Του Θανάση Παπαθανασίου
Τέσσερις αγώνες έως την λήξη του πρώτου γύρου και πέρα από τα αγωνιστικά, όλο αυτό που έχει δημιουργηθεί με την ομάδα και τον κόσμο μοιάζει με γιορτή που έχει στηθεί και περιμένει την πρώτη κορύφωση της στο τέλος του πρώτου γύρου. Τίποτε φυσικά δεν κερδίζεται στα μισά του δρόμου και κανείς δεν γνωρίζει εάν το τριφύλλι θα καταφέρει μετά από 13 χρόνια να επανέλθει στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαιρικού Ολύμπου. Το σίγουρο όμως είναι ότι αποκαταστάθηκε μία σχέση που για πολύ καιρό είχε παγώσει, αυτή μεταξύ των φιλάθλων και του πράσινου ποδοσφαιρικού οργανισμού.
Όταν κάποιος, στο άμεσο η απώτερο μέλλον, θελήσει να καταγράψει την ιστορία του Παναθηναϊκού από την απομάκρυνση της οικογένειας Βαρδινογιάννη και μετά, πιστεύω ότι δεν θα δυσκολευτεί να ανακαλύψει ότι η αντιφατικότητα με την οποία διοίκησε την ΠΑΕ ο Γιάννης Αλαφούζος ήταν από τις κύριες αιτίες της απογοήτευσης που κυρίευσε τον κόσμο και τον οδήγησε στην αδιαφορία.
Μερικές εκλάμψεις, όπως η κατάκτηση του κυπέλλου από την ομάδα του Αναστασίου, η πολλά υποσχόμενη επένδυση της εποχής Στραματσόνι που αποδείχθηκε να είναι το κύκνειο άσμα της διοίκησης όσον αφορά την πίστη της στην αγωνιστική ανόρθωση της ομάδας, η περίοδος των πιτσιρικιών του Δώνη, όχι μόνο δεν έπεισαν τον κόσμο αλλά τελικά επιβεβαίωσαν τους φόβους του ότι δεν υπάρχει φως στο τούνελ που περιήλθε η ομάδα μετά την πολυμετοχικότητα.
Ίσως το μεγαλύτερο όφελος της περιόδου Γιοβάνοβιτς να είναι ακριβώς αυτό, η επανασύνδεση του κόσμου με την ομάδα, η αναζωπύρωση μιας αγάπης που δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει αλλά που πάγωσε στην έλλειψη προοπτικής και οράματος. Μπορεί και για τον τωρινό ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού όλο αυτό να αποτελεί επιβεβαίωση μιας αρχής πού ενώ σε άλλους επαγγελματικούς τομείς που δραστηριοποιείται ίσχυε, στο ποδόσφαιρο αντίθετα όχι. Ποια είναι αυτή; Ότι η επιτυχία είναι συνάρτηση της επάνδρωσης ενός εγχειρήματος με τους κατάλληλους ανθρώπους, μόνο έτσι η επένδυση οδηγεί κάπου. Και δεν είναι μόνο αυτό, ακόμα και σήμερα, αυτή την στιγμή της πράσινης ευφορίας, η διοίκηση δεν έχει αποφασίσει να απευθυνθεί απ’ ευθείας στον κόσμο του Παναθηναϊκού, να βάλει μια τελεία σ’ αυτή την ανώμαλη περίοδο που κράτησε ως την πρόσληψη του Γιοβάνοβιτς.
Πάμε κι’ εμείς στον Βόλο λοιπόν, το δεύτερο εν συνεχεία απαιτητικό παιχνίδι μετά από αυτό εναντίον του Άρη. Ο Βόλος είναι μια ομάδα που ιδίως μεσοεπιθετικά έχει πολύ ενδιαφέρον, η άφιξη του Σέρβου Οζέγκοβιτς, το ταλέντο του ΠΑΟΚ, Γιώργος Κούτσιας, ο αναγεννημένος Ντέλετιτς και ο αεικίνητος τεχνίτης Φερνάντες αποτελούν μια ισχυρή πρόκληση για την αμυντική συμπεριφορά των πρωτοπόρων στην βαθμολογία.
Ως γνωστόν η άμυνα του Παναθηναϊκού στηρίζεται, πέραν των ατομικών ικανοτήτων των παικτών που την αποτελούν, κυρίως στην ομαδική λειτουργία. Έχει πολύ ενδιαφέρον η συνάντηση, το πρέπει της νίκης των πράσινων έναντι μιας φιλόδοξης ομάδας που δουλεύει πολύ στο γήπεδο.
Ο Παναθηναϊκός πληγωμένος από την απουσία του Αϊτόρ θα προσπαθήσει να αλλάξει τρόπο ανάπτυξης. Κακά τα ψέματα, αυτά που προσφέρει ο τρόπος παιχνιδιού του Ισπανού δεν αναπληρώνονται εύκολα. Άγγιγμα με την μία, απόλυτη εκμετάλλευση του χώρου, ταχύτητα σκέψης και φυσικά επιτυχία τερμάτων.
Είχε κολλήσει απόλυτα στο σχέδιο του Γιοβάνοβιτς. Φέτος ο προπονητής των πρασίνων ποτέ δεν έχει καταφέρει να δει το ιατρικό δελτίο κενό ονομάτων. Βέβαια, τα τρία τελευταία χτυπήματα με την ρήξη χιαστών πρώτα του Τρουιγιέ, μετά του Αϊτόρ και τέλος του Φρόκου αγγίζουν τα όρια της μεταφυσικής. Μέχρι σήμερα, σχεδόν πάντα, τα προβλήματα έβρισκαν απαντήσεις, λείπουν μόλις τέσσερα παιχνίδια μέχρι την διακοπή και την ανασυγκρότηση των αγωνιστικών πλάνων και σίγουρα το βαθμολογικό κίνητρο, που είναι τεράστιο, θα βοηθήσει στην υπέρβαση τους.
Σε κάθε περίπτωση η συνταγή παραμένει η ίδια και φυσικά δεν πρόκειται να αλλάξει, συγκέντρωση, σοβαρότητα, κατοχή μπάλας γρήγορη σκέψη και υπομονή. Το συνδυαστικό η άμεσο ποδόσφαιρο που κατά συνθήκη εφαρμόζεται βρίσκει, χάριν της ποιότητας των παικτών, τον τρόπο για να ξεκλειδώνονται τα παιχνίδια. Τώρα, αν σημειωνόταν κάποιο τέρμα γρήγορα, κατά το διάστημα που η ομάδα εξασκεί στον μέγιστο βαθμό την πίεση στον αντίπαλο, όλα θα γίνονταν πιο εύκολα. Σε διαφορετική περίπτωση το γνωρίζετε και εσείς όπως κι’ εγώ, θα υποφέρουμε ως το τέλος. Χαλάλι!
