Τους τελευταίους μήνες ο Βαγιαννίδης παίζει στα ΜΜΕ πιο πολύ και από τον Νίκ Καλάθη. Για ένα παιδί μόλις 18 ετών έχει καταφέρει να γίνει επίκεντρο στο ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού, με μόλις 3 συμμετοχές και 1 γκολ στην πρώτη ομάδα και γεμάτες συμμετοχές στην Κ19. Εφημερίδες, site, ραδιόφωνα έχουν καθημερινά τουλάχιστον μια αναφορά στο όνομα του. Εντυπωσιακό αν μη τι άλλο για να καταπιαστούμε ολίγον τι.
Ο Παναθηναϊκός που θα ποντάρει ξανά στις ακαδημίες, κατά τα λεγόμενα του Ρόκα, έχει μια φουρνιά παικτών που έρχονται φορτσάτοι… Αλεξανδρόπουλος, Σερπέζης, Ζαγαρίτης, Αθανασακόπουλος και άλλα παιδιά για να μην μακρηγορώ, μέσα σε αυτά και ο Βαγιαννίδης, έχουν το μέλλον μπροστά τους, αρκεί να είναι ταπεινοί και δουλευταράδες.
Επανέρχομαι στο «φαινόμενο» Βαγιαννίδη. Τι είναι αυτό που κάνει τον νεαρό να παράγει ρεαλιστικά τόσο μεγάλη απήχηση στα ΜΜΕ, σε σχέση με τα υπόλοιπα ταλέντα της Ακαδημίας; Το εξωτερικό! Άκοπα θα έλεγα, χωρίς μανατζεριλίκια και τεχνητά σπρωξίματα, τον νεαρό διεθνή δεξί μπακ τον «πράσινων» τον έχουν στα ραντάρ τους ήδη κάμποσες ομάδες του εξωτερικού και όπως και να το κάνεις δεν είναι μικρό πράγμα, σε αυτή τη φάση.
Ο Παναθηναϊκός επιβεβαίωσε τη Μονακό, ο Τζουάννης την Μπαρτσελόνα Β’, οι Ιταλοί την Ίντερ και εγώ σας ενημερώνω πως η Λίντσερ, ομάδα που ψήνει τους παίκτες για δυο χρόνια και τους πακετάρει για Μπουντεσλίγκα -ως πάγια τακτική- έχει ήδη παρουσιάσει το σχέδιο της αυτοπροσώπως στην πλευρά του παίκτη. Βγάζω την Βίλεμ και άλλη μια Ολλανδική. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, γιατί τόσο… Βαγιαννίδη.
Αφήνουμε τα ποδοσφαιρικά για να πάμε στα καφενειακά… Κάπου εδώ υπάρχει πάντα ένας Ελληνάρας, που μην δει κάποιον να προοδεύει, αρχίζει τα τσάμικα. Με αφορμή τα τρομερά φοβέρα σχόλια στο διαδίκτυο αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο, σύμφωνα με τα οποία… Αν φύγει με την ποδοσφαιρική λογική της ανίατης βλακείας, δεν αγαπάει τον Παναθηναϊκό. Αν μείνει είναι στρατιώτης. Αν φύγει μικρός …κάηκε ενώ όσοι έμειναν «μικροί» στις ελληνικές ομάδες είδαν άσπρη μέρα 100%.
Αν ζητήσει λεφτά αρκετά είναι απαράδεκτο. Την εποχή που οι παίκτες είναι επαγγελματίες και κοιτάζουν την τσέπη τους στα λιγοστά χρόνια που παίζουν ποδόσφαιρο. Και φτάνω στο κορυφαίο για το τέλος. «Έλα μωρέ δεν είναι και ο Αλεξάντερ Άρνολντ, τι θέλει;». Το άκουσα και αυτό το αποκορύφωμα. Λες και είπε ποτέ «είμαι». Λες και γράφει ο νεαρός στα ΜΜΕ, όχι δημοσιογράφοι. Λες και κοκορεύτηκε ποτέ δημόσια ενώ όταν σκόραρε δεν έκανε καν δηλώσεις στην κάμερα.
Αυτή είναι η επιτυχία κατά τη γνώμη μου για ένα παίκτη. Δεν ασχολείται με τίποτα άλλο πέραν του ποδοσφαίρου, ενώ μέρα με την ημέρα οι υπόλοιποι ασχολούνται μαζί του. Και όπως μου είχε πει ο τεράστιος Γιώργος Καραγκούνης, οι απαντήσεις πρέπει να δίνονται στο γήπεδο.
Για να το κλείσουμε κάπου εδώ. Ποτέ δεν κατάλαβα την ελληνική μνησικακία μην προοδεύσει κάποιος γείτονας γιατί δεν προοδεύσουμε και εμείς. Όπως το αφού καίγεται το σπίτι του γείτονα, τι μας νοιάζει. Αυτή την ώρα ο παίκτης περιμένει τον Παναθηναϊκό που πλέον πολύ δύσκολα θα διατηρήσει την αρχική του πρόταση προ δύο μηνών. Και από την άλλη η Ίντερ του χτυπάει την πόρτα. Το μπάτζετ – ελέω πανδημίας θα κινηθεί σε χαμηλά σχετικά επίπεδα – ενώ σε ομάδες μεγαθήρια τα μεγέθη είναι διαφορετικά το αντιλαμβάνεστε.
Ο Παναθηναϊκός είναι τεράστιο μέγεθος και εφόσον μείνει ο νεαρός ως δεύτερος βασικός μπακ μπορεί να εξελιχθεί σπίτι του και να ανεβάσει τις μετοχές του και νά γεμίσει τα ταμεία των «πράσινων» ευρώ στο μέλλον. Όμως η πόρτα για το εξωτερικό είναι επίσης ορθάνοιχτη βάσει ρεπορτάζ – ακόμη και αν αρχικά πάει κάπου δανεικός να ψηθεί – θα ανεβάσει τον τραπεζικό του λογαριασμό σε νεαρή ηλικία και θα μπολιαστεί με την εμπειρία του εξωτερικού. Οι πιθανότητες είναι 50-50. Και εμείς το μόνο που πρέπει να κάνουμε απέναντι σε ένα νέο άνθρωπο είναι να του ευχηθούμε καλή τύχη.
