Μια αρκετά αποκαλυπτική συνέντευξη χάρισε ο άλλοτε παίκτης του Παναθηναϊκού στο sdna.gr.
Ο παλαίμαχος επιθετικός αναφέρθηκε στη συμπεριφορά της διοίκησης Βαρδινογιάννη απέναντί τους, το πώς ήρθε στην ομάδα του Τριφυλλιού, αλλά και το πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να έχουν έρθει τα πράγματα στην Ευρώπη για την ομάδα.
Οι δηλώσεις του παλαίμαχου επιθετικού του Παναθηναϊκού:
«Kατέληξα στον Παναθηναϊκό το 1996 λόγω της Καλαμάτας. Οι πρόεδροι, ο κ. Βαρδινογιάννης και ο κ. Παπαδόπουλος συμφώνησαν και με έστειλαν στον Παναθηναϊκό.
Από το 2000 και μετά, θεωρώ ότι σε οποιοδήποτε άλλο πρωτάθλημα, ο Παναθηναϊκός θα ήταν πρώτο φαβορί για τον τίτλο. Είμασταν έτοιμοι για μεγάλα πράγματα μαζί με τους συμπαίκτες μου, τον Κυργιάκο, τον Μπασινά, τον Καραγκούνη. Τα πρωταθλήματα στην Ελλάδα κρίθηκαν καθαρά σε μη ποδοσφαιρικούς λόγους εκείνη την εποχή.
Η ταμπέλα των losers μας κολλήθηκε επίτηδες, για να μη φανεί η αδυναμία της τότε διοίκησης. Όταν κάνεις τέτοιες πορείες, αυτήν την ομάδα την ενισχύεις. Η διοίκηση δεν ήταν κοντά στους παίκτες!
ο 2003 βγάλαμε τα χέρια μας και τα μάτια μας. Είχαμε – όπως είχε πει ο Καραγκούνης – χρυσή ευκαιρία να παίξουμε έναν ευρωπαϊκό τελικό (σ.σ στο Ουέφα). Έπρεπε να δώσουμε μεγαλύτερη βάση σε αυτή τη διοργάνωση εκείνη την εποχή. Η ομάδα δεν ενισχύθηκε τον Γενάρη.»
Κεφάλαιο Ριζούπολη. Περίμενα από τη διοίκηση να έχει τους παίκτες στα πούπουλα. Πήγαμε ξεκρέμαστοι στη Ριζούπολη. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, σαν ένας από τους αρχηγούς της ομάδας θα προέτρεπα τους συμπαίκτες μου να μην παίξουν. Ήταν ένα κλίμα τρομοκρατίας. Αυτοί έκαναν τη δουλειά τους, εμείς τι κάναμε;
Θα επιδίωκα, αν γυρνούσα στο τότε, να έχω συχνή επικοινωνία με τον κ. Βαρδινογιάννη. Να σας αποκαλύψω πως τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς, σε γνωστό ξενοδοχείο της Αθήνας, εγώ μπορούσα να υπογράψω στη Μαρσέιγ και να φύγω σαν ελεύθερος το καλοκαίρι.
Μου είπαν ότι είμαι ένας άνθρωπος που μιλάει πολύ και στα δικά τους μάτια, τους μικρότερους σε ηλικία, του έκανα να είναι… λίγο αντάρτες. Να μην είναι πρόβατα. Τα γεγονότα επιβεβαίωσαν ότι η… ομάδα λούζερ, το αντίπαλο δέος ήθελε όλους να τους αποκτήσει. Ηθελε τον Κυργιάκο, τον Γιούρκα, τον Καραγκούνη, τον Μπασινά. Πήρε τον Κωνσταντίνου, τον Νικοπολίδη. Έτσι δεν είναι;».
Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ήταν αυτό που λέμε, πρόεδρος. Αλλά θα μπορούσε να είχε προσφέρει περισσότερα στους τότε ποδοσφαιριστές της ομάδας. Η μετάβαση το 2000 θα έπρεπε να γίνει διαφορετικά. Μια διετία, να είναι και οι δύο (σ.σ και ο Γιώργος και ο Γιάννης), και μετά, να γίνει η μετάβαση. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης δεν είχε την εμπειρία και θα έπρεπε να ήταν πιο ενεργός.
Μετά τη Ριζούπολη, επί δύο μήνες, δεχόμουν απειλητικά τηλεφωνήματα από οπαδούς του Παναθηναϊκού. «Σήκω φύγε, θα σε βρούμε, ξέρουμε που μένεις…», άκουγα. Πρόσεχα, ούτως ή άλλως, και δεν έβγαινα πολύ εκείνη την περίοδο έξω».
