Καλημέρα και καλή Κυριακή!
Η καραντίνα με βρήκε στο όμορφο νησί της Σύρου, που όπως και δείχνουν τα πράγματα θα παραμείνω αρκετές μέρες. Δεν λέω, φυσικά και μου αρέσει που βρίσκομαι εδώ, αλλά ιδανικά θα ήθελα να είμαι στην Αθήνα, να κάνω τις προπονήσεις μου και να προετοιμάζομαι για τους εβδομαδιαίους αγώνες. Απλά θέλω να μοιραστώ και τις δικές μου σκέψεις πάνω σε όλα όσα γίνονται αυτόν τον καιρό.
Ακούγονται τόσα που πραγματικά δεν ξέρω τι να πιστέψω. Θα παίξουν οι γυναίκες; Δεν θα παίξουν; Θα παίξουν μόνο οι άντρες; Δεν θα παίξουν ούτε αυτοί; Μια αβεβαιότητα, ένα ερωτηματικό για το τι πρόκειται να συμβεί, που πραγματικά είναι ο,τι χειρότερο. Προσπαθείς να διαχειριστείς την όλη κατάσταση, αλλά με όλα όσα ακούγονται και γράφονται, δεν ξέρεις τι ακριβώς πρέπει να διαχειριστείς.
Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλά πρωτόκολλα, πολλά θέματα τα οποία δεν καταλαβαίνω ή δεν γνωρίζω. Αλλά στο μυαλό μου είναι τόσο απλό. Λένε ότι οι αθλητές δεν είναι ρομπότ, παρόλα αυτά μας σταματάνε για ένα μήνα και έπειτα τι; Περιμένουν να μπούμε και να είμαστε στην φόρμα που κάναμε τόσο καιρό για να φτάσουμε; Θέλετε να σταματήσετε τη διασπορά και ο αθλητισμός είναι ένα μέσω διασποράς; Μάλιστα……οκ! Σταματήστε το πρωτάθλημα για ένα μήνα, σταματήστε τις μετακινήσεις των ομάδων για ένα μήνα, την επαφή των ομάδων μεταξύ τους. Οι προπονήσεις όμως γιατί; Πως περιμένουν από τους αθλητές, που φυσικά όπως είπαμε δεν είναι ρομπότ, να μπούνε μετά από ένα μήνα αποχής σε ρυθμό αγώνων; Η δουλειά μας είναι το σώμα μας, όσο το σώμα μας κοιμάται δεν μπορεί να γίνει η δουλειά μας και ένας μήνας απραξίας πάει τους αθλητές 2-3 μήνες πίσω. Αλλά προφανώς και ποιος νοιάζεται πλέον για τον αθλητισμό; Ειδικά τον ερασιτεχνικό! Ερασιτέχνες…. θυσιάζουμε καλοκαίρια, γιορτές, ταξίδια, χρόνο με τους αγαπημένους μας, θυσιάζουμε το σώμα μας σε καθημερινές προπονήσεις με μεγάλες καταπονήσεις….ερασιτέχνες…. Ποια είναι ακριβώς η διαφορά με τους επαγγελματίες; Δεν έχω καταλάβει, συγγνώμη.
Συγγνώμη και για το ξέσπασμα, μπορεί να είμαι λάθος; Μπορεί υπερβολική; Είναι ότι περνάει από το μυαλό μου και απλά το μοιράζομαι μαζί σας. Και ξέρετε ποιο είναι το θέμα; Καμία ή τουλάχιστον η πλειοψηφία των αθλητριών δεν σκέφτηκαν πρώτα τα λεφτά που θα χάναμε, πράγμα που είναι ΠΟΛΥ σημαντικό, καθώς το 90% των αθλητών ζούμε από αυτό, αλλά σκεφτήκαμε το πόσο καιρό θα μας πάρει να ξανά βρούμε τα πατήματα μας, το ρυθμό μας, ώστε να αποδώσουμε ξανά στο 100% των υποχρεώσεων μας. Σε μια κοινωνία που οι γυναίκες είμαστε….ερασιτέχνες….. και δεν δικαιούμαστε ούτε επιδόματα, ούτε τίποτα (οκ, πες εμείς φταίμε που δεν κάναμε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια), αφού μάλλον δεν προσφέρουμε σε τίποτα στον αθλητισμό, όλες μας σκεφτόμασταν τις ομάδες μας, τους στόχους μας, τα σώματα μας και στο τέλος τα λεφτά μας. Αυτό λέει κάτι λοιπόν για το πόσο όλοι εμείς οι ερασιτέχνες έχουμε επενδύσει πάνω στο άθλημα μας, πάνω στη δουλειά μας.
Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, ούτε να φανώ αδιάφορη ως προς το τι συμβαίνει σε όλη τη χώρα αυτή τη στιγμή. Καταλαβαίνω απολύτως πόσο δύσκολες ώρες περνάει η Ελλάδα και ο κόσμος. Πόσοι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, πόσες οικογένειες μένουν στον αέρα και πραγματικά λυπάμαι. Ελπίζω όλη αυτή η κατάσταση, που κάποτε ούτε να φανταστούμε δεν θα ήμασταν ικανοί, να περάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, με όσο το δυνατόν λιγότερες πλέον καταστροφές σε όλους τους τομείς αυτής της κοινωνίας που ζούμε.
Πριν κλείσω θέλω να αναφερθώ σε ένα άρθρο που ανέβηκε αυτές τις μέρες και για το ότι ο Παναθηναϊκός θα πληρώσει όλους τους αθλητές και το προσωπικό για τον μήνα Νοέμβριο. Σε τέτοιους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, το μόνο που μπορεί να πει κανείς σε αυτήν την κίνηση είναι ένα μεγάλο μπράβο και εγώ ως μέλος της Παναθηναϊκής οικογένειας ένα τεράστιο ευχαριστώ! Ανυπομονώ να μπούμε στο γήπεδο λοιπόν και να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά, ώστε να φτάσει ξανά η ομάδα μας εκεί που ανήκει. Έως τότε καλή δύναμη και καλό κουράγιο και ελπίζω μέσα σε αυτήν την εβδομάδα να έχουμε κάποια ευχάριστη εξέλιξη.
