Του Θανάση Παπαθανασίου
Με ένα βάρος λιγότερο ψυχολογικά, το αήττητο, και με μια “υπολογισμένη” εν μέρει βαθμολογική απώλεια, φτάνουμε στην 18η στροφή από τις 26 που μετρά η κανονική περίοδος. Μετά τα ατέρμονα σχόλια για την συνάντηση της προηγούμενης Κυριακής, ευτυχώς, ήρθε το παιχνίδι κυπέλλου με τον Βόλο και ξαναέβαλε την ποδοσφαιρική συγκέντρωση στο μυαλό των ποδοσφαιριστών που αν μη τι άλλο, απέδειξαν ότι η σοβαρότητα αποτελεί μέρος της καθημερινότητας τους.
Πριν προχωρήσω στο καθιερωμένο σχόλιο θα ήθελα να σας διηγηθώ μια μικρή ιστορία: Δύο εβραίοι που είχαν κάποιες διαφωνίες αποφάσισαν να απευθυνθούν στο ραβίνο για να βρουν μία λύση. Ακούει ο ραβίνος τον πρώτο και του λέει δίκιο έχεις, ακούει τον δεύτερο και του δίνει την ίδια απάντηση. Η σύζυγος του, που παρευρισκόταν στην συνάντηση, αγανάκτησε, μα καλά του λέει, είναι δυνατόν και οι δύο να έχουν δίκιο; Στωικά γυρνάει, την κοιτάει και της λέει, δίκιο έχεις κι’ εσύ…
Θέλω να πω μ’ αυτό ότι οι διάφορες απόψεις που ακούστηκαν είχαν βάση αλλά εκείνο που μετράει είναι η σχετικότητα της θέσης από την οποία κάποιος θέλει να αναλύσει κάτι. Εάν κάποιος θεωρούσε ότι ο Παναθηναϊκός ήταν από την αρχή διεκδικητής του τίτλου και ξεκίνησε το Πρωτάθλημα με αυτό τον στόχο θα προβάλει τα επιχειρήματα του με διαφορετικό τρόπο από αυτόν, που αντίθετα, θεωρεί ότι δεν ήταν στόχος και απλά του προέκυψε. Γιατί το λέω αυτό; Μα είναι προφανές ότι η ομάδα δεν ήταν έτοιμη να κρατήσει σε τόσο μεγάλη διάρκεια τον ρυθμό του πρώτου γύρου. Νομίζω, όλοι είμαστε σύμφωνοι ότι επρόκειτο για υπέρβαση.
Το μικρό βάθος του πάγκου και οι ατυχίες των τραυματισμών, ιδίως του Αϊτόρ, ήταν σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα δυσχέραιναν το έργο της προπονητικής ομάδας και θα αύξαναν την πιθανότητα να έρθουν τα αρνητικά αποτελέσματα. Αφού δεν συνέβη με τον Ολυμπιακό, όπου ίσως θα ήταν πιο δίκαιο ποδοσφαιρικά, συνέβη… σαν από κροτίδα, με την ΑΕΚ.
Στα δικά μου τα μάτια ο κύριος στόχος του Γιοβάνοβιτς δεν ήταν ούτε να αμυνθεί ούτε να επιτεθεί, ήταν να ελέγξει τον ρυθμό του αγώνα και αυτό το κατάφερε. Ο σχεδιασμός των πρασίνων ήταν πολύ πιο ευκρινής σε σχέση με τον αντίστοιχο… του Άμραμπατ. Ο προπονητής των πρασίνων ήξερε τι μπορεί να κάνουν οι παίκτες του και τι όχι. Εκείνο που ίσως δεν υπολόγισε επαρκώς ήταν η ανώτερη φυσική δύναμη, τουλάχιστον την τωρινή στιγμή, των κιτρινόμαυρων.
Η πολύ καλή δουλειά στην άμυνα, ιδίως του Κουρμπέλη αλλά και του Μάγκνουσον, δεν αποτέλεσε την βάση της ανάπτυξης του παιχνιδιού των πρασίνων, όπως θα έπρεπε, αφού οι περισσότερες μονομαχίες στο κέντρο χάθηκαν. Το κέντρο, μια ανοιχτή πληγή, ο Μπερνάρ παρά την πολύ καλή του εμφάνιση δεν φτάνει. Λείπει η δύναμη και η δημιουργία, οι τωρινές μεταγραφικές επιλογές και τα ονόματα με τα χαρακτηριστικά που αναφέρονται, πέραν της επιλογής ακραίου επιθετικού, υποστηρίζουν αυτή την άποψη. Πως το είχε πει ο Ιβάν; Η ομάδα ακόμα χτίζεται, ας μην το ξεχνάμε και όχι για να το προβάλουμε σαν δικαιολογία στο οποιοδήποτε άτυχο αποτέλεσμα αλλά για να θυμόμαστε που ακριβώς βρισκόμαστε.
Συνολικά, σε σχέση με την περυσινή χρονιά και τα παιχνίδια των πρασίνων με τους κύριους ανταγωνιστές τους, πιστεύω ότι είναι εμφανής η άνοδος τους και σε ποιότητα και σε τακτική ωριμότητα. Αυτό είναι ένα δεδομένο που δεν πρέπει να αγνοούμε. Επίσης μην ξεχνάμε ότι πέρυσι το καλοκαίρι ξεκίνησε η αναδόμηση όλου του κέντρου των πρασίνων, μια διαδικασία που προφανώς είναι σε εξέλιξη.
Τα εξαιρετικά αποτελέσματα του πρώτου γύρου δεν πρέπει να μας αυτοπαγιδεύσουν, ας προσπαθήσουμε να έχουμε ξεκάθαρα στο μυαλό μας και ποιες είναι οι δυνατότητες μας και που μπορούν να μας οδηγήσουν. Εννοείται ότι είμαστε ανοιχτοί και στις εκπλήξεις και στις υπερβάσεις, αυτή είναι και η μαγεία στο εγχείρημα του Ιβάν, αλλά δεν μου φαίνεται ότι είναι σώφρον, επί του παρόντος, να τις απαιτούμε.
Να ξαναγυρίσουμε στο “τώρα” που περνά από την πανέμορφη πόλη των Ιωαννίνων. Ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει παρά να κοιτά τον αντίπαλο της κάθε Κυριακής. Εύκολο να το λες και δύσκολο να το πράττεις όταν μάλιστα πρέπει να αναμετρηθείς τρεις φορές με τον ΠΑΟΚ. Είναι όμως ο μοναδικός τρόπος να αποδείξει αυτή η ομάδα, στον εαυτό της και στους φιλάθλους της, ότι έχει επίγνωση του τι έχει καταφέρει. Οι ρητορικές φράσεις που αποτελούνται από τα ουσιαστικά αποφασιστικότητα, συγκέντρωση, πειθαρχία θα επαναληφθούν υπέρ το δέον αλλά νομίζω πλέον ότι είμαστε αλλού. Οι παίκτες και ο προπονητής τους, αντιμετωπίζουν αυτό το πρωτάθλημα σαν μια πρόκληση κι’ αυτό δεν μπορεί παρά μόνο καλό να τους κάνει.
Ελπίδα όλων μας είναι οι στοχευμένες μεταγραφικές ενισχύσεις, για το τώρα και τα επόμενα χρόνια, που επιχειρούνται, να επιτρέψουν στον προπονητή της ομάδας να διαφοροποιήσει την πεπατημένη. Το ήδη γνωστό αγωνιστικό πλάνο της ομάδας επιτρέπει στον εκάστοτε αντίπαλο να προσαρμόζει τα σχέδια του σ’ αυτό που ήδη ξέρει ότι θα βρει μπροστά του. Είναι προφανές ότι η προσδοκία του προπονητή των πρασίνων δεν είναι μόνο η αναπλήρωση των κενών αλλά και ο ταυτόχρονος εμπλουτισμός της ομάδας με παίκτες που μπορούν να την βοηθήσουν να αποκτήσει πολυδιάστατο χαρακτήρα ο τρόπος ανάπτυξης της.
Ο καλός προπονητής του Παναθηναϊκού γνωρίζει ότι αυτή την φορά οι σωστές επιλογές δεν θα φέρουν μόνο την αγωνιστική βελτίωση αλλά και ένα τρόπαιο, που οι φίλοι του Παναθηναϊκού δεν έχουν σταματήσει να ονειρεύονται από την αρχή της αγωνιστικής περιόδου.
