Του Θανάση Παπαθανασίου
Μία εβδομάδα μετά το τέλος του Πρωταθλήματος και την απονομή του τίτλου, ελπίζω ότι στην πλειοψηφία των φιλάθλων του Παναθηναϊκού οι παλμοί έχουν επιστρέψει σε φυσιολογικά επίπεδα. Οι περισσότεροι, πιστεύω, ότι έχουν ήδη στρέψει το βλέμμα τους στην επόμενη μέρα καταβροχθίζοντας τα ονόματα των μεταγραφικών στόχων που αφειδώς κάνουν καθημερινά την εμφάνιση τους στον τύπο.
Κατ’ αρχάς πρέπει να σταθούμε στην σημαντικότατη εξέλιξη που έχει να κάνει με την κατασκευή του νέου γηπέδου στον Βοτανικό. Μεγάλη υπόθεση και για την εικόνα αλλά και για τα οικονομικά της ομάδας. Μεγάλη υπόθεση και για τον ερασιτέχνη Παναθηναϊκό που θα μπορέσει να προσφέρει στους αθλητές του συνθήκες προετοιμασίας αντάξιες του ονόματος της ομάδας που αγωνίζονται. Ίσως και να είναι το πιο ευχάριστο νέο αυτής της περιόδου. Η μοναδική σκιά είναι ο τρόπος με τον οποίο ένα τέτοιο γεγονός βγήκε στην επικαιρότητα, σαν τρόπαιο ή λάφυρο αλαλαζόντων παραμονές εκλογών. Η εξέλιξη αυτή δεν είναι δικαίωση προσώπων αλλά της ιστορίας αυτού του μεγάλου συλλόγου που έχει γεννήσει τόσους πρωταθλητές και συμβάλλει τα μέγιστα στην ανάπτυξη του ελληνικού αθλητισμού. Ένα κομμάτι της καρδιάς μας θα μείνει για πάντα στην ιστορική Λεωφόρο αλλά η ζωή προχωρά και είναι γεμάτη προκλήσεις κυρίως γι’ αυτούς που έρχονται και είναι γεμάτοι όνειρα και φιλοδοξίες. Η πράσινη πολιτεία του Βοτανικού θα γίνει το σπίτι τους, μια παρακαταθήκη για το μέλλον.
Κλείνοντας αυτή την ευτυχή παρένθεση, το χαμόγελο αφήνει την θέση του στην μελαγχολία που μας άφησε το τέλος αυτής της συναρπαστικής κούρσας για το Πρωτάθλημα. Καλά το είπε ο Ιβάν, θα πονάει για καιρό η απώλεια της κατάκτησης του κυρίως για την απίστευτα μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλε όλη η ομάδα. Είναι όμως η στιγμή, χωρίς παρωπίδες, να κάνουμε ορισμένες σκέψεις και παραδοχές που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα τι δεν πήγε καλά. Γιατί σίγουρα και εσείς και εγώ το ξέρουμε ότι κάτι δεν πήγε καλά, δεν ήταν μόνο η μοιραία μετάδοση του ιού, προφανώς από κάποιους παίκτες της ΑΕΚ, αλλά η συνολική αντιμετώπιση του θέματος από τον οργανισμό Παναθηναϊκός. Αρχίζω από το τέλος γιατί τελικά οι μικρές λεπτομέρειες έκριναν τα πάντα. Μετά το ξέσπασμα του προπονητή των Πρασίνων και την κενού περιεχομένου παρέμβαση του μεγαλομετόχου της ομάδας, πιστεύω ότι όλοι κάπου έχουμε καταλήξει για το τι συνέβη. Σύγχυση ρόλων, ιδεών και επιδιώξεων. Στείλαμε τις εξετάσεις με το ιικό φορτίο στην Λίγκα, τις είδαν, περιμέναμε να μας δώσουν τον απαραίτητο χρόνο, αυτοί παζάρευαν το πολύ μέχρι Τρίτη η Τετάρτη και εμείς τους είπαμε: μας κοροϊδεύετε; και γεμάτοι υπερηφάνεια πήγαμε και παίξαμε μετά από 25 ώρες. Λυπάμαι, δεν βγάζει νόημα. Τα διλήμματα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο προπονητής των Πρασίνων, έχοντας ταυτοχρόνως την πίεση για τον στόχο και την προβληματική αγωνιστική κατάσταση των παικτών του, ήταν δυσανάλογα των ευθυνών και των καθηκόντων του. Είναι ένα θέμα που σέρνεται καιρό τώρα και δεν έχει να κάνει μόνο με το τι συνέβη στο μυθιστοριογραφικό πλέον σαββατοκύριακο που προηγήθηκε της αναμέτρησης με τον Ολυμπιακό.
Κάποτε σαν φοιτητής, για να αυξήσω τα έσοδα μου συνεργαζόμουνα με ένα τουριστικό γραφείο κάνοντας ημερήσιες ξεναγήσεις σε συγκεκριμένες πόλεις της βορειοανατολικής Ιταλίας. Βλέποντας ο ιδιοκτήτης του πρακτορείου ότι οι εκδρομείς μένουν ευχαριστημένοι με πλησιάζει μια μέρα και μου λέει: Έρχεσαι την επόμενη εβδομάδα στην Μαδρίτη; Μα, του απαντάω, δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για την πόλη, έλα μωρέ, μου λέει αμέσως, καλός είσαι, θα διαβάσεις δυο πράγματα και θα τους τα πεις… Κοινώς, βρήκαμε παππά να θάψουμε πέντε-έξι. Φοβάμαι ότι εκεί καταλήγουμε και με την περίπτωση του Ιβάν και είναι κρίμα.
Ο Ιβάν θα πάρει την τελική απόφαση για το εάν θα παίξουμε τη Δευτέρα η την Τρίτη, θα κάνει, ύστερα από ατελείωτες ώρες έρευνας και μελέτης, την επιλογή των υποψήφιων νέων παικτών, θα ορίσει την χρηματιστηριακή τους αξία, θα κρατήσει τις ισορροπίες στα αποδυτήρια και θα φροντίσει να μην δημιουργηθούν οικονομικές ανισότητες. Ο Ιβάν θα φροντίσει το οικονομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθεί η ομάδα για να μην τρέχουμε μετά, ο Ιβάν θα καταστρώσει το πλάνο προετοιμασίας και θα ετοιμάσει αγωνιστικά την ομάδα για το πιο σημαντικό ραντεβού της φέτος, το εισιτήριο για τους ομίλους του Europa league που συνεπάγεται την επιστροφή της ομάδας στην Ευρώπη αλλά και την εισροή τουλάχιστον 10 εκατομμυρίων, οξυγόνο για τον ισολογισμό αφού δεν προβλέπεται κάποια τρανταχτή πώληση. Ερώτημα: πότε θα πάρει μια ανάσα αυτός ο άνθρωπος;
Έχει περιγραφεί με πολλούς τρόπους αυτή η δυσανάλογη συσσώρευση ευθυνών σε ένα άτομο, η ουσία είναι μία, ένας άνθρωπος δεν μπορεί να τα κάνει όλα. Σίγουρα έχει ικανότητες, σίγουρα είναι ο αναμορφωτής της ομάδας, σίγουρα χαίρει της απόλυτης εμπιστοσύνης όλων μας, σίγουρα τον έχουμε ήδη βάλει στην καρδιά μας, αλλά… δεν είναι υπεράνθρωπος ούτε είναι δυνατόν να τα κάνει όλα σωστά.
Παράλληλα με την διεργασία για θέσεις, ελλείψεις, μεταγραφές, αξιολόγηση παικτών και όλα τα παρελκόμενα θα πρέπει ο Πράσινος οργανισμός να επανεξετάσει το μοντέλο λειτουργίας του. Είναι ξεκάθαρο πως η ύπαρξη ενός τεχνικού διευθυντή θα δημιουργούσε ένα δυισμό στην λήψη αποφάσεων και αυτό ουδείς το επιθυμεί. Εάν όμως στο τριφύλλι θέλουν να προστατεύσουν τον πολύτιμο Γιοβάνοβιτς πρέπει κατά την φτωχή μου άποψη, με την συνεργασία του, να δημιουργήσουν ένα σύστημα επιμερισμού ευθυνών και καθηκόντων ανά τομέα, προφανώς ενισχύοντας την ομάδα των συνεργατών του. Είναι επιτακτική ανάγκη να μοιραστούν τα βάρη, το ήδη μεγάλο φορτίο, όσο ο Παναθηναϊκός προοδεύει αγωνιστικά, θα γίνεται μεγαλύτερο.
Είναι η ώρα λοιπόν να επαναπροσδιορισθούν οι ρόλοι και τα καθήκοντα, όλα από εκεί ξεκινούν, αλλιώς φοβάμαι ότι ο καλός Ιβάν θα ξεκουραστεί μόνο στην σύνταξη και ότι τελικά το άγχος της υπερπροσπάθειας αργά ή γρήγορα θα επηρεάσει την κρίση και θα θολώσει τον καθαρό τρόπο σκέψης του.
