Ο Κώστας Γουλής αναλύει τα κέρδη της (πρώτης εφετινής) «πράσινης» νίκης στη Ν. Σμύρνη, το σωστό «μακιγιάρισμα» και τα «καμπανάκια» από τον Δώνη, αλλά και το… ανέκδοτο με τις κάρτες που δίνει «άλλοθι» στους διαιτητές
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΓΟΥΛΗ
Πραγματικά πολύ σημαντικό το «τρίποντο» του Παναθηναϊκού στην «πλατεία» (1-0), για πολλούς και διάφορους λόγους: Πρώτα απ’ όλα για να μην χαθεί αυτή η (έστω και μικρή) «αύρα», που δημιούργησε η εικόνα των «πράσινων» στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και για να μην επιστρέψει σε χρόνο… dt η γκρίνια και η εσωστρέφεια, που είχαν πολλαπλασιαστεί μετά την αναιμική εκκίνηση του «τριφυλλιού» στο πρωτάθλημα.
Φαντάζεστε να επαναλάμβανε ο Παναθηναϊκός μία αντίστοιχα κακή εμφάνιση στη Ν. Σμύρνη, κόντρα σε μία ομάδα που παραδοσιακά του βγάζει το… λάδι; Η «μουρμούρα» θα χτυπούσε και πάλι… κόκκινο και δεν θα «γυρνούσε» εύκολα η κατάσταση…
Το κυριότερο ωστόσο, ήταν πως αυτή η νίκη επί του Πανιωνίου, ήρθε μέσα από ένα σοβαρό παιχνίδι των «πράσινων» (σε συνέχεια του clasico με τον Ολυμπιακό), με τον Παναθηναϊκό όχι μόνο να απειλείται ελάχιστα σε όλο το ματς απ’ τους Νεοσμυρνιώτες, αλλά να χάνει την ευκαιρία (ειδικά στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου) να «τελειώσει» με ένα δεύτερο γκολ τον αγώνα πολύ νωρίτερα…
Το τελευταίο κομμάτι, αυτό των χαμένων ευκαιριών, προσφέρει (έξτρα) τροφή για… σκέψη, ειδικά στον Γιώργο Δώνη, ο οποίος κατέθεσε εκ νέου τις «ανησυχίες» του στη συνέντευξη Τύπου. Στο τέλος της ημέρας ωστόσο, ο ίδιος είναι εκείνος που πρώτα απ’ όλα, πρέπει να βρει μέσα από τις προπονήσεις και τη δουλειά στο Κορωπί το «πρόβλημα», να το περιορίσει κι εντέλει να το εξαλείψει.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο 50χρονος προπονητής του Παναθηναϊκού πήρε υψηλό βαθμό στη Ν. Σμύρνη, γιατί τακτικά έδωσε στους «πράσινους» τα εφόδια που χρειάζονταν, για να «μακιγιάρουν» τις όποιες αδυναμίες παρουσιάζουν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή: Και πάνω απ’ όλα, έβαλε τα «κουτάκια» στις σωστές θέσεις…
Ελλείψει του Μακέντα και με δεδομένη την απειρία του Περέα (ο οποίος κάνει τις πρώτες επαγγελματικές συμμετοχές του, μην το λησμονούμε αυτό), ο Δώνης άλλαξε το σύστημα στο πολύ πιο ορθολογικό (για τις συνθήκες του συγκεκριμένου αγώνα) 4-2-3-1, γεμίζοντας τις τρεις θέσεις πίσω από τον Κολομβιανό, με τρεις «διαφορετικού» τύπου παίκτες. Έναν ακραίο που έχει και την ταχύτητα, και το ξεπέταγμα και την διαγώνια πάσα και συνεργασία (Μολό), έναν επιτελικό μέσο που έχει μάθει να συγκλίνει σωστά και στο κατάλληλο timing προς τα μέσα, όποτε τον βάζει ο προπονητής του στο «φτερό», προσφέροντας έξτρα πάσα και συνεργασία με τους άλλους τρεις της μεσοεπιθετικής γραμμής (Μπουζούκη) κι έναν παίκτη (Ζαχίντ), που ότι και να λέμε οι… απέξω, είναι «δε-κά-ρι». Και μάλιστα «δεκάρι» παλιάς… κοπής με τα (πολλά) καλά του (κάθετη πάσα, κίνηση ανάμεσα στις γραμμές, συνεργασίες με τους ακραίους, εξαιρετική τεχνική και ικανότητα στο ένας εναντίον ενός, σουτ) και τα αρνητικά του (περιορισμένη παρουσία στο μαρκάρισμα, μικρή συμμετοχή στο παιχνίδι όταν η μπάλα παίζεται μακριά κ.ο.κ.).
Ο Ζαχίντ ως επιτελικός μέσος, με πλήρη ελευθερία κινήσεων και συγκεκριμένες οδηγίες για το πώς πρέπει να κινείται στο τελευταίο (επιθετικό) τρίτο του γηπέδου, παίζοντας διαρκώς ενδιάμεσα απ’ τις γραμμές του αντιπάλου, είναι παίκτης που μπορεί να ξεχωρίσει στο ελληνικό πρωτάθλημα και σε τέτοιου είδους παιχνίδια να κάνει τη… διαφορά.
Στα δε μετόπισθεν, η είσοδος του Σχένκεφελντ, έδωσε στον Παναθηναϊκό στα δύο τελευταία ματς, τη σκληράδα και τον επιθετικό τόνο στο μαρκάρισμα που τόσο του έλειψε στα πρώτα παιχνίδια και το πλήρωσε πολλάκις. Το πιο εντυπωσιακό εντούτοις με τον Ολλανδό, δεν είναι το πώς βγαίνει πρώτος στον αντίπαλο ή το πόσο αποφασιστικά «καθαρίζει» (κατά 90%) ότι έρχεται από… αέρος. Αλλά η απίστευτη ηρεμία, η προσωπικότητα και η απλότητα που βγάζει με τη μπάλα στα πόδια, η εξαιρετική ικανότητά του να αποφεύγει και έναν και δύο και τρεις αντιπάλους στο πρέσινγκ και η δυνατότητα να κουβαλήσει τη μπάλα πολλά μέτρα ψηλά με ασφάλεια. Το έκανε σε τέσσερις περιπτώσεις με τον Πανιώνιο και στις τρεις εξ αυτών ο Παναθηναϊκός δημιούργησε προϋποθέσεις αντεπίθεσης, με αποκορύφωμα το δοκάρι του Ινσούα στο 45’. Στοιχεία που δεν συναντάς εύκολα σε κεντρικό αμυντικό ή για να ακριβολογούμε, δεν θυμάμαι να τα διαθέτει σε τόσο ανεπτυγμένο βαθμό (σαν «πακέτο») κάποιος απ’ τους στόπερ που έφερε ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια. Μεγάλη υπόθεση ο Ολλανδός και θα το αντιληφθούμε όλοι μας στην πορεία…
Τι πρέπει να διορθώσει το «τριφύλλι» στη συνέχεια; Πολλά και γρήγορα, διότι το σαββατιάτικο ματς με την Ξάνθη δεν θα είναι του… κατηχητικού, αλλά θα εξελιχθεί σε μεγάλη μάχη. Δεν θα έχει καμία σχέση με τη φιλική… τριάρα του Αυγούστου. Και οι παίκτες του Παναθηναϊκού θα πρέπει να καταθέσουν μυαλό, αποφασιστικότητα στις επιλογές τους με τη μπάλα στα πόδια -ειδικά όταν προσεγγίζουν την αντίπαλη περιοχή- και να μην είναι τόσο επιπόλαιοι. Καμιά φορά, οι ίδιοι κάνουν (πολύ) πιο δύσκολη απ’ ότι θα έπρεπε τη ζωή τους…
Α, και κάτι τελευταίο. Όταν ο Δώνης μίλησε για «αφέλεια» στη συνέντευξη Τύπου, εννοούσε βεβαίως και τα «εύκολα» φάουλ που δίνει η ομάδα του στον αντίπαλο, ειδικά πέριξ της περιοχής. Και τα περισσότερα εξ αυτών εκτός από ανόητα, επισύρουν και κάρτες. Αν δε, απέναντί σου έχεις και διαιτητές τύπου Ευαγγέλου, που τις κόκκινες στους Μανιάτηδες για σφαλιάρες εκτός φάσης στον Περέα, τις «βαφτίζουν» (και με… VAR!) κίτρινες, οφείλεις να είσαι διπλά και τριπλά προσεκτικός.
Κατάντησε… ανέκδοτο να παίζουν οι αντίπαλοι του Παναθηναϊκού «ξύλο» στα περισσότερα παιχνίδια και να είναι οι «πράσινοι» τούτη τη στιγμή… πρωτοπόροι στις κάρτες, με 18 κίτρινες και 1 κόκκινη (σε 5 αγωνιστικές) και η δεύτερη (στη συγκεκριμένη κατηγορία) ΑΕΛ να έχει 15! Ας σταματήσουν κάποια στιγμή και οι ίδιοι να δίνουν… άλλοθι (και) στους διαιτητές με την αφέλειά τους…
