Οι αθλητικές δραστηριότητες μπορεί να έχουν “παγώσει” σχεδόν παντού λόγω της γνωστής πανδημίας του κορονοϊού, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι έχουν “νεκρώσει” όλα στον κόσμο της ενημέρωσης. Έτσι το trifilara.gr, έψαξε και… βρήκε αποκλειστικά για εσάς συνέντευξη του «θρύλου» του Τριφυλλιού και Hall of Famer, Ντόμινικ Ουίλκινς, στο γνωστό γαλλικό μπασκετικό σάιτ basket-infos.com.
Σε αυτό ο Αμερικανός σούπερσταρ μιλά μεταξύ άλλων για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας στο Παρίσι το 1996 και το πέρασμα του από την Ευρώπη. Επιπλέον, αναφέρετε στα πρώτα του βήματα στο χώρο του μπάσκετ στο λύκειο του Νορθ Καρολάïνα, το NBA της εποχής του, τη δική του καλύτερη πεντάδα όλων των εποχών στο «Μαγικό Κόσμο» του NBA, αλλά και την “πικρία” του που δε συμπεριλήφθηκε στους 50 καλύτερους παίκτες της ιστορίας του θεσμού των πρώτων 50 ετών.
Ο άνθρωπος που αποκλήθηκε ” the human highlight reel”, δηλαδή το ανθρώπινο στιγμιότυπο και ένας από τους ικανότερους dunkers στο NBA (2 φορές νικητής στο διαγωνισμό καρφωμάτων του ALL-STAR GAME), κάτι που το… διαπιστώσαμε και στο διάστημα που αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό, “άνοιξε την καρδιά” του στο δημοσιογράφο Αντουάν Μπενσαρέλ. Δείτε ένα εκτεταμένο απόσπασμα από την συνέντευξη παρακάτω:
Ντόμινικ, ποιος παίκτης σε ενέπνευσε περισσότερο;
«Ο “γιατρός”(Τζούλιους Έρβινγκ)! Στην πραγματικότητα έχει εμπνεύσει ολόκληρη τη γενιά μου. Ήταν ο Πρώτος. Ακόμη με εμπνέει!Όταν βλέπουμε ο ένας τον άλλο,δε μιλάμε για καρφώματα ή για κάτι παρεμφερές με αυτά .Ακόμη και όταν είμαστε κριτές στο All Star Weekend στο διαγωνισμό καρφωμάτων,δεν πρόκειται να μιλήσουμε γι’αυτό. Αν και θα μπορούσαμε! Αυτός έκανε τα “δικά” του κόλπα και εγώ τα δικά μου στα καρφώματα. Αλλά δε θα μιλήσουμε γι’αυτό αλλά για το NBA. Γενικά για το ότι πρέπει να είμαστε επαγγελματίες,να παίζουμε αυτό το παιχνίδι με το σωστό τρόπο και φυσικά θα συζητήσουμε για τη ζωή. Εξάλλου,αποτέλεσε ένα μέντορα για μένα όταν άρχισα να αγωνίζομαι στο NBA (Ο Γουίλκινς ήταν rookie το 1982, ενώ ο Έρβινγκ αποσύρθηκε το 1987). Και αυτό ήταν. Μου είπε πράγματα για τη ζωή που κατόπιν με βοήθησαν να βελτιώσω το παιχνίδι μου».
Πότε κατάλαβες ότι μια μέρα θα είσαι στο NBA;
«Στα δώδεκα μου χρόνια.Το ήξερα σίγουρα ότι θα πάω στο NBA.Από τα γενέθλια μου στα 12!Μεγάλωσα στη Βαλτιμόρη,όπου ο καθένας έπαιζε μπάσκετ εκεί.Ήξερα ήδη ότι ήμουν ο καλύτερος εκεί και ότι θα πήγαινα στο NBA».
‘Ηδη πριν από το λύκειο!Εξάλλου έπαιξες και στο λύκειο του Νορθ Καρολάïνα,μια «Μέκκα» του μπάσκετ…
«Ναι. Τελειώσαμε τη σεζόν με 76 νίκες και 1 ήττα. ‘Ηταν φοβερό ρεκόρ!Άρα μπορούμε να πούμε ότι αυτό ενίσχυσε την πίστη μου (γέλια)!
Τι συνέβη σε αυτή την ήττα;
(Φαίνεται πολύ απογοητευμένος,ακόμη και 40 χρόνια μετά).«Χμμ…(σταματάει λίγα δευτερόλεπτα για να κουνήσει το κεφάλι του).Χάσαμε από μια ομάδα που την είχαμε κερδίσει με 30 πόντους στην κανονική περίοδο.Ήμαστε χαλαροί,πιστεύοντας ότι είναι στο “χέρι” μας(το παιχνίδι ήταν για τη φάση των ημιτελικών).(Ακολουθούν μερικά δευτερόλεπτα ησυχίας…).Και βάλανε ένα τρελό “μπάζερ μπίτερ”.Χάσαμε με ένα πόντο.’Ενα πόντο…».
”Εάν έπαιζα με Μαλόουν και Στόκτον,θα ήμαστε καταπληκτική ομάδα…”
Και στο ΝΒΑ ποιά είναι η χειρότερη εμπειρία που είχες;
«Η χειρότερη μου εμπειρία; Όταν έγινα ανταλλαγή και πήγα στους Κλίππερς το 1994.Βρέθηκα σε μια ομάδα που ήταν ασταθής,Υπήρχαν αρκετά προβλήματα.’Εμοιαζε λές και δεν ήθελαν να κερδίσουν.Αυτό ήταν κάτι που δε μπορούσα να αποδεχθώ.(Μπορούμε να προσθέσουμε ότι ο Ουίλκινς ήταν ακόμη All-Star με σχεδόν 25 πόντους και 6 ριμπάουντ και ο κορυφαίος σκόρερ της Ατλάντα και πρώτος γενικά στην Ανατολή,τη μόνη φορά στην ιστορία του NBA που έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Οι Χοκς δεν ήθελαν να του δώσουν νέο συμβόλαιο το καλοκαίρι στα 35 του,μετά τη ρήξη αχίλλειου τένοντα που υπέστη το 1992).
Ήταν πολύ δύσκολο για μένα.Είχα ακούσει κάμποσες ιστορίες και μόλις έφτασα εκεί,ήταν ακόμη χειρότερα».
Δεν ήταν πάντως η πρώτη φορά που δεν ήθελες να πας σε μια ομάδα.Είχες γίνει draft από τη Γιούτα,αλλά αρνήθηκες να παίξεις εκεί…
«Ναι,είναι αλήθεια ότι δεν ήθελα να πάω στους Τζαζ τότε.Αλλά…κοιτώντας στον πίσω καθρέφτη,αυτό θα σήμαινε ότι θα έπαιζα με τον Καρλ Μαλόουν και τον Τζον Στόκτον…Θα ήταν φοβερή ομάδα,δε νομίζεις; Το φαντάζεσαι; Θα ήμαστε μια super-team».
Είχες μόνο έναν All-NBA TEAM συμπαίκτη και κανένα πάνω από μια φορά ALL-STAR συμπαίκτη,έτσι δεν είναι;
«Ναι,είχα κάποιους συμπαίκτες που ήταν από μια φορά All-Star(Ντοκ Ρίβερς,Μόουζες Μαλόουν στο τέλος της καριέρας τους,Κέβιιν Γουίλις και Μούκι Μπλέīλοκ). Αλλά κανέναν All-NBA Team. Ήμουν ο μόνος στην ομάδα που ήταν. (O Γουίλις ήταν μέλος της 3ης ομάδας του All-NBA το 1992.O Ντόμινικ είχε κάνει την εγχείριση για τον αχίλλειο εκείνη τη σεζόν,οπότε μπορούμε να καταλάβουμε αυτή την παράλειψη του)».
”Για μένα, η εποχή μας ήταν η πιο ανταγωνιστική στην ιστορία του NBA…”
Και δεν ήταν για γέλια τότε… ειδικά στην Ανατολή.
«Ακριβώς. Είχες την Ανατολική Περιφέρεια που ήταν δύσκολη, όλοι έπαιζαν ”σκληρά” και στην Ανατολή και τη Δύση. Για μας στη Ανατολή ήταν δύσκολα,φίλε! Ήταν δύσκολα! Εκείνη την εποχή,οι παίκτες έπαιζαν άμυνα. Κανένα δώρο! Γι’αυτό σύμφωνα με εμένα,ήταν η πιο ανταγωνιστική περίοδος στην ιστορία του NBA. Υπήρχαν μόνο 23 ομάδες και το ταλέντο ήταν ιδιαίτερα συγκεντρωμένο.Είχες 2 «μυθικές» γενιές που διασταυρώθηκαν τότε,αυτή της δεκαετίας του ’80 και αυτή του ’90. Καμία αμφιβολία. Ήταν η πιο ανταγωνιστική περίοδος όλων των εποχών».
Επαγωγικά, η καλύτερη ανάμνηση σου στο NBA;
«Η καλύτερη μου ανάμνηση; Το 1987. Η χρονιά που κερδίσαμε την υποπεριφέρεια μας. Είμαστε όλοι μαζί και αυτό ”δούλεψε” τέλεια στο γήπεδο. Όταν έχεις ”πάρει” 50 ή περισσότερα παιχνίδια μέσα στη σεζόν,τότε έχεις κάνει μια μαγική χρονιά. Έχουμε πραγματοποιήσει 4 σερί σεζόν με 50 ή περισσότερες νίκες. Εκείνη τη χρονιά όμως,φτάσαμε στα ημιτελικά της περιφέρειας. (Οι Χοκς έχασαν από τους Πίστονς). Παρ’όλα αυτά το καλύτερο ματς ήταν το επόμενη έτος ,ενάντια στη Βοστόνη.Αποφασίστηκε στο τελευταίο σουτ. (Οι Χοκς ήταν στις βολές με τον Ουίλκινς και βρίσκονταν 3 πόντους πίσω. Ο Ντόμινικ έβαλε την πρώτη,έχασε τη δεύτερη επίτηδες αλλά κανείς από τους συμπαίκτες του δε κατάφερε να σκοράρει). Ένα μεγάλο ματς.(Ο Ουίλκινς έβαλε 47 πόντους και ο Μπερντ 30 με τους 20 μάλιστα να σημειώνονται στο τελευταίο δωδεκάλεπτο)».
Ποιοι είναι κατά την άποψη σου οι 5 καλύτεροι στην ιστορία του NBA;
(Ξεφυσά…) «Οκ, πρέπει να αποκλείσω τον εαυτό μου. Άρα, θα διαλέξω τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Στο 4, θα επιλέξω τον Καρλ Μαλόουν και θα συμπεριλάβω φυσικά τους Μάικλ Τζόρνταν και Μάτζικ Τζόνσον. Ποιόν δεν ανέφερα;Α,τον Λάρι Μπερντ(Προφέρει το όνομα του σιγά ως ένδειξη θαυμασμού). Λά-ρι Μπερντ. Λάρι Μπερντ. Λάρι Μπερντ…».
Και οι 5 καλύτεροι σήμερα;
«ΛεΜπρόν Τζέιμς,Κέβιν Ντουράντ,Στεφ Κάρι,Ράσελ Γουέστμπρουκ και…Άντονι Ντέιβις.(Ξαφνικά ”εκρήγνυται”).Αλλά καλά!Πώς να αφήσεις έξω τον Λέοναρντ και τον Χάρντεν!Πρέπει όμως!Ειλικρινά,μπορείς να κάνεις ένα top10 και ο καθένας από αυτούς να ”χωρά” στο top5…Είναι τρελό!».
”Παίζοντας στο NBA ήταν σαν να πέθαινες και να πήγαινες στον παράδεισο”
Τι αγάπησες περισσότερο στο NBA;
«Είναι το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο.Εάν δε σε ικανοποιεί αυτό το επίπεδο παιχνιδιού,τότε ποιο μπορεί ως καλαθοσφαιριστή;Για μένα,να παίζω στο ΝΒΑ ήταν σαν να πέθαινα και να πήγαινα στον παράδεισο».
Και τι λιγότερο;
«Ότι έπρεπε να κλείσω το τηλέφωνο».
Από την άλλη πλευρά δεν επιλέχθηκες στους 50 καλύτερους παίκτες των πρώτων 50 ετών…
«Χμμ…(Γυρνάει από τη μια πλευρά στην άλλη).Τι γελοίο πράγμα!Είναι γελοίο. ΓΕΛΟΙΟ! O Μάτζικ Τζόνσον, ο Λάρι Μπερντ και ο Δόκτωρ J(Έρβινγκ)… βγήκαν μπροστά για να με υπερασπιστούν και είπαν ότι αν δεν ήμουν μέσα,αυτή η λίστα δεν θα είχε νόημα.Όμως η ζωή είναι ”άτιμη” και είναι δίκαια μόνο κατά διαστήματα…».
”Αυτοί που δεν έχουν ζήσει στην Ευρώπη,έχουν χάσει κάτι από τη ζωή τους”
Μετά από ένα ”στενάχωρο” προσωρινό τέλος στο ΝΒΑ ,ο ερχομός στην Ευρώπη και η κατάκτηση της Ευρωλίγκας με τον Παναθηναϊκό το 1996 και κατόπιν με την Φορτιτούντο Μπολόνια δεύτερη φορά το 1998,σου ανύψωσε την ψυχολογία;(Ο Ουίλκινς είχε αναδειχθεί MVP την πρώτη φορά με τον Παναθηναϊκό)
(Κοιτάζει επίμονα για μια στιγμή)…«Απολύτως.Απολύτως.Θα σου πω αυτό.Αυτοί που δεν έχουν ζήσει στην Ευρώπη,έχουν χάσει κάτι από τη ζωή τους.Όσον αφορά το ευρωπαϊκό μπάσκετ,ήταν δυνατό,πιο ”physical” από το ΝΒΑ σε κάποια σημεία,ιδιαίτερα στην Ελλάδα.Και παίζαμε μόνο ένα ή δύο παιχνίδια την εβδομάδα.Το λάτρευα!».
Αναγκαζόμαστε να ολοκληρώσουμε με αυτή την ερώτηση:Ποιον θεωρείς τον καλύτερο dunker όλων των εποχών;
(Κουνάει το κεφάλι του και φωνάζει δυνατά με πονηρό χαμόγελο)«Εμένα!».
