έφτασε τα 112 χρόνια του, και όντας ήδη ζωντανό για περισσότερο από έναν αιώνα, έχει ήδη βάλει…πλώρη για τον δεύτερο.
Μπαίνοντας στο 113ο έτος της ζωής της, η ομάδα αρχίζει και ανεβαίνει ξανά σε όλα τα αθλήματα. Από τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, που βρίσκει ξανά τον δρόμο του με σταθερά βήματα, μέχρι το μπάσκετ που «κυματίζει» ψηλά ως το καμάρι του συλλόγου, αλλά και τον Ερασιτέχνη, που χάρη στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο κάνει ραγδαία βήματα προόδου, επιστρέφοντας σιγά σιγά στο δοξασμένο παρελθόν του.
Με αφορμή, λοιπόν, αυτή την κάθε χρόνο και πιο ιστορική επέτειο, αποφασίσαμε σήμερα να σας θυμίσουμε μερικά από μεγαλύτερα ονόματα, που έχουν περάσει από το ανδρικό τμήμα βόλεϊ του Παναθηναϊκού αυτά τα χρόνια.
Θα προσπαθήσουμε, λοιπόν, να φτιάξουμε την καλύτερη 7αδα (εξάδα + τον λίμπερο), πού έχει περάσει από τον Παναθηναϊκό, γνωρίζοντας πως μπορεί να αδικήσουμε πολλούς μεγάλους αθλητές αφήνοντάς τους απ’ έξω λόγω περιορισμένου…χώρου.
Ακραίος (Νο.1): Στέλιος Καζάζης (1958 – έως σήμερα)
Ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες βολεϊμπολίστες, που φόρεσαν την «πράσινη» φανέλα και διέπρεψαν μ’ αυτήν. Τέσσερα πρωταθλήματα (1982, 1984, 1985, 1986), τρία Κύπελλα Ελλάδος (1982, 1984, 1985), έχοντας κατακτήσει τρεις χρονιές το νταμπλ. Μία τρίτη θέση στο Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1989 στην Φινλανδία. Πέραν όμως από τους τίτλους, κατέχει κι ένα ιδιαίτερο ρεκόρ, αφού πρόκειται για τον μοναδικό αθλητή στην ιστορία της ομάδας βόλεϊ των «πράσινων», που έχει κατακτήσει πρωτάθλημα και Κύπελλο τόσο ως προπονητής όσο και ως παίκτης.
Ακραίος (Νο.2): Ντάντε Αμαράλ (1980 – έως σήμερα)
Από τους πρώτους παίκτες, που σου έρχονται στο μυαλό, όταν σκέφτεσαι ποιος είναι ο καλύτερος ξένος, που έχει περάσει από την ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Ο ύψους 2,01μ. ακραίος, Ντάντε Αμαράλ αποτελεί μία από τις κορυφαίες μεταγραφές στην ιστορία του Τριφυλλιού. Μπορεί το ένα πρωτάθλημα (2006), τα δυο Κύπελλα Ελλάδας (2007, 2008), το ένα Σούπερ Καπ (2007) και η τρίτη θέση στο Top Teams Cup (σημερινό Cev Cup) το 2006 στην Μαγιόρκα να μην είναι πολλά αριθμητικά σαν κατορθώματα στην τριετή παρουσία του στον σύλλογο, ωστόσο η ποιότητα του συγκεκριμένου αθλητή τον κατατάσσει από μόνη της στην λίστα των κορυφαίων στην ιστορία του Παναθηναϊκού.
Μιλάμε, άλλωστε, για έναν παίκτη, που ήταν διεθνής επί 14 χρόνια με την εθνική Βραζιλίας κατακτώντας 31 μετάλλια, εκ των οποίων τρία χρυσά σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και τρία ακόμα μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες (ένα χρυσό και δυο ασημένια). Για να μην αναφέρουμε και πως έχει κερδίσει και τον τίτλο του καλύτερου σε τελειώματα παίκτη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006, το Τσάμπιονς Λιγκ του 2010 και άλλες τρεις διοργανώσεις, ενώ έχει αναδειχθεί και καλύτερος μπλοκέρ στο Παγκόσμιο Λιγκ του 2005.
Διαγώνιος: Ερνάνδο Γκόμες (1982 – έως σήμερα)
Ο δεύτερος ξένος της ομάδας, που «συναρμολογούμε» κομμάτι κομμάτι. Ο 37χρονος, πλέον, Βενεζουελάνος διαγώνιος αποτελεί τον κορυφαίο, που έχει αγωνιστεί στο Τριφύλλι, στην συγκεκριμένη θέση, παρά τα μόλις δυο χρόνια παρουσίας του (2005-2007). Κατέκτησε ένα πρωτάθλημα (2006) στο οποίο αναδείχθηκε και κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης, ένα Κύπελλο (2007) και ένα Σούπερ Καπ (2006), καθώς και μία τρίτη θέση στο Top Teams Cup στην Μαγιόρκα το 2006.
Κατόρθωσε, μάλιστα, να σηκώσει κι ένα Κύπελλο Παναμερικανικών αγώνων το 2003, παίρνοντας από το χέρι την Βενεζουέλα και ξεπερνώντας μεγάλες δυνάμεις όπως ΗΠΑ, Κούβα και Βραζιλία, ανακηρυσσόμενος παράλληλα κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης και πρώτος σκόρερ.
Κεντρικός (Νο.1): Σωτήρης Πανταλέων (1980 – έως σήμερα)
Ο εν ενεργεία παίκτης-σύμβολο του συλλόγου, Σωτήρης Πανταλέων, δεν μπορούσε να λείπει απ’ αυτή την λίστα και να είναι Νο.1 επιλογή στην συγκεκριμένη θέση της λίστας, αλλά και στις καρδιές όλων των φιλάθλων της ομάδας. Στα 23 χρόνια της καριέρας του, μόλις δυο χρόνια άντεξε να μείνει μακριά από τον Παναθηναϊκό. Αγωνίστηκε στους «πράσινους» από το 1996 μέχρι το 2012, τις σεζόν 2012-2013 (Λατίνα, Ιταλία και Παμβοχαϊκός) και 2013-2014 (Κάννες, Γαλλία) άλλαξε για λίγο περιβάλλον και την αμέσως επόμενη σεζόν επέστρεψε στο «σπίτι» του, όπου αγωνίζεται μέχρι και σήμερα σε ηλικία 39 ετών, αποτελώντας τον συνδετικό κρίκο της παλιάς ένδοξης ιστορίας του συλλόγου και του ξεκινήματος, που πραγματοποιείται τώρα κι έχει σκοπό την επιστροφή του μεγαλύτερου ελληνικού συλλόγου στην κορυφή.
Τα τρία πρωταθλήματα Ελλάδας (1996, 2004, 2006), τα τρία Κύπελλα (2007, 2008, 2010) και το ένα Σούπερ Καπ (2006) φαντάζουν πολύ μικρά για να περιγράψουν τόσο τι σημαίνει αυτός ο παίκτης για το σύλλογο όσο και την προσφορά του σ’ αυτόν.
Πάντως, αν θέλει κάποιος να αντιληφθεί με κάποιο τρόπο το πρώτο κομμάτι, μπορεί απλώς να παρακολουθήσει ένα παιχνίδι της ομάδας και να δει την αντίδραση των φιλάθλων της ομάδας, όταν ο Πανταλέων κερδίζει ένα πόντο και πανηγυρίζει με σφιγμένη γροθιά βγάζοντας περίσσιο πάθος και αποτυπώνοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το στίχο ενός συνθήματος της ομάδας: «ΠΑΟ θα πει μαχητική ψυχή»…
Κεντρικός (Νο.2): Ανδρέας Μπεργιελές (1941 – έως σήμερα)
Ο Ανδρέας Μπεργιελές αποτέλεσε, αποτελεί και θα αποτελεί μεγάλο κεφαλαίο για την βολεϊκή ιστορία του «πράσινου» συλλόγου. Μαζί με τον αδερφό του Νίκο βοήθησαν το Τριφύλλι μπει στον δρόμο των επιτυχιών και το οδήγησαν σε πάμπολλους τίτλους. Κεντρικός στην θέση, έφτασε στην κατάκτηση εννέα πρωταθλημάτων (1963, 1965, 1966, 1967, 1970, 1971, 1972, 1973, 1975).
Στο τελευταίο, μάλιστα, υπηρετούσε διπλό ρόλο στην ομάδα, αφού ήταν παίκτης και προπονητής. Παρέμεινε στην θέση του τεχνικού του Τριφυλλιού έως το 1977 και έφερε ένα ακόμα πρωτάθλημα. Ακόμη, πρέπει να τονιστεί πως υπήρξε ο πρώτος προπονητής στην ιστορία της γυναικείας ομάδας βόλεϊ του Παναθηναϊκού την περίοδο 1969-1970. Επομένως, όπως μπορεί καταλάβει και ο πιο αδαής, η προσφορά του ήταν πολυεπίπεδη στο Τριφύλλι και η παρουσία του στιγμάτισε το τμήμα βόλεϊ, τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών.
Πασαδόρος: Δημήτρης Ανδρεόπουλος (1964 – έως σήμερα)
Μία προσωπικότητα, που με ανάγκασε να κρατήσω εκτός λίστας τον τεράστιο Μαρσέλο Ελγκάρτεν, ίσως τον μεγαλύτερο πασαδόρο, που φόρεσε ποτέ τα πράσινα. Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος παρέμεινε 16 ολόκληρα χρόνια στον Παναθηναϊκό και αποτελούσε τον ιθύνων νου της ομάδας. Από το 1983, που τον απέκτησε από την γενέτειρά του και τον Παλαίμωνα Κορίνθου μέχρι και το 1999. Πέντε πρωταθλήματα και δυο Κύπελλα ο απολογισμός του και διεθνής με την Εθνική ομάδα, φτάνοντας τις 204 συμμετοχές.
Δεν σταμάτησε όμως εκεί. Ακόμα κι όταν ολοκλήρωσε την καριέρα του ως παίκτης, ενσωματώθηκε στο τιμ του Ιταλού Ρομπέρο Σερνιότι, που ήταν τότε προπονητής στον ΠΑΟ. Το 2002 πήγε για δυο σεζόν και έκατσε στον πάγκο της γυναικείας ομάδας του Τριφυλλιού ως πρώτος προπονητής. Στην συνέχεια μεταπήδησε στην Εθνική Γυναικών μέχρι το 2007 (πρώτα ως βοηθός και μετά ως πρώτος) και έπειτα επέστρεψε στον κόσμο των ανδρών και προπόνησε τον Γ.Σ. Λαμίας (2007-2013) και τον Φοίνικας Σύρου (2013-2014), πριν επιστρέψει τελικά στον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 2014 και αναλάβει το δύσκολο έργο της «αναστήλωσης» της ομάδας.
Για πέμπτη συνεχή σεζόν, ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος βρίσκεται στον πάγκο του Παναθηναϊκού και τον βοηθάει κάθε χρόνο να κάνει βήματα προόδου, με αποκορύφωμα την φετινή χρονιά, όπου έφτασε στον τελικό του Λιγκ Καπ για πρώτη φορά στην ιστορία του. Παράλληλα, παρακολουθεί τον γιο του, Χαράλαμπο να ανδρώνεται μέσα στην ομάδα, που ο ίδιος αγάπησε και αγαπήθηκε.
Λίμπερο: Ρούλης Αγραπιδάκης (1947 – έως σήμερα)
Δεν γινόταν η επιλογή να είναι διαφορετική στην συγκεκριμένη θέση. Ένας από τους πιο πιστούς «στρατιώτες» στην ιστορία του συλλόγου. Ο Ρούλης Αγραπιδάκης έπαιξε και τα 12 χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας στον Παναθηναϊκό (1969-1981), φορώντας μάλιστα το νούμερο «13» προς τιμήν της θύρας των οργανωμένων οπαδών του συλλόγου. Ακόμα και μετά την απόσυρση του, βρισκόταν πάντα δίπλα στην ομάδα και από το 2004 έχει υπηρετήσει αρκετές φορές τον ΠΑΟ από την θέση του τιμ μάνατζερ, όπως κάνει και σήμερα, όντας 72 ετών!
Μαζί με τον Δημήτρη Διαμαντίδη είναι οι δυο αθλητές, που κουβάλησαν για περισσότερα χρόνια στις πλάτες τους το ιδιαίτερο, για τον σύλλογο, Νο. 13. Φυσικά, όπως και ο «Μητσάρας», ο θρυλικός Ρούλης κατέκτησε πολλούς τίτλους. Έξι πρωταθλήματα Ελλάδος (1970, 1971, 1972, 1973, 1975, 1977), ενώ το 1980 πήρε την δεύτερη θέση με το Τριφύλλι στο Κύπελλο Κυπελλούχων. Φυσικά, δεν πρέπει να παραλείψουμε και τις 80 συμμετοχές του με την Εθνική Ελλάδος (1967-1977), που μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο την «εικόνα» του.
Θα κλείσουμε την περιγραφή του με μία ατάκα, που είχε ξεστομίσει, σε μία συνέντευξή του στην σελίδα του Ερασιτέχνη σχετικά με την φανέλα με το Νο. 13 και τον γιο του Δημήτρη Ανδρεόπουλου, Χαράλαμπο, που δίνει μία ξεχωριστή νότα: «Χαίρομαι, γιατί τώρα το φοράει ο Χαράλαμπος Ανδρεόπουλος και είμαι ήσυχος, επειδή βρίσκεται σε…καλά χέρια».
