Όταν ονειροβατείς και νομίζεις ότι έχεις πετύχει κάτι επειδή κέρδισες σε ένα φιλικό παιχνίδι τον Άγιαξ ή τη Φέγενορντ, όταν δεν ακούς το… καμπανάκι που χτύπησε δυνατά στη Λαμία, όταν δεν έχεις ποδοσφαιρικό εγωισμό και βγάζεις μπροστά την – μέχρι τώρα- κρυμμένη σου έπαρση, αυτά παθαίνεις… Είναι όμορφα τα κάστρα στην άμμο, όμως με το πρώτο κύμα θα καταστραφούν και ο Παναθηναϊκός δεν φρόντισε να προστατεύσει, όπως θα έπρεπε, το δικό του αγωνιστικό κάστρο.
Η ήττα από τον ΟΦΗ σόκαρε τον κόσμο του Τριφυλλιού, τόσο για την έκταση του σκορ, όσο και για την απογοητευτική εμφάνιση των παικτών του Παναθηναϊκού. Ούτε στο χειρότερο τους εφιάλτη δεν θα περίμεναν οι φίλοι των Πράσινων αυτό το… κάτι σαν ομάδα που είδαν στο Ολυμπιακό Στάδιο. Αυτή την άνευ όρων παράδοση του Δώνη και των ποδοσφαιριστών του. Αυτή τη θλιβερή και ντροπιαστική εικόνα που είχε ο Παναθηναϊκός στο ματς με τον ΟΦΗ.
Σίγουρα θα υπάρχει κάποια εξήγηση γι΄αυτό το χάλι, γιατί δεν γίνεται μέσα σε 2-3 εβδομάδες να έχει δημιουργηθεί αυτή η αγωνιστική μεταμόρφωση. Κάποιος λόγος θα υπάρχει για ένα αποτέλεσμα που βαραίνει το ίδιο τον τεχνικό διευθυντή, τον προπονητή και τους ποδοσφαιριστές. Ευθύνες έχει και ο Νταμπίζας για τα βήματα που έκανε στο κομμάτι της υλοποίησης του μεταγραφικού σχεδιασμού, ευθύνες – και πολύ μεγάλες – έχει ο Δώνης για την κάκιστη διαχείριση και το κοουτσάρισμα της ομάδας του στο ματς με τον ΟΦΗ και ένα κομμάτι της… πίτας αναλογεί στους παίκτες για την αγωνιστική τους συμπεριφορά και τη “λευκή πετσέτα” που πέταξαν στο ματς με τους Κρητικούς. Μια ήττα με κάτω τα χέρια, μια εμφάνιση ιδιαίτερα προβληματική, μια βραδιά που θα κάνουν καιρό να ξεχάσουν οι Πράσινοι. Γιατί αυτό το αποτέλεσμα έστειλε τον Παναθηναϊκό αρκετά πίσω στο χρόνο και κατέστρεψε ότι χτιζόταν με τόσο κόπο και ιδρώτα εδώ και ένα χρόνο.
