Ο Τάσος Χατζηγιοβάνης βρίσκεται κοντά στην πόρτα της εξόδου από τον Παναθηναϊκό και το trifilara.gr αναλύει τα δεδομένα. Οι Νίκος Παγκάκης, Νίκος Τζουάννης, Μπάμπης Τσιμπίδας και Κώστας Γουλής ανοίγουν το φάκελο “Χατζηγιοβάνη” και “ακτινογραφούν” την κατάσταση και τους λόγους που έφτασε στα άκρα αυτή η σχέση.

Ν. Παγκάκης: Πρόβλημα σε κάθε περίπτωση το ότι ασχολούμαστε με μια μονάδα και όχι με την ομάδα

Toν φάκελο Χατζηγιοβάνη μπορεί να τον ανοίξει είναι αλήθεια κανείς πολύπλευρα.  Ανάλογα το αν γνώμονας θα είναι ο Παναθηναϊκός ή ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.

Για παράδειγμα κάποιος θα υποστήριζε ότι ο Τάσος δεν έχει δώσει κανένα δικαίωμα με τη συμπεριφορά του. Αλήθεια είναι. Στις προπονήσεις δουλεύει κανονικότατα. Ο Δώνης δεν έχει κανένα μα κανένα παράπονο. Είναι  προφανές εξάλλου, αφού τον παίρνει στην αποστολή, παρά το σούσουρο…  Επίσης ο Τάσος δεν έχει κάνει καμία δήλωση προκλητική όλο αυτό το διάστημα,  ούτε καν έχει τοποθετηθεί δημόσια.  Σέβεται τον ρόλο του. Ο Τάσος είναι επαγγελματίας και στο νόμο της σύγχρονης αγοράς ο καθένας κοιτάζει το συμφέρον του. Και ο μάνατζερ του Τάσου και ο παίκτης ξεκάθαρα το δικό τους. Τα συναισθήματα όταν μιλάμε για νούμερα με αρκετά μηδενικά …last year.

Στην τελική είναι δικαίωμα κάθε εργαζόμενου να επιλέξει που θέλει να εργάζεται, τι χρήματα θα παίρνει, τι μετεξέλιξη θα έχει. Άλλο πράγμα η ζαριά μιας μεταγραφής στο εξωτερικό. Κι άλλο το αναφαίρετο του δικαίωμα στην επιλογή. Από την τσέπη μας τα παίρνει; Γιατί θα πρέπει να λογοδοτήσει για αυτό; Επειδή δεν μένει στο μνημονιακό Παναθηναϊκό; Δεν χρωστάει, είχε συμβόλαιο έπαιξε, το εξαντλεί. That’s it και γεια σας… Δημοκρατία έχουμε. Το είσαι μικρός και θα ακούσεις εμάς, δεν υπάρχει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο . Επιλογή του είναι ως ενήλικας επίσης, το βαθμό που θα τα θέλω του μάνατζερ του θα γίνουν πράξη. Αν πιστεύει ότι θα τα καταφέρει, έχει κάποιος δικαίωμα να του στερήσει το όνειρο;  Αν φύγει, πολύ απλά το πουλάκι πέταξε και ουδείς θα το θυμάται σε λίγο καιρό.  Old time classic. Ήθελε να μείνει δεν παίρνει ότι πιστεύει πως αξίζει ο ίδιος και τείνει να φύγει…

Κάποιος άλλος πάλι, ως αντίλογο – ειδικά αν το δει υπό το πρίσμα του οπαδού – θα υποστήριζε ότι ο Τάσος δεν είναι φρόνιμο να φύγει τόσο νέος γιατί πολλοί κάηκαν σε ανάλογες περιπτώσεις. Θα τονίσει ότι ο Χατζηγιοβάνης ανδρώθηκε στον Παναθηναϊκό και από την ώρα που έχει κατά βάση ένα νεανικό μοντέλο και ανοικτή ενδεκαδάτη θέση δεν υπάρχει λόγος να ξενιτευτεί. Εδώ άλλωστε, είναι το ποδοσφαιρικό σπίτι του…

Θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει ο καθένας , τονίζοντας ότι πήραν τα μυαλά του αέρα. Ότι υπερτιμά τις δυνατότητες του. Είτε ελέω μάνατζερ, είτε ελέω δημοσιότητας και ότι άνευ λόγου βιάζεται για το άλμα. Πως βάζει πάνω από όλα το οικονομικό και δεν διεκδικεί ένα ταπεινότερο κασέ. Αναλογικό στα δεδομένα της ομάδας που αγαπά, για να τη στηρίξει και να μείνει ο ίδιος ώστε να εξελιχθεί μέσα από τον εσωτερικό ανταγωνισμό. Όπως ο Μπουζούκης για παράδειγμα. Θα μπορούσε να ζητήσει το λόγο κανείς από τον Τάσο που δεν παίρνει θέση. Ο Δώνης μίλησε αν αυτού… Είπε ο Τάσος θέλει να φύγει και ο ίδιο δεν το διέψευσε. Άρα…

Διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές, είμαι σίγουρος, ότι από το μυαλό σας πέρασαν δεκάδες σκέψεις.  Κάποια επιχειρήματα σας βρήκαν σύμφωνους άλλα  αντίθετους.  Κάποιες συνισταμένες έχουν λογική βάση, άλλες τις διέπουν μια δόση υπερβολής.  Θα επιλέξετε την κουρτίνα ένα ή την κουρτίνα δύο; Και που είναι ο Ζονγκ τελικά;

Περί ορέξεως λοιπόν και απόψεων, κολοκυθόπιτα…  Στον τελικό απολογισμό όμως να είστε απόλυτα σίγουροι για ένα πράγμα. Ο Παναθηναϊκός με οποιαδήποτε διαπραγματευτική τακτική κι αν παίξει…μπάλα, θα κοιτάξει μόνο το συμφέρον του. Και ο Χατζηγιοβάνης 100% το δικό του.  Το ζήτημα, λοιπόν,  δεν είναι το γουστάρουμε εμείς , βάσει του δικού μας ηθικού κώδικα, της υποκειμενικής λογικής μας. Αλλά τι θέλει ένας ενήλικας από τη ζωή του σε αυτή τη φάση και τι θέλει να αποκομίσει μια επαγγελματική ομάδα από τον σχεδιασμό της.

Η ταπεινή μου άποψη, μετά από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι είναι ότι –έστω και σε αυτόν τον Παναθηναϊκό –ο Χατζηγιοβάνης αν μείνει θα κερδίσει παρά θα χάσει. Θα ήταν προτιμότερο να υπογράψει. Για τον ίδιο και για το σύλλογο. Εξάλλου, τα χρήματα δεν είναι το παν και πρώτα ο θεός, λεφτά υπάρχουν… Ναι υπάρχουν και στο εγγύς μέλλον θα τα βρει. Επίσης υπομονή εστί αρετή για όλους.  Ο Χατζηγιοβάνης, όμως, δεν είναι το παιδάκι που άρχιζε προ τριετίας να μπουσουλάει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο αλλά είναι πλόεν ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Οπότε δεν υπάρχουν αναθέματα σε τέτοιες περιπτώσεις.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον οργανισμό  Παναθηναϊκός είναι ότι παραμονές ενός σημαντικότατου αγώνα με την Ξάνθη και στα μεθεόρτια της πρώτης του νίκης στην Νέα Σμύρνη,  οι προβολείς πέφτουν σε μια μονάδα και αποπροσανατολίζεται η ομάδα. Η σκιά της διαπραγμάτευσης καλύπτει την φωτεινή πλευρά του ποδοσφαίρου. Λες και έλυσαν όλα τα προβλήματα οι «πράσινοι» και αυτό που θα αλλάξει το ρου της ιστορίας είναι ένα ακόμη επαγγελματικό συμβόλαιο. Μια σταγόνα στον πράσινο…ωκεανό.  Σημάδι των καιρών κι αυτό!

Μ. Τσιμπίδας: Το θέμα είναι η ομάδα, όχι ο κάθε Χατζηγιοβάνης

Συμφωνώ απολύτως με τον ορισμό οικονομικών κατηγοριών στα συμβόλαια που έχει θέσει στον Παναθηναϊκό ο Νίκος Νταμπίζας. Σε προκαθορισμένο μπάτζετ, το ανώτατο και το κατώτατο όριο δεν πρέπει να απέχουν πολύ, ώστε να υπάρχει ισορροπία στα αποδυτήρια. Όχι ένας να παίρνει δέκα και ο άλλος εκατό, γιατί τότε ο πρώτος θα αισθάνεται αδικημένος και θα μετακυλύει τις ευθύνες στον ακριβοπληρωμένο.

Για κάθε κατηγορία συμβολαίου, ορθώς προβλέπεται και μία συγκεκριμένη αμοιβή. Όμως, το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να οριοθετηθεί επακριβώς μέσα σε ένα κουτάκι, σε έναν κύκλο ή σε οποιοδήποτε γεωμετρικό σχήμα. Επιβάλλεται να εκπονηθεί ένα σχέδιο με σταθερές αρχές που θα περιλαμβάνει και την απαιτούμενη ευελιξία για μεμονωμένες περιπτώσεις.

Το ποδοσφαιρικό τμήμα του Παναθηναϊκού χρειαζόταν κανόνες, διότι τους είχε χάσει και είχε καταντήσει ξέφραγο αμπέλι. Ο Νίκος Νταμπίζας επέβαλλε ένα πλαίσιο λειτουργίας και το τηρεί ευλαβικά. Από το πλαίσιο δεν πρέπει να παρεκκλίνει, αλλά να μπορεί να το “τεντώνει” ως ένα βαθμό. Διότι σε διαφορετική περίπτωση, ο Παναθηναϊκός θα χάνει ποδοσφαιριστές τους οποίους θα μπορούσε να κρατήσει στο δυναμικό του.

Αυτό ισχύει με τον Τάσο Χατζηγιοβάνη και τις επαφές του με τον Νίκο Νταμπίζα. Έχει δίκιο ο Νταμπίζας να κατατάσσει τον Χατζηγιοβάνη σε μία κατηγορία συμβολαίων. Εκεί που διαφωνώ είναι με τη λογική ότι ο Χατζηγιοβάνης πρέπει να πάρει τα ίδια με τον Μαυρομάτη και τον Μπουζούκη. Δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να πάρει τα διπλά, αλλά ίσως να αξίζει περισσότερα.

Το φυσιολογικό, κατ’ εμέ, είναι να υπάρχει ο μέσος όρος σε μία κατηγορία συμβολαίων. Για παράδειγμα, στον μέσο όρο των 10 ευρώ, ένας μικρός ας πάρει 9 και ένας άλλος 11. Δεν έχουν όλοι το ίδιο ταλέντο, τις ίδιες προοπτικές εξέλιξης και την ανάλογη βαρύτητα για τον Παναθηναϊκό. Εννοείται όχι ο ένας να πάρει 8 ευρώ και ο άλλος 20 ευρώ. Αυτό είναι σφάλμα. Αλλά η λογική του να πάρουν όλοι 9 ή όλοι 11 ευρώ, είναι ακατανόητη.

Δεν παραβλέπω τη συμπεριφορά του Χατζηγιοβάνη, όμως πιστεύω πως οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού είχαν την υποχρέωση να θέσουν το περίγραμμα της διαπραγμάτευσης και να δράσουν εγκαίρως. Οι “πράσινοι” κινήθηκαν αργά, με την τακτική της μίας και μοναδικής πρότασης, χωρίς διάθεση για διαπραγμάτευση. Αυτή η πολιτική δεν ταιριάζει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και πρέπει να ανασχεδιαστεί, αλλά θα προκύψουν και άλλοι “Χατζηγιοβάνηδες”.

Ν. Τζουάννης: Tο μοναστήρι να είναι καλά!

Στις μέρες της κυριαρχίας του Παναθηναϊκού, ένα ήταν το “μότο” που ακουγόταν στην Παιανία σε περιπτώσεις ανάλογες με αυτές του Χατζηγιοβάνη. “Το μοναστήρι να είναι καλά”. Είναι πολύ απλό. Όποιος δεν θέλει να παίξει στο Παναθηναϊκό, δεν θα παίξει! Όποιος δεν θέλει να μείνει στο σύλλογο, στο… καλό!

Ο Παναθηναϊκός είναι τεράστια ομάδα για να ασχολείται με τόσο μικρά θέματα… Αλλά η… ανάγκη και η κατάσταση των τελευταίων ετών οδήγησαν το κλαμπ να κάνει… σίριαλ ακόμα και το θέμα της ανανέωσης του συμβολαίου του Χατζηγιοβάνη. Διαφωνώ με κάποιες κινήσεις του Νταμπίζα και κυρίως με τον τρόπο που χειρίζεται ορισμένες υποθέσεις. Όμως σε τούτη την περίπτωση δεν μπορώ να ρίξω την ευθύνη στον τεχνικό διευθυντή του Παναθηναϊκού για την επιλογή του να διατηρήσει τις ισορροπίες στα αποδυτήρια και να μην κάνει διακρίσεις με το θέμα του Χατζηγιοβάνη. Κακώς κατά την άποψη μου έχει βάλει αυτά τα “σύνορα” στα συμβόλαια των νεαρών παικτών, ωστόσο από τη στιγμή που έχει επιλέξει αυτή την πολιτική, οφείλει να την ακολουθήσει μέχρι τέλους.

Ο Παναθηναϊκός ξεκαθάρισε από την πρώτη στιγμή στον Χατζηγιοβάνη ότι τον θέλει στην ομάδα. Έγινε συγκεκριμένη πρόταση, άρχισε η διαπραγμάτευση και οι συζητήσεις οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο. Κυρίως εξαιτίας της επιθυμίας του Μυτιληνιού εξτρέμ για συγκεκριμένα οικονομικά θέματα του συμβολαίου, αλλά και του στόχου μεταγραφής σε σύλλογο του εξωτερικού. Παρά τη διαφωνία, οι Πράσινοι του φέρθηκαν με το… γάντι, δεν “τιμώρησαν” αγωνιστικά τον παίκτη, ενώ ο Δώνης είχε τον 22χρονο ακραίο επιθετικό βασικό σε όλο το στάδιο της προετοιμασίας, αλλά και στα πρώτα παιχνίδια πρωταθλήματος.

Ο Χατζηγιοβάνης δεν είναι πια παιδί, αλλά ένας ποδοσφαιριστής που βρίσκεται στον τέταρτο επαγγελματικό χρόνο της πορείας του. Θα πρέπει να μάθει να ζει με τις επιλογές του και από τη στιγμή που επέλεξε να τραβήξει αυτή την υπόθεση στα άκρα, τότε θα χρειαστεί να συμβιβαστεί με τα νέα δεδομένα που θα προκύψουν.

Μετά και και τις δηλώσεις του Δώνη, θα είναι τεράστια έκπληξη αν δούμε τον Χατζηγιοβάνη να αγωνίζεται ξανά με το Τριφύλλι στο στήθος. Νομίζω ότι η αποχώρηση του από τον Παναθηναϊκό θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη – πιθανότατα τον Γενάρη – και η μελλοντική του πορεία στο χώρο του ποδοσφαίρου θα δείξει ποιος από τους δύο έχασε τελικά…

K. Γουλής: Τάσο, πάρε ένα τηλέφωνο και τον Φουρλάνο…

Το έχει η… μοίρα του Παναθηναϊκού, ακόμη και σε περιόδους που -θεωρητικά- θα έπρεπε να είναι λίγο πιο ήρεμες, όπως το 15ήμερο που «τρέχει» μετά τα δύο τελευταία παιχνίδια με Ολυμπιακό και Πανιώνιο, να «γεννιούνται» θέματα εσωτερικής… κατανάλωσης και να (απ)ασχολείται όλος ο «πράσινος» οργανισμός με ζητήματα μη αγωνιστικά: Πάνω-κάτω δηλαδή, αυτό που γίνεται το τελευταίο τετραήμερο με την υπόθεση του Χατζηγιοβάνη, που ξανάρθε στον… αφρό, έπειτα απ’ την αιχμηρή (ως προς τον τόνο διατύπωσης) δήλωση του Γιώργου Δώνη, μετά το ματς στη Ν. Σμύρνη…

   Πάμε Να δούμε λίγο κάποια πράγματα πίσω απ’ τις λέξεις κι όσα έχουν γίνει και σας ανέλυσε σε πρώτο σκέλος, το TRIFILARA.GR το βράδυ της Δευτέρας (30/9). Με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, ο Τάσος κατά 99,99999% θα φύγει από τον Παναθηναϊκό τον Ιανουάριο. Δεν έφυγε/πωλήθηκε το καλοκαίρι, διότι οι «πράσινοι» είχαν βάλει συγκεκριμένο ταβάνι στο «ταμπελάκι» της πώλησης (αλλά επίσημες προτάσεις δεν ήρθαν ποτέ, μην το λησμονούμε αυτό), όμως τούτη τη φορά ο Μυτιληνιός εξτρέμ θα αποχωρήσει μέχρι την αλλαγή του χρόνου. Δεν «γυρίζει» πλέον το όλο κλίμα, το γυαλί θρυμματίστηκε σε πολύ-πολύ μικρά κομματάκια για μπορέσει να ξανακολλήσει με κάποιον τρόπο και πλέον η αρνητική «αύρα» της σχέσης τους έχει αρχίσει να «ακουμπάει» πιο έντονα (και) τα αποδυτήρια.

Το θέμα είναι πως θα επέλθει ο χωρισμός κι αν θα βρεθεί ένας ομαλός τρόπος για το «διαζύγιο». Με μικρότερο οικονομικό όφελος, προφανώς για τον Παναθηναϊκό, αφού ουδείς θα προσεγγίσει τους «πράσινους» τον Ιανουάριο δίνοντας το plus 1 εκατ. € που ζητούσαν το καλοκαίρι, για ένα παιδί που απ’ την 1η Ιανουαρίου μπορεί να κλείσει, όπου θέλει χωρίς να τον εμποδίζει κανένας.

Η κάθε πλευρά έχει τα δικά της επιχειρήματα και τα δικά της «παράπονα» για όλα όσα έχουν γίνει: Η πλευρά του «Χάτζη» και του ατζέντη του, θεωρούν πως η πρόταση που έγινε από τον Παναθηναϊκό, με τον Τάσο να έχει κλείσει μία τριετία στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, δεν έπρεπε να είναι αντίστοιχη με αυτή π.χ. του Μπουζούκη (130 χιλιάρικα με τα μπόνους), αλλά αρκετά μεγαλύτερη (κοντά στο 200άρι). Δικαίωμά τους να αξιολογούν και να βάζουν τον δικό τους πήχη στις οικονομικές αξιώσεις για επέκταση συμβολαίου, όμως το πρώτο ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ λάθος, ήταν που καθ’ όλη τη διάρκεια όλης αυτής της διαδικασίας, προσπάθησαν να συνδέσουν τα οικονομικά δεδομένα της δικής τους υπόθεσης με αυτά του Μπουζούκη. «Πόσα θα πάρει ο Γιάννης;» και «τι μπόνους μπήκαν στο Γιάννη;» κ.ο.κ.! Το παρακολουθούσαν πολύ στενά όλο αυτό. Άστοχο, πολύ άστοχο… Οσο άστοχη είναι στο δικό μου μυαλό η «ΑΠΟΛΥΤΟΤΗΤΑ» στις νόρμες του Νταμπίζα (δεν είναι το ίδιο ο Μπουζούκης, ο Μαυρομμάτης, ο Χατζηγιοβάνης, ο Σέχου), άλλο τόσο άστοχη ήταν κι αυτή η προσέγγιση απ’ την πλευρά του Μυτιληνιού άσου. Και δη απ’ το περιβάλλον του…

Αν κάπου έχει ένα σοβαρό επιχείρημα η πλευρά Χατζηγιοβάνη είναι στη ρήτρα… Διότι δεν γίνεται η ρήτρα να είναι στα… ύψη (τουλάχιστον έτσι διέρρεαν προς τα έξω) και οι απολαβές να είναι προς τα κάτω. Ούτε εκεί βρέθηκε άκρη…
Το έτερο μεγάλο λάθος (κατά την προσωπική μου εκτίμηση) της πλευράς του «Χάτζη» ήταν αυτό το μόνιμο… ήξεις-αφίξεις και το «δεν ξέρω τι θέλω εντέλει», που έτρεχε καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. «ΟΚ» σεβαστή η άποψη πως «…έχει έρθει η ώρα για να κάνει ο Τάσος το… βήμα στο εξωτερικό», αλλά «που;». «Που» ρε παιδιά; Ένα καλοκαίρι πέρασε κι επίσημο χαρτί δεν ήρθε (αφήστε το μιλητό και το «θα» των γύρω-γύρω). Σε όλη την πορεία των συζητήσεων για την επέκταση του συμβολαίου του ωστόσο, το μυαλό ήταν στο… έξω. Άρα η πιθανότητα να έρθουν οι δύο πλευρές πιο κοντά ήταν μηδενική. Κάτι που επιβεβαιώθηκε και στην προ λίγων εβδομάδων επαφή, όπου οι «πράσινοι» ανέβασαν κάτι… ψιλά την πρότασή τους, αλλά η πλευρά του παίκτη έμεινε ακλόνητη στα «θέλω» της, χωρίς ψήγμα ελιγμού…

Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή με τον Μπουζούκη, που ακόμη και στην περίοδο της «διαφωνίας» και της «απόστασης» μέσα του ήταν ξεκάθαρος: Ήθελε να μείνει. Γιατί γνωρίζει πως ακόμη ΔΕΝ είναι έτοιμος για το βήμα έξω, γιατί ΠΡΕΠΕΙ να πάρει πάνω του άλλα 50-60 επίσημα παιχνίδια για να βελτιωθεί/εξελιχθεί και γιατί έχει εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του. Δεν τον ενδιαφέρουν ποιους πήγε και πήρε το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός στη μεσοεπιθετική γραμμή. Αν είναι καλά και το μυαλό του είναι εκεί, συγκεντρωμένο, ο ίδιος νιώθει μέσα του πως δεν τους… βλέπει και θα συνεχίσει με τη δουλειά του να είναι βασικός και να εξελίσσεται. Κι όταν έρθει η ώρα, θα πάρει και τη μεταγραφή στο εξωτερικό!

Κι αυτό είναι το πνεύμα που θα πρέπει να έχει κάθε «πιτσιρικάς» που βρέθηκε λόγω ικανότητας, τύχης και συγκυριών -αλλά και λόγω της κατάστασης που βρίσκεται σήμερα ο Παναθηναϊκός- να φοράει τη φανέλα με το «τριφύλλι». Ακόμη κι αυτού του «μνημονιακού» Παναθηναϊκού!

Το καλοκαίρι του 2013, ο τότε αρχηγός της ομάδας Νέων του «τριφυλλιού» (πρωταθλητής με την τότε Κ20), ο ανερχόμενος και πάρα πολλά υποσχόμενος κεντρικός μέσος Σπύρος Φουρλάνος, είχε αποφασίσει να αφήσει τον Παναθηναϊκό για να πάει στη Μπριζ, «μαγεμένος» απ’ την προοπτική του εξωτερικού και τα +200 χιλιάρικα στο 4ετές συμβόλαιο που του έδωσε η βελγική ομάδα. Όσοι τον γνώριζαν, του έλεγαν να μην βιαστεί, να «ψηθεί» λίγο ακόμη στην πρώτη ομάδα και να φύγει αργότερα, όταν θα ήταν πιο έτοιμος. Σήμερα, έξι χρόνια μετά, ο καθ’ όλα τίμιος Σπύρος, παίζει στον Ιωνικό της Γ’ Εθνικής, έχοντας μία «δύσκολη» διαδρομή απ’ το Βέλγιο και μετά. Ας τον πάρει ένα τηλέφωνο ο Τάσος, πριν πάρει τις τελικές του αποφάσεις. Καλό θα του κάνει…