Του Θανάση Παπαθανασίου
Μπαίνουμε στην τελευταία εβδομάδα για αυτόν τον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος και φυσικά, χωρίς να αγνοούμε τα δύο τελευταία παιχνίδια, η προσοχή και το μυαλό όλων, φιλάθλων και μη του Παναθηναϊκού, είναι στραμμένα στην απογευματινή συνάντηση της Κυριακής εναντίον του Ολυμπιακού. Είναι από εκείνα τα απογεύματα που νομίζεις ότι ο χρόνος διαστέλλεται, που οι δύο ώρες δεν είναι ακριβώς δύο αλλά πολύ παραπάνω αφού τα συναισθήματα, το πάθος, η προσμονή και η αγωνία δίνουν στον ποδοσφαιρικό χωρόχρονο μια ιδιόμορφη φόρμα για να τα χωρέσει όλα. Τυγχάνει στην συνάντηση αυτή να διασταυρώνονται πολλές ιδιαίτερες καταστάσεις, τέτοιες που να την καθιστούν, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, ρυθμιστή για την αγωνιστική προοπτική των αντιπάλων στην φετινή περίοδο. Ταυτοχρόνως και οι άλλες ομάδες θα περιμένουν αυτό το “ξεκαθάρισμα λογαριασμών” για να επαναπροσδιορίσουν τους στόχους τους. Σίγουρα δεν κρίνεται τίποτα.
Ο Ολυμπιακός, σχεδόν μόνιμος πρωταθλητής εδώ και πάρα πολλά χρόνια, νοιώθει, για πρώτη ίσως φορά τόσο έντονα, να χάνει την πρωτοκαθεδρία του με ότι αυτό συνεπάγεται. Τα διαπραχθέντα λάθη, που έχουν ήδη επαρκώς αναλυθεί από πολλούς, του έχουν στερήσει το ψυχολογικό και αγωνιστικό εφαλτήριο χάριν του οποίου τα προηγούμενα χρόνια ήταν σαν να ξεκινούσε πιο μπροστά από τους υπόλοιπους την κούρσα για το πρωτάθλημα. Ίσως λοιπόν, σε σχέση με τον αντίπαλο της, η ομάδα του Πειραιά να ζει με μεγαλύτερη αγωνία και πίεση την προσμονή για το ντέρμπυ. Δεν γνωρίζω εάν αυτό θα είναι προς όφελος της η όχι. Η αποτυχία στην Ευρώπη δεν επηρεάζει τόσο όσο η αποτυχία στην Ελλάδα, ο Ολυμπιακός περιμένει δύο παιχνίδια για να ξαναποκτήσει σφυγμό, αυτό εναντίον των πρασίνων και της μεθεπομένης Κυριακής εναντίον της ΑΕΚ. Πιστεύω όμως ότι αν το αποτέλεσμα στην Λεωφόρο δεν είναι αυτό που επιθυμούν οι ερυθρόλευκοι η συνάντηση εναντίον της ΑΕΚ θα είναι διαφορετικής δυναμικής και σημασίας. Έτσι, ξαναγυρνάμε στο απόγευμα αυτής της Κυριακής και στην πολλαπλή σημειολογική σημασία που αποκτά η έκβαση της αναμέτρησης ανάμεσα στις δύο από τις πλέον παραδοσιακές δυνάμεις του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ο Παναθηναϊκός έχω την εντύπωση ότι περιμένει με μεγαλύτερη στωικότητα το παιχνίδι. Κατ’ αρχάς δεν πρέπει να αποδείξει τίποτα, όλοι, φίλοι και αντίπαλοι, βλέπουν το ορθολογικό ποδόσφαιρο που παίζει, την υγεία που αποπνέει το συνολικό εγχείρημα του “καθοδηγητή” Γιοβάνοβιτς και επιπλέον η λέξη αποτυχία δεν τρομάζει, υπάρχει στο λεξιλόγιο των πρασίνων και δεν θα αλλάξει πολλά πράγματα στην λειτουργία του πράσινου οργανισμού. Αυτή ακριβώς η εσωτερική ηρεμία, που μεταμορφώνεται αγωνιστικά σε αυτοπεποίθηση και σιγουριά, είναι που με κάνει και πιστεύω ότι σε ψυχολογικό επίπεδο ο Παναθηναϊκός έχει προβάδισμα. Προσθέστε σε όλα αυτά το βαθμολογικό διακύβευμα, το κίνητρο που δίνει στους πράσινους η παραμονή τους στην κορυφή, το γεγονός ότι αυτοί οι παίκτες αποτελούν ένα δεμένο και πειθαρχημένο σύνολο και την απίστευτη στήριξη του κόσμου για να καταλήξετε και εσείς, όπως κι’ εγώ, ότι οι πιθανότητες γέρνουν μάλλον προς την μεριά του τριφυλλιού.
Βέβαια οι πιθανότητες δεν κερδίζουν, αυτό έχει αποδειχθεί πάμπολλες φορές στο παρελθόν και ιδίως σε παιχνίδια Παναθηναϊκού εναντίον Ολυμπιακού. Οι λάτρεις της στατιστικής δεν θα βρουν δυσκολίες στο να αποδείξουν ότι σε τέτοια παιχνίδια δεν μετρά ούτε η βαθμολογική θέση, ούτε η αγωνιστική κατάσταση, ούτε τα ευοίωνα η δυσοίωνα προγνωστικά. Φτάνει μία φάση, ένα ξέσπασμα, ένα τυχαίο γεγονός (το ποδόσφαιρο εκτός από άθλημα είναι και παιχνίδι), μια λεπτομέρεια και ότι λέγαμε εχθές σβήνει στην πραγματικότητα του σήμερα. Το κίνητρο, αντίθετα, πιστεύω ότι επηρεάζει και μπορεί να δώσει αυτό το κάτι παραπάνω που πολλές φορές απαιτείται. Τι είναι πιο δυνατό; Η δίψα για το πρωτάθλημα η το ένστικτο της επιβίωσης; Υπομονή, σε μερικές ώρες θα τα ξέρουμε όλα. Θα γίνουμε λίγο πιο σοφοί και η συνέχεια θα γίνει πιο καθαρή. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε τώρα είναι να παραθέσουμε τα δεδομένα, να φοβόσαστε πάντα τους μετά Χριστόν προφήτες..
Ούτε ο Παναθηναϊκός έγινε ξαφνικά υπερομάδα ούτε ο Ολυμπιακός είναι για τα μπάζα και καλούς παίκτες έχει και φαίνεται σιγά σιγά να βρίσκει τις ισορροπίες του. Στην παρούσα στιγμή, όμως, πιστεύω ότι ο νόμος του ποδοσφαίρου είναι περισσότερο με το μέρος των πρασίνων για τους λόγους που εξηγήσαμε και που μπορούν να συνοψιστούν στην λέξη ΟΜΑΔΑ. Οι νόμοι φυσικά, το γνωρίζουμε όλοι, υπάρχουν για να παραβιάζονται, ιδίως όταν είναι ποδοσφαιρικοί. Ως και η συνήθης ρήση: “ας κερδίσει ο καλύτερος” έχει μόνο ρητορική σημασία και αποτελεί συνήθως μια γαλαντόμο ευχή που εσωτερικά σχεδόν κανείς δεν ενστερνίζεται και πολύ φοβάμαι ότι ούτε παραδέχεται.
Με την ευχή το απόγευμα της Κυριακής οι μανάδες και οι αδερφές των παικτών, παραγόντων και λοιπών εμπλεκομένων να παραμείνουν στο απυρόβλητο, με την ευχή ο συνήθης χρήστης του λέϊζερ να ξέχασε να επαναφορτίσει τις μπαταρίες, ελπίζω, πέραν της οπαδικής επιθυμίας, να παρακολουθήσουμε ένα ωραίο ποδοσφαιρικό θέαμα. Την Δευτέρα το πρωί θα έχουμε την ευκαιρία να πειράξουμε τους κολλητούς μας φίλους που είναι Ολυμπιακοί γιατί και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, ο Ολυμπιακός η ο Παναθηναϊκός δεν είναι ο Μαρινάκης η ο Αλαφούζος, αυτοί έρχονται και παρέρχονται, είναι οι φίλοι μας, οι συγγενείς μας πολλές φορές και τα παιδιά μας που η μαύρη μοίρα τα οδήγησε να υποστηρίζουν άλλη ομάδα. Γι’ αυτό λοιπόν και με αφορμή τα όσα υπέροχα είδαμε στον Βόλο ας το θυμόμαστε, πάμε σε γιορτή και όχι σε πόλεμο. Το πολύ πολύ να χάσουμε και λοιπόν; Τι έγινε;
