Στις περιπέτειες του Αστερίξ του Γαλάτη και του φίλου του Οβελίξ, γραμμένες από τον Ρενέ Γκοσινί και εικονογραφημένες από τον Αλμπέρ Ουντερζό, οι άτρωτοι Γαλάτες που υπερασπίζονταν το χωριό τους από τους Ρωμαίους κατακτητές ένα πράγμα μόνο φοβόντουσαν, να μην τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.
Να λοιπόν, που σε όλα τα έξω αγωνιστικά απίθανα που συμβαίνουν φέτος στον Παναθηναϊκό, παροπλισμένα τζιπ, εχθροί που γίνονται φίλοι, τιμές εισιτηρίων, οπαδική παράνοια με διοικητική ανοχή, προστίθεται ακόμη ένα, η στέγη του Καλατράβα. Δηλαδή, για να καταλάβουμε, οι 120.000 που πήγαν στο γήπεδο πρέπει να πάνε ν’ ανάψουν κάνα κερί στον ναό της ενορίας τους, μακαρίζοντας την καλή τους τύχη, που δεν τους έπεσε ο Καλατράβας στο κεφάλι; Το “αίσθημα ευθύνης” και η μελέτη δεν άργησαν κομματάκι να εμφανισθούν; Οι μέχρι σήμερα 120.000 θεατές αποτέλεσαν τεστ αντοχής; Έχει και συνέχεια, στην ίδια ανακοίνωση σημειώνεται ότι τάχιστα θα ακολουθήσει και άλλη μελέτη που θα επιβεβαιώνει η όχι τα στοιχεία της πρώτης, δηλαδή υπάρχει περίπτωση στο τέλος να ακούσουμε, συγγνώμη λάθος όλα καλά, το στέγαστρο τελικά θα μείνει στην θέση του.. Να κλάψουμε η να γελάσουμε; Όχι τίποτα άλλο αλλά οι Γαλάτες διέθεταν τον μαγικό ζωμό που τους προφύλασσε, πράγμα που για τους αθλούμενους και τους θεατές στο Ολυμπιακό στάδιο είναι μάλλον απίθανο να συμβαίνει..
Εκεί λοιπόν, στην βόρεια Γαλλία, ο Ιούλιος Καίσαρ ενώ από το 50 π.Χ είχε καταλάβει την Γαλατία, παρά τις επίμονες προσπάθειες του δεν μπορούσε να καταβάλει την αντίσταση του μικρού χωριού του Αστερίξ. Η αιτία ήταν ο μαγικός ζωμός που ετοίμαζε κάθε φορά ο δρυΐδης Πανοραμίξ. Κάπως έτσι κι’ ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, σαν άλλος δρυΐδης, προσπαθεί να εφοδιάσει την ομάδα, πριν την κάθε αναμέτρηση, με τον κατάλληλο ζωμό για να την καταστήσει άτρωτη. Στην περίπτωση του όμως, η δυσκολία έγκειται στο ότι η συνταγή αλλάζει διαρκώς και έτσι μερικές φορές πετυχαίνει ενώ κάποιες άλλες έχει μηδενικές επιπτώσεις.. Τότε είναι που σου πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι, όπως εναντίον των κιτρινόμαυρων ας πούμε.
Στην Τρίπολη αντίθετα, η συνταγή του rotation λειτούργησε ικανοποιητικά. Οι εννέα αλλαγές έφεραν μια φρεσκάδα και παρά τις κάποιες αναμενόμενες αναταράξεις, συνολικά, οι Πράσινοι διατήρησαν τα αγωνιστικά τους χαρακτηριστικά και προτερήματα. Αυτά, σε συνδυασμό με την σοβαρότητα που πάντα τους διακρίνει, τους έδωσαν το δικαίωμα να φύγουν από την Τρίπολη με το κεφάλι ψηλά, σπάζοντας μια πολυετή αρνητική παράδοση και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα μετά την συνάντηση της προηγούμενης Δευτέρας. Κρατάμε την αγωνιστική άνοδο του “ψυχρού” Βέρμπιτς, μάλλον δεν έχει ξεπεράσει τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό, του Αράο καθώς και την ενσωμάτωση του στον τρόπο λειτουργίας της ομάδας και τον πιο ξεκάθαρο ρόλο του Τζούρισιτς στο παιχνίδι. Δεν ξεχνάμε βέβαια και τον Φωτάρα πλέον… Φτου, φτου μην τον ματιάσουμε. ” Ένα αστέρι γεννιέται” και έχω την πεποίθηση ότι το μέλλον του Ιωαννίδη ουδεμία σχέση θα έχει με το αυτοκαταστροφικό τέλος του πρωταγωνιστή της ομώνυμης ταινίας του Γουίλιαμ Γουέλμαν και Ρόμπερτ Γκάρσον που πρωτοεμφανίστηκε το 1937 και αποτέλεσε την βάση του μελοδράματος για το Hollywood.
Οι απείθαρχοι Γαλάτες λοιπόν ένα πράγμα φοβούνται, να μην τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι και αυτό την περυσινή χρονιά στον Παναθηναϊκό συνέβη αρκετές φορές εναντίον του επομένου αντιπάλου του στο Πρωτάθλημα. Ο ΠΑΟΚ αποτελεί έναν από τους χειρότερους δαίμονες των Πρασίνων. Παρά τις δύο νίκες στην Τούμπα, την περυσινή χρονιά, οι αναμετρήσεις στην Αθήνα με τους Θεσσαλονικείς ήταν όλες μοιραίες. Οι ασπρόμαυροι διαθέτουν ένα πολύ καλό προπονητή ο οποίος γνωρίζει το παιχνίδι των Πρασίνων και με την ποιότητα των παικτών που διαθέτει καταφέρνει να τους πληγώνει. Βέβαια, ο φετινός ΠΑΟΚ είναι διαφορετικός, Αουγκούστο, Ίνγκασον, Νάρεϊ και Ολιβέιρα είναι παίκτες που δυσκόλεψαν αφάνταστα την ομάδα του Ιβάν και η απουσία τους σίγουρα αλλάζει την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Ο Δικέφαλος του Βορρά, με τα φτερά κλειστά σε ένδειξη πένθους για τον ξεριζωμό σε αντίθεση με αυτόν της ΑΕΚ που τα έχει ανοικτά, ενισχύθηκε με τον Βούλγαρο Ντεσπότοφ ενώ οι παρουσίες του Ζίβκοβιτς και του μικρού μάγου Κωνσταντέλια φτάνουν και περισσεύουν για να καταστήσουν την ομάδα του Λουτσέσκου άκρως ανταγωνιστική για οποιοδήποτε αντίπαλο.
Κατά κάποιο τρόπο τα δύο τελευταία παιχνίδια συν το επερχόμενο αποτελούν έναν έλεγχο προόδου του τριφυλλιού σε σχέση με την περυσινή αγωνιστική συμπεριφορά του. Τα αποτελέσματα πολλές φορές μπορεί και να μας κρύβουν την αλήθεια, οι κινήσεις των ομάδων στο γήπεδο όμως, όπως και οι αντοχές τους, η αγωνιστική συμπεριφορά τους, η ένταση στο παιχνίδι τους, οι ευκαιρίες που δημιουργούν είναι κριτήρια που δύσκολα αμφισβητούνται. Ο Παναθηναϊκός φέτος, ποιοτικά, παρουσιάζεται βελτιωμένος, έστω και αν με την ΑΕΚ το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε φέτος το τριφύλλι την ΑΕΚ ήταν πολύ διαφορετικός γι’ αυτό και αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αναμέτρηση με τον ΠΑΟΚ. Οι ευρωπαϊκές συναντήσεις ενισχύουν την άποψη της ποιοτικής αναβάθμισης των Πρασίνων, όμως, όλα αποδεικνύονται στο γήπεδο. Επιπλέον, σε αντίθεση με ότι συνέβαινε με την ΑΕΚ, στην περίπτωση του ΠΑΟΚ οι φιλοσοφίες των δύο προπονητών μοιάζουν αρκετά, κάτι που σημαίνει ότι οι κινήσεις στην σκακιέρα θα είναι πιο σύνθετες και μελετημένες.
Ο προπονητής των Πρασίνων και η ομάδα του μετά και από τα παιχνίδια της επόμενης εβδομάδας θα μπορέσουν για πρώτη φορά φέτος να βγάλουν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα και να σχεδιάσουν το μέλλον. Ήταν πολύ ενδιαφέροντα όσα ανέφερε ο Ιβάν στην τελευταία συνέντευξη τύπου σχετικά με την σταδιακή εισαγωγή κάποιων νέων παικτών που έχει ξεχωρίσει, στις προπονήσεις και ίσως σε μερικά παιχνίδια της πρώτης ομάδας. Είναι πάρα πολύ προσεκτικός ο αγαπητός στους φιλάθλους Γιοβάνοβιτς σ’ αυτό το θέμα, είναι όμως η πρώτη φορά που τον ακούω να ανοίγει μια τέτοια προοπτική. Οι μεταγραφές δεν είναι πανάκεια.
Θα τελειώσουν όλα λοιπόν, όπως τελειώνουν και στο χωριό των Γαλατών μετά από κάθε νίκη τους έναντι των Ρωμαίων; Τότε, στρώνεται ένα μεγάλο τσιμπούσι και κάθε δυσάρεστο γεγονός σβήνει, είναι μια γιορτή αφιερωμένη στην δύναμη της ζωής και κάθε ευγενούς αγώνα. Ειλικρινά δεν γνωρίζω, ξέρω μόνο ότι οι Γαλάτες όπως και όλοι οι άτρωτοι επί γης πάντα ένα θα φοβούνται: Να μην τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι…
