ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Καλό Πάσχα αγαπητοί φίλοι, εύχομαι σε όλους υγεία και ειρήνη, προσωπική και οικογενειακή. Να έχουμε καλή Ανάσταση! Όλοι, έχουμε ανάγκη αργά η γρήγορα από μια Ανάσταση, ένα νέο ξεκίνημα. Βλέπετε, είναι η φύση της γιορτής, από την αρχαιότητα ακόμη, με τις περιπέτειες του πανέμορφου Άδωνη, της Περσεφόνης, του ζηλιάρη Άρη και της Αφροδίτης, που με τον συμβολισμό της αναγγέλλει τον θρίαμβο του έρωτα και της ζωής επί του θανάτου. Προς τιμή του Άδωνη κάθε χρόνο, την άνοιξη, κατά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία, στην κυρίως Ελλάδα, εορτάζονταν τα «Αδώνια». Η πρώτη μέρα ήταν ο “αφανισμός”, το πένθος για τον θάνατο του Θεού ενώ η δεύτερη μέρα ήταν η χαρά, ο εορτασμός, η “εύρεσις” με την επιστροφή του Θεού από τον θάνατο.
Είναι αναπόφευκτη η αντιστοιχία της Ανάστασης, της ανοιξιάτικης αναζωογόνησης μετά από τον χειμερινό μαρασμό, με αυτό που βιώνουν αυτή την χρονιά οι φίλοι του Παναθηναϊκού. Αποφεύγοντας τις κοινοτυπίες του τύπου, ο γίγαντας ξύπνησε και κάτι τέτοια, όλοι όσοι αγαπούν αυτή την ομάδα ένοιωσαν μετά από πολύ καιρό την λαχτάρα να φτάσει η Κυριακή. Η αδιαφορία που τα προηγούμενα χρόνια δηλητηρίαζε κάθε αγωνιστική προσπάθεια των Πρασίνων, εδώ και πολλούς μήνες έχει αφήσει την θέση της στο συναίσθημα και στην προσδοκία. Πέραν των φίλων της ομάδας, μεγάλο ενδιαφέρον έχει προκαλέσει η προσπάθεια “αναρρίχησης” του τριφυλλιού και σε όλους τους υγειώς σκεπτόμενους Έλληνες φιλάθλους. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα ο Δαυίδ να νικά τον Γολιάθ. Κάπως έτσι έμοιαζε η κατάσταση όταν ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς αναλάμβανε τον Παναθηναϊκό. Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια με πολύ λιγότερα αγωνιστικά εφόδια σε σχέση με τους ανταγωνιστές του, κατάφερε να θυμίσει σε όλους ότι η φράση του Γιώργου Βαρδινογιάννη: ”οι ομάδες κτίζονται και δεν αγοράζονται” δεν είναι ρητορική αλλά απολύτως ρεαλιστική, αρκεί κάποιος να την πιστεύει ως το μεδούλι.
Σίγουρα σε όλη αυτή την πορεία και λάθη έγιναν και αστοχίες υπήρξαν αλλά κάτι τέτοιο ανήκει στην σφαίρα της κανονικότητας, λάθη δεν κάνει μόνο όποιος δεν εργάζεται. Το θέμα δεν είναι να διεκδικεί κάποιος το αλάθητο του Πάπα αλλά να προσπαθεί να εφαρμόσει το σχέδιο που έχει στο μυαλό του με τα συν και τα πλην του. Σοφό θα ήταν βέβαια, να αποφεύγονται τα ίδια ατοπήματα αλλά αυτή είναι κουβέντα για μια άλλη στιγμή. Για εκείνο που κατά την φτωχή μου γνώμη πρέπει να είναι ευχαριστημένοι οι φίλαθλοι των Πρασίνων είναι ότι αποδείχθηκε ότι σχέδιο υπήρχε και ευτυχώς για όλους μας λειτούργησε και έφερε αποτελέσματα. Μένοντας στο Πασχαλιάτικο κλίμα ας ομολογήσουμε ότι όλοι είμαστε, λίγο ως πολύ, “άπιστοι Θωμάδες”, επιφυλακτικοί και επιρρεπείς στο να απορρίπτουμε, είναι η νοοτροπία του Έλληνα. Δεν το έχουμε με την υπομονή! Κοιτάξτε λοιπόν κάτι συμπτώσεις, την Κυριακή του Θωμά θα πρέπει να αποδείξει ο Παναθηναϊκός στην Θεσσαλονίκη ότι μπορεί να κατακτήσει τον τίτλο.
Είμαι βέβαιος ότι η ευφορία που έφερε το αποτέλεσμα της προηγούμενης Κυριακής μπήκε ήδη στο ντουλάπι των ωραίων αναμνήσεων και τέλος. Αφενός, με αυτή την νίκη οι Πράσινοι δεν κέρδισαν απολύτως τίποτα και αφετέρου, οι λεπτές ισορροπίες μεταξύ των διεκδικητών παραμένουν ζωντανές και αμετάβλητες. Την προηγούμενη Κυριακή το τριφύλλι διάβασε από την αρχή το παιχνίδι σωστά και είχε την ευτυχία, όπως δήλωσε και ο προπονητής του, να έχει σε καταπληκτική μέρα πολλούς από τους παίκτες του σε αντίθεση με τους αντιπάλους. Όλα αυτά δεν είναι σταθερές αλλά μεταβλητές που κάλλιστα σε κάποιες από τις επόμενες αναμετρήσεις μπορεί να είναι εις βάρος των Πρασίνων. Οι μόνες σταθερές για το τριφύλλι παραμένουν η θέληση, η σταθερότητα και η ομαδικότητα. Αυτά θα είναι τα όπλα τους μέχρι το τέλος με πιθανές πινελιές κάποιες ατομικές προσπάθειες παικτών η κάποιες εμπνεύσεις του Ιβάν.
Επιτρέψτε μου να υποστηρίξω ότι για τους Πράσινους η πραγματική Ανάσταση που είναι συνυφασμένη με την οικονομική, μάλλον θα καθυστερήσει ακόμα. Η εξαίρεση θα είναι να καταφέρουν ο Ιβάν και οι παίκτες του να οδηγήσουν τον Παναθηναϊκό στους χρυσοφόρους ομίλους του Champions League. Αυτό αναμφισβήτητα θα είναι πιο εύκολο να επιτευχθεί με την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Δεν είναι λοιπόν μόνο η δόξα το διακύβευμα αυτών των υπολειπόμενων 18 βαθμών αλλά και η οικονομική ανέλιξη του συλλόγου. Σε διαφορετική περίπτωση το μονοπάτι θα είναι πιο μακρύ και περισσότερο δύσβατο με τον μεγάλο εχθρό, την ανυπομονησία, να ελλοχεύει. Αυτό δεν αλλάζει!
Δεν γνωρίζω εάν στο τέλος αυτών των έξι αγωνιστικών που μένουν οι Πράσινοι θα γιορτάσουν την δική τους Ανάσταση, δεν έχω ούτε μαντικές ικανότητες ούτε κάποιες επαφές με τα υπερκόσμια, παρά το ότι ο παππούς μου ήταν ιερέας, είμαι όμως πεπεισμένος ότι η προσπάθεια των Πρασίνων έφερε κάτι αυθεντικό, ρομαντικό και ανοιξιάτικο στον κόσμο του ποδοσφαίρου μας.
Καλή (Πράσινη) Ανάσταση σε όλους!
