Ιστορική μέρα όχι μόνο για τον Παναθηναϊκό, αλλά για το ελληνικό μπάσκετ η σημερινή, αφού το Τριφύλλι στις 11 Απριλίου του 1996 κατέκτησε το πρώτο ευρωπαϊκό στην ιστορία του. Οι “πράσινοι” επιβλήθηκαν της Μπαρτσελόνα και έφτασαν στην κορυφή της Ευρώπης.
Ο Χρήστος Μυριούνης μίλησε αποκλειστικά στο trifilara.gr και τον Χρήστο Μπούκουρα για το Final Four του Παρισιού, τα συναισθήματα που βίωσε εκείνο το βράδυ, την συνύπαρξη με τον Ντομινίκ Γουίλκινς και την απίστευτη παρουσία του κόσμου του Παναθηναϊκού.
Αναλυτικά η συνέντευξη του Χρήστου Μυριούνη:
Έχουν 24 χρόνια από το ευρωπαϊκό του 1996. Τι σου έχει μείνει;
“Όλα μου χουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό μου σαν τα ήταν χθες. Απλά πιο έντονα θυμάμαι την συγκλονιστική παρουσία του κόσμου του Παναθηναϊκού στο Παρίσι, αλλά και την επιστροφή μας στην Αθήνα με το τρόπαιο”.
Ποια ήταν τα συναισθήματα μετά τη λήξη του παιχνιδιού;
“Συγκλονιστικά! Γιατί από εκεί που πιστέψαμε ότι χάσαμε το παιχνίδι, έρχεται η απίστευτη τάπα του Στόγιαν (σ.σ. Βράνκοβιτς), που μας πήγε στα ουράνια στη κυριολεξία. Και ότι καταφέραμε να κατακτήσουμε την κορυφή της Ευρώπης μετά από 3 σερί Final Four, μια τεράστια δικαίωση για όλους μας που ήμασταν εκείνα τα χρόνια στην ομάδα”.
Τι ένιωσες από τη στιγμή που έχασε τη μπάλα ο Γιαννάκης μέχρι την τάπα του Βράνκοβιτς;
“Ένιωσα όπως σου είπα πιο πάνω ότι το παιχνίδι χάθηκε, αλλά μετά βλέποντας τον Στόγιαν να κάνει όλο αυτό το σπριντ και να κόβει το σουτ, μας πήγε από την κόλαση στον παράδεισο. Έτσι νιώσαμε όλοι εκείνη τη στιγμή”.
Ποιο ήταν το κομβικό παιχνίδι πριν το Final Four;
“Το παιχνίδι στο Τρεβίζο με την Μπενετόν, με τη τάπα πάλι του Στόγιαν στον Ρέμπρατσα στον τέλος του παιχνιδιού που μας οδήγησε στο final4. Αυτό ήταν ασυζητητί πολύ κομβικό παιχνίδι”.
Πιστεύεις ότι αυτό το ευρωπαϊκό άλλαξε την πορεία του Παναθηναϊκού και του ελληνικού μπάσκετ;
“Εννοείται! Ήταν η αρχή της αυτοκρατορίας του Παναθηναϊκού και άλλαξε και όλο σε το ελληνικό μπάσκετ νοοτροπία, με αποτέλεσμα να έρθουν πολλά τρόπαια ακόμα στην Ελλάδα”.
Πως ήταν να παίζεις με τον Ντομινίκ; Πως ήταν ως παίκτης και ως άνθρωπος;
“Ήταν κάτι που δεν το φανταζόμουν ποτέ καν ότι θα μπορούσε να συμβεί. Ότι θα ήμουν συμπαίκτη με έναν θρύλο του ΝΒΑ, αλλά ο τεράστιος Παύλος Γιαννακόπουλος κατάφερε και τον έφερε στην ομάδα. Δέος! Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να περιγράψει πως ένιωθα που ήμουν συμπαίκτης με τον Ντομινίκ. Ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, πολύ απλός σε όλα του, πολύ φιλικός και νιώθω ευλογημένος που υπήρξα συμπαίκτης του”.
