Την Δευτέρα (4/11) πραγματοποιήθηκε η συνάντηση του ΟΠΑΠ με τον Παναθηναϊκό Α.Ο για την ανανέωση της συνεργασίας τους. Εκεί βρέθηκαν αρκετοί αθλητές του Ερασιτέχνη. Στο TRIFILARA.GR μίλησε η κολυμβήτρια Νόρα Δράκου.
Με το χαμόγελο της και το χιούμορ της μας μίλησε για το πόσο ηρεμεί μέσα στην πισίνα, τον στόχο της Ολυμπιάδας του Τόκιο και το όνειρό της να κολυμπάει μέχρι τα βαθιά της γεράματα.
Πως νιώθεις κάθε φορά μετά από μια διάκριση ;
«Είναι ανάμικτα τα συναισθήματα, πάντα κυρίαρχη η χαρά, η επίτευξη του στόχου ότι “ναι τα κατάφερα”, μετά από μια μεγάλη προετοιμασία, μετά από μια μεγάλη προπόνηση. Απλά όταν ένας στόχος πραγματοποιείται και πετύχαινες μια πολύ μεγάλη διάκριση μετά από μια χρονιά η οποία είναι πάρα πολύ δύσκολή και σε εμάς υπάρχουν παρά πολλές τέτοιες, ειδικά στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Τότε η χαρά είναι διπλή. Δεν είναι μόνο ότι έχεις πετύχει τον στόχο που έχεις βάλει αλλά ότι έχεις υπερβεί και τα εμπόδια τα οποία υπήρχαν μέσα στη χρονιά, οπότε νιώθεις μια ολοκλήρωση και μια υπερηφάνεια ότι “ναι τα κατάφερα παρά τις αντιξοότητες είμαι εδώ και πέτυχα αυτό που ήθελα να πετύχω».
Η πρώτη και η τελευταία σκέψη πριν πηδήξεις στην πισίνα ;
«Πριν δεν υπάρχουν σκέψεις, μετά υπάρχουν. Πριν το μόνο που κάνεις είναι να κρατάς τον εαυτό σου ήρεμο ,να μην σκέφτεσαι τον αγώνα γιατί αυτό σε αγχώνει και σου δημιουργεί επιπλέον πίεση ,σκέφτεσαι μόνο την κούρσα σου και απλά βουτάς και το κάνεις . Μετά τα συναισθήματα ανάλογα πως έχεις τερματίσει και τι έχεις πετύχει, μπορεί να είναι περίεργα. Μπορεί να είναι μεγάλη θλίψη στεναχώρια , πολύ μεγάλη χαρά, μέτρια ότι δεν τα έδωσα όλα».
Τι σε έκανε να ξεκινήσεις την κολύμβηση ;
«Νομίζω οι γονείς μου, έκανα πάρα πολλά αθλήματα μικρή, αυτοί επέλεξαν στο αρχικό στάδιο της ζωής μου το άθλημα για εμένα . Στα τρία μου χρόνια. Στα 16 μου κατάλαβα , ότι είμαι καλή σε αυτό και απλά συνέχισα να κάνω αυτό που κάνω καλά. Μου άρεσε πολύ, περνούσα ωραία, πετύχαινα αυτά που ήθελα να πετύχω, οπότε έγινε τρόπος ζωής και η ζωή μου ολόκληρη η κολύμβηση».
Πως είναι η καθημερινότητα μέσα στο νερό ,αφού η κολύμβηση είναι ένα ιδιαίτερο άθλημα ;
«Είναι γιατί έχει την επαφή με το νερό. Όποιον και να ρωτήσεις δεν υπάρχει καλύτερο φάρμακο. Είναι ψυχοθεραπεία ,για εμένα έτσι λειτουργεί τουλάχιστον αλλά και για πολύ κόσμο .Είμαι κουρασμένη ,είμαι πιεσμένη από την καθημερινότητα μου ,την προπόνηση μόλις βουτάω στο νερό τα πράγματα αλλάζουν τελείως. Ναι μεν υπάρχει η κούραση ή η βαρεμάρα των πολλών χρονών ότι πάλι έχω προπόνηση αλλά μόλις βουτάς στο νερό τα ξεχνάς όλα. Για εμένα αυτό είναι το πιο σημαντικό στην κολύμβηση αυτό είναι που κερδίζει περισσότερο ότι μέχρι να πεθάνω “χτύπα ξύλο” θα ασχολούμαι με την κολύμβηση θα βουτάω στο νερό . Γιατί μου αρέσει γιατί περνάω ωραία».
Στον Παναθηναϊκό πόσα χρόνια είσαι;
«Είμαι στον 4ο χρόνο φέτος. Ήμουν στις μέτριες εποχές του Παναθηναϊκού και είμαι πολύ τυχερή που βρίσκομαι στις πολύ καλές εποχές του Παναθηναϊκού και πάλι τα τελευταία δυο χρόνια».
Θα έβλεπες το εαυτό σου και ως προπονήτρια ;
«Όχι . Σίγουρα το να κάνω προπόνηση σε μικρά παιδάκια , γιατί μου αρέσει και η επαφή με τα παιδιά, θα το έκανα αλλά δεν θα το ήθελα σαν επάγγελμα. Έχω περάσει όλη μου την ζωή στο νερό, είμαι ήδη 15 χρόνια ενεργή σε υψηλό επίπεδο, θα είμαι τουλάχιστον αλλά πέντε (20 χρόνια) δεν θα ήθελα να περάσω όλη μου την ζωή μέσα σε μια πισίνα, θα κολυμπάω για εμένα επειδή μου αρέσει . Τώρα αν χρειάζεται να βοηθήσω κάποια παιδάκια , να βοηθήσω κάποιους ανθρώπους να τους δείξω κάποια πράγματα ναι αλλά το επάγγελμα μου θα ήθελα να ήταν άλλο».
Μέχρι ποία ηλικία θα συνεχίσεις να συμμετέχεις σε αγώνες ;
«Κοίταξε, φέτος είναι Ολυμπιακή χρονιά, ετοιμάζομαι για το Τόκιο, αν όλα πάνε καλά και πιάσω το όριο θα ακολουθήσει σίγουρα μια περίοδος ηρεμίας. Θα είμαι 28 φέτος , οπότε δεν ξέρω αν θα πάω για άλλη μια Ολυμπιάδα, άλλη μια τετραετία μέχρι το 2024. Σίγουρα θα πάω μέχρι φέτος θα κάνω ένα διάλειμμα , θα τελειώσω με την σχολή μου».
Τι σχολή ;
«Είμαι Φιλολογία στην Πάτρα. Μετά θα δω αν με παίρνει σωματικά και μπορώ θα συνεχίσω για το Παρίσι αν όχι τελειώνει η καριέρα μου εδώ».
Πέρα από το Τόκιο, έχεις κάποιους πιο μικρούς στόχους ;
«Φέτος είναι και το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα οπού θα γίνει τον Μάιο στην Βουδαπέστη. Σημαντικός στόχος και αυτός. Στα τελευταία τέσσερα Πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα 4η θέλω να φτάσω 3η ,2η,1η, επιτέλους . Θέλω να κερδίσω ένα μετάλλιο , είναι το απωθημένο μου ένα μετάλλιο και είναι και ο λόγος που συνεχίζω τόσο ενεργά . Θα ήθελα να το προσπαθήσω , να το καταφέρω θα με έκανε πάρα πολύ χαρούμενη . Οπότε σίγουρα ένας μεγάλος στόχος το Πανευρωπαϊκό και μετά η Ολυμπιάδα του Τόκιο».
Για να γίνει ακόμα πιο ενεργό το άθλημα της κολύμβησης τι πιστεύεις ότι πρέπει να αλλάξει στην Ελλάδα ;
«Η κολύμβηση είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο άθλημα . Είναι δύσκολο να το βρεις με το νερό , να είσαι γρήγορος . Επίσης είναι ένα ερασιτεχνικό άθλημα , είναι ένα άθλημα που δεν έχει προβολή , είναι ένα άθλημα που δεν σου δίνει εφόδια , δεν σου δίνει λεφτά , δεν σου δίνει δόξα. Θέση σε ένα δημόσιο σε ένα στρατό , έχουν τελειώσει όλα αυτά . Οπότε ένα παιδί που είναι 16 χρονών και είναι έτοιμο να δώσει Πανελλήνιες δεν πρόκειται να συνεχίσει την κολύμβηση εκτός και αν είναι τοπ, είναι πάρα πολύ καλός . Για να μπορέσει η κολύμβηση να ανέβει επίπεδο και να μην πηγαίνουν τα παιδάκια μόνο για να μάθουν, θα πρέπει να δοθούν πολλά κίνητρα από την πολιτεία , μεγάλη έμφαση από τα μέσα , να γίνει το άθλημα αναγνωρίσιμο ,να περπατάει στο δρόμο ένας κολυμβητής και να τον ξέρουν , να μην χρειάζεται να είναι μπασκετμπολίστας. Μέχρι να γίνει αυτό θα αργήσει πάρα πολύ και δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ στην Ελλάδα . Οπότε θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο . Αυτό που είναι το βασικό είναι τα παιδιά να πηγαίνουν στο κολυμβητήριο να μάθουν . Δεν επιτρέπεται στην Ελλάδα να έχουμε πνιγμούς, απαγορεύεται».
