Nα λοιπόν, που οι νίκες (στο ποδόσφαιρο), πολλές φορές προλαβαίνουν την αμφισβήτηση. Και να που ο καθένας κερδίζει με τη δουλειά του τα καλά ή κακά σχόλια, βάσει αποτελεσμάτων. Οι μεταγραφές Μπόλονι – Ντρεοσί συζητήθηκαν ως προς τη δυνάμει προσφορά τους αλλά πάρα πολύ νωρίς απέδειξαν ότι η λέξη προσαρμογή σε μια ποιοτική μεταγραφή είναι απολύτως σχετική. Όπως και το πόσο γρήγορα βγάζει τα λεφτά της.
Το γαλλικό πρωτάθλημα διαθέτει παίκτες με κράμα ποιότητας και ψήγματα σύγχρονου ποδοσφαίρου. Ποδοσφαιριστές με ταχύτητα στον τρόπο σκέψης και εκτέλεσης που δεν βρίσκεις εύκολα στο Ελληνικό πρωτάθλημα. Δεν μιλάμε για θεωρητικές…σάλτσες, κάνουμε λόγο για ότι βλέπουν τα ματάκια μας και δεν αμφισβητείται. Δύναμη, ταχύτητα, ενέργεια, σε καλό timing και σε ένα δυναμικό πρωτάθλημα. Στοιχεία αρκετά για να αναδείξουν ένα ποιοτικό ποδοσφαιριστή. Γιατί μην μου πείτε πως η Βουλγαρία ενέπνευσε περισσότερο τον Σανκαρέ να κλωτσήσει το τόπι, αφού άλλαξε περιβάλλον και “ξύπνησε” στην Eλλάδα.
Οι μεταγραφές δίνουν σημαντική ώθηση, όμως από μόνες τους δεν κάνουν τη διαφορά. Κομμάτια του παζλ που πρέπει να ταιριάξουν όλα μαζί για να δεις μια ωραία -συνολικά – εικόνα. Ο Μπόλονι έχτισε γερή άμυνα και πότισε με σιγουριά και αυτοπεποίθηση έναν Παναθηναϊκό που έμπαζε… Έφτιαξε την τρίτη καλύτερη άμυνα στη Super League. Αλλά και επιθετικά δεν υστέρησε η ομάδα, έκανε άλματα… Βελτιώθηκαν επιθετικοί, αμυντικοί, μέσοι, βασικοί και αναπληρωματικοί σε συνολικό επίπεδο. Παίκτες εκτός κάδρου, με το εισιτήριο στο χέρι για άλλους συλλόγους, έγιναν υπέρ απαραίτητοι. Παίκτες που χλευάστηκαν έγιναν βασικά γρανάζια στην πράσινη…μηχανή.
Το ρόστερ – υπεράριθμο μεν, γέμισε σε όλες τις θέσεις. Σε βαθμό που βλέπεις τον πρώτο περυσινό σκόρερ Μακέντα εκτός αποστολής. Τον παικταρά Βιγιαφάνες στον πάγκο. Τον πληθωρικό Χατζηγιοβάννη αλλαγή. Εκτός μεν, με τις πιθανότητες ανά πάσα στιγμή όμως να μπουν εντός αγωνιστικού πλάνου από την τεχνική ηγεσία. Γιατί εξάλλου έχουν – ασυζητητί – εξαιρετικά προσόντα.
Για να γυρίσω στις μεταγραφές, αυτές έγινα καθαρά με αγωνιστικά κριτήρια, στοχευμένα κι όχι τύπου Στραματσόνι. Οι μέσοι που πατάνε περιοχή, κόβουν…ράβουν, σκοράρουν, βλέπε Σανκαρέ. Μονάδες που πατάνε γκάζι και ανεβάζουν ταχύτητα, πατώντας περιοχή από τα άκρα, δημιουργώντας ρήγματα, βλέπε Ενγμπακοτό. Ποδοσφαιριστές διπλοθεσίτες, που στήνουν αμυντικά αναχώματα. Προσφέροντας στην άμυνα και προσαρμόζοντας σιγά σιγά την λογική της ομάδας στην επιθετική λειτουργεία. Όπως ο Νιάς.
Δεν θα πω ότι ο Μπόλονι είναι αλάνθαστος, θα πέσουν οι…μπάλες του ποδοσφαίρου να με πλακώσουν. Σε ελάχιστο όμως χρόνο, με αφόρητη πίεση και εσωστρέφεια πέτυχε να χτίσει ένα ταχυδυναμικό σύνολο, σκληροτράχηλο, μεσούσης της σεζόν. Λυγίζοντας ακόμη και τον (άτιμο) Κορωνοιό που χτύπησε αρχές Γενάρη το “τριφύλλι”. Ντριμπλάροντας κομβικούς τραυματισμούς, όπως Κουρμπέλη, Σάντσες, Βίγια, Διούδη κτλ… Ρισκάροντας, τραβώντας έξω τον φορ πρώτης γραμμής Καρλίτος και άλλα πρωτοκλασάτα στελέχη. Ή ακόμη το εργαλείο Μακέντα, αλλάζοντας παντελώς την φυσιογνωμία της ομάδας. Επαναφέροντας την σε τροχιά Ευρώπης και Κυπέλλου, μάλιστα με μεγαλύτερη δυναμική από πριν.
Έχει, λοιπόν τις ιδιοτροπίες του και ο Μπόλονι. Μπορεί κάποιες φορές να μην έκανε γρήγορα αλλαγή ή να μην αξιοποίησε τις 5 (στο ντέρμπι έκανε τρεις). Όμως είναι προπονητής με καθαρό αγωνιστικό προσανατολισμό, ξεκάθαρα, κι όχι μάγος. Όποιος δουλεύει εξάλλου κάνει (και) λάθη.
Επειδή πάντως, χορτάσαμε από λόγια τόσα χρόνια επιτέλους βλέπουμε κάποια έργα. Αφού ότι και να λέμε στη θεωρία το παίρνει ο αέρας, μας έλλειψαν οι πράξεις. Εφόσον το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει, τότε εκ του αποτελέσματος ο Μπόλονι δεν είναι Στραματσόνι. Ούτε στη διαχείριση του μπάτζετ, ούτε στην ποδοσφαιρική λογική. Για να μην πλατειάσουμε, τα υπόλοιπα τα περιμένουμε ανυπόμονα στο γήπεδο. Εκεί που όλες οι αναλύσεις είτε επιβεβαιώνονται, είτε γίνονται σκόνη και θρύψαλα. Οι οιωνοί πάντως δείχνουν καλοί, αρκεί να μένει η μπάλα χαμηλά.
