Ήταν δεδομένο πως το νικηφόρο σερί του Παναθηναϊκού κάποια στιγμή θα σταμάταγε. Κανείς δεν περίμενε όμως να γίνει στο ματς του Σαββάτου με τη Λαμία. Ναι μεν η ομάδα της Φθιώτιδας αποτελεί τον κακό δαίμονα του τριφυλλιού αλλά το παιχνίδι στη Λεωφόρο ξεκινούσε με τις καλύτερες προϋποθέσεις για τους πράσινους πέρα των δεδομένων απουσιών που είχαν και οι δύο ομάδες. Πέντε στα πέντε, έξι ματς αήττητος, η ψυχολογία στα ύψη, λίγες αλλαγές στο αρχικό σχήμα.
Τελικά η γκέλα στην οποία έφτασε τόσο κοντά ο Παναθηναϊκός σε προηγούμενα ματς ήρθε σε αυτό όπου η νίκη θα τον έφερνε στο -2 από τον Άρη που λίγη ώρα νωρίτερα είχε χάσει από τον Αστέρα. Βέβαια και έτσι τα πράγματα όσον αφορά τη μάχη για μια θέση στην πρώτη τετράδα δεν διαφοροποιήθηκαν και πολύ και στις εναπομείναντες αγωνιστικές μπορεί να καλυφθεί η διαφορά.
Στο παιχνίδι του Σαββάτου τώρα είδαμε μια διαφορετική εικόνα από τα μέχρι τώρα παιχνίδια των πράσινων. Ο Παναθηναϊκός είχε τη μπάλα στα πόδια του, το τριφύλλι είχε την κατοχή, οι πράσινοι έπρεπε να παίξουν ποδόσφαιρο και η Λαμία περίμενε.
Όπως ακριβώς είπε και ο Μπόλονι με τη λήξη του αγώνα η ομάδα του πέταξε ένα ημίχρονο. Ίσως γιατί δεν ήξερε τι να κάνει με τη μπάλα όταν την είχε στα πόδια της τόση ώρα και πως να ανοίξει την πολυπρόσωπη άμυνα της Λαμίας. Μια άμυνα… πούλμαν όπως την χαρακτήρισε ο Μπαρτ Σένκεφελντ.
Δύσκολα βέβαια μέχρι το τέλος της σεζόν θα συμβεί ξανά κάτι ανάλογο καθώς δεν υπάρχουν και άλλες ομάδες που παίζουν τόσο μαζική άμυνα αλλά η ζημιά έγινε. Ο Παναθηναϊκός έχασε δύο πόντους που ίσως αποδειχτούν πολύτιμοι.
Ουσιαστικά κόντρα στη Λαμία το τριφύλλι δεν μπορούσε να παίξει το άμεσο ποδόσφαιρο που θέλει ο Λάζλο Μπόλονι, αλλά δεν αρέσει στους παίκτες της ομάδας, ο Διούδης το είπε όχι εγώ, καθώς δεν υπήρχαν οι χώροι αφού οι φιλοξενούμενοι έπαιζαν πίσω από τη σέντρα. Οπότε ο Παναθηναϊκός έπρεπε να παίξει με έναν διαφορετικό τρόπο για να φτάσει στη νίκη και ίσως ο λίγος χρόνος που είχαν οι πράσινοι ανάμεσα στο παιχνίδι με το Βόλο με αυτό κόντρα στη Λαμία να έπαιξε το ρόλο της.
Και ίσως αυτό στο πρώτο μέρος μια ομάδα με νεαρούς παίκτες στο αρχικό της σχήμα να είχε περισσότερες δυσκολίες. Πόσο μάλλον όταν και ο Βιγιαφάνες βρέθηκε σε καλή μέρα δημιουργικά. Για αυτό και ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος στο δεύτερο 45λεπτο και δη από τη στιγμή που μπήκαν στο ματς οι Καρλίτος, Χατζηγιοβάνης και Μακέντα. Έμπειροι ποδοσφαιριστές που σίγουρα γνώριζαν καλύτερα που πρέπει να κινηθούν και πως για να σπάσουν την πολυπρόσωπη άμυνα.
Οι φάσεις έγιναν τουλάχιστον τέσσερις κλασικές από Καρλίτος (2), Αϊτόρ (1), Μακέντα (1) αλλά ο Παναθηναϊκός βρήκε απέναντι του έναν εκπληκτικό Επασί που τρεις φορές είπε όχι εντυπωσιακά.
Και εκεί που περίμενες πως οι πράσινοι θα πιέσουν ακόμη περισσότερο ο Μπόλονι έβγαλε τον Αλεξανδρόπουλο, τον μόνο παίκτη που έκλεβε μπάλες και έβαλε στη θέση του τον Αγιούμπ. Εκεί τελείωσε και το ματς. Ότι και εν έκανε ο Αγιούμπ ήταν λάθος. Δεν βοήθησε καθόλου και δεν έδωσε τίποτα στους πράσινους στα λεπτά που αγωνίστηκε. Με αποτέλεσμα το 0-0 να μείνει μέχρι το τέλος.
Αν υπάρχει ένα θετικό από την αναμέτρηση του Σαββάτου είναι η διατήρηση του αήττητου και του μηδέν στην άμυνα που όχι μόνο τονώνει τους πράσινους αλλά κάνει και τους αντιπάλους να σκέφτονται πως δύσκολα θα σκοράρουν και θα νικήσουν τον Παναθηναϊκό.
