Του Θανάση Παπαθανασίου
Δεν είμαι εντελώς σίγουρος ότι οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού, έστω και μετά από δύο μέρες, έχουν ξεπεράσει εντελώς το τελευταίο τέταρτο της αναμέτρησης στην Τούμπα. Με επική προσπάθεια που παραπέμπει στην μυθολογία και στους άθλους του Θησέα έμοιαζε το τέλος του αγώνα. Το μυαλό πλέον είχε θολώσει και λειτουργούσε μόνο το ένστικτο της διατήρησης των τριών βαθμών που οδήγησε στον ηρωισμό τους Πράσινους. Όπως δήλωσε και ο προπονητής τους καλό θα ήταν η συγκεκριμένη εμπειρία, έστω και αν βοήθησε την ομάδα να ωριμάσει ακόμη περισσότερο, να μην επαναληφθεί στο μέλλον. Είναι από τις ελάχιστες φορές στην εποχή Γιοβάνοβιτς που όλα παρέλυσαν, ούτε θέσεις, ούτε πλάνο, ούτε ψυχραιμία. Η συναισθηματική επιθυμία για την κατάκτηση του αποτελέσματος κατήργησε κάθε ποδοσφαιρική λογική. Ας είναι.. αφού ήρθε η νίκη…
Ο Αθηναίος βασιλιάς Θησέας λοιπόν, έβαλε σκοπό της ζωής του να φτάσει στην Αθήνα από την Τροιζήνα, ακολουθώντας τον δύσκολο δρόμο της στεριάς και όχι της θάλασσας, για να συναντήσει τον πατέρα του, Αιγέα. Με τους δώδεκα άθλους του ο Θησέας, κατέχοντας την αντίστοιχη θέση στους Ίωνες που έχει ο Ηρακλής στους Δωριείς (από τότε είχαμε διαχωρισμούς), ξεπερνούσε κάθε εμπόδιο όσο δύσκολο και να ήταν. Στο τέλος, όπως όλοι γνωρίζουμε, τα κατάφερε. Κάτι τέτοιο θέλει να πετύχει με την κατάκτηση του Πρωταθλήματος και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς με τους παίκτες του. Ίσως ο Σωτήρης Τσαφούλιας που βάσισε στους άθλους του Θησέα τις “Χαμένες ψυχές” της υπέροχης σειράς ΕΤΕΡΟΣ ΕΓΩ, καίτοι Ολυμπιακός, εμπνευστεί στο μέλλον από την προσπάθεια του φετινού Παναθηναϊκού και δημιουργήσει κάτι ανάλογο. Αστειεύομαι φυσικά…
Για να είμαι ειλικρινής η σκέψη αυτής της αλληγορίας μεταξύ μυθολογίας, έπους και ποδοσφαίρου έχει σαν πραγματικό σκοπό να αποφορτίσει την συναισθηματική υπερφόρτωση στην οποία υποβληθήκαμε το βράδυ της Κυριακής. Στην πραγματικότητα το ποδόσφαιρο δεν είναι ούτε μυθολογία, ούτε έπος, ένα άθλημα είναι που μας συνεπαίρνει και πράγματα απλά, ενίοτε, αποκτούν άλλη διάσταση. Είναι φανερό ότι μετά από δύο χρόνια ανελλιπούς δουλειάς σε ένα πλάνο, με παίκτες σοβαρούς, τα αποτελέσματα θα έφταναν. Το ερώτημα που πάντοτε θέταμε ήταν εάν αυτή η συνθήκη από μόνη της επαρκούσε για την εξυπηρέτηση του “ονείρου”. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι Πράσινοι δεν διαθέτουν το ποιοτικότερο ρόστερ, όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν αδυναμίες και όλη η αγωνία και η έκπληξη για την φετινή πορεία αφορούσε εν κατακλείδι την ίδια απορία: Μπορεί η επίμονη εργασία να υπερκεράσει το ποιοτικό έλλειμμα; Λυπάμαι αλλά δεν γνωρίζω καν εάν υπάρχει απάντηση…
Η ισορροπία του τρόμου των εκατοστών στην Θεσσαλονίκη, έστω και με την βοήθεια του γενικώς γαλαντόμου Γερμανού διαιτητή που συγχώρεσε το άλογα υπέρμετρο πάθος του Κουρμπέλη, στο τέλος έγειρε προς την μεριά των Πρασίνων θυμίζοντας μας ταυτοχρόνως: Πρώτον ότι οι αποστάσεις, ιδίως με τον ΠΑΟΚ, είναι απείρως μικρές και δεύτερον ότι κάθε παιχνίδι έχει την δικιά του λογική. Αυτό σημαίνει ότι στο αντίστοιχο παιχνίδι της Λεωφόρου με την ίδια ομάδα η δυσκολία θα είναι του αυτού, μην σας πω και μεγαλύτερου, βαθμού. Σημαίνει επιπλέον ότι και στο Βόλο θα χρειαστεί, ναι δεν είναι υπερβολικό, ακόμα μια υπέρβαση – άθλος όχι τόσο αγωνιστικός όσο πνευματικός και ψυχολογικός.
Οι παίκτες μετά την επιτυχία εναντίον του ΠΑΟΚ πρέπει πολύ γρήγορα να ξαναβρούν την συγκέντρωση και την “θέληση”. Μην ξεχνάμε ότι οι ποδοσφαιριστές, μας το θύμισε και ο Ιβάν την Κυριακή, είναι νέα παιδιά που, αφού ο Παναθηναϊκός κάνει πρωταθλητισμό μετά από πολλά χρόνια, δεν έχουν την εμπειρία της διαχείρισης δυνατών συναισθημάτων. Εάν μπορέσει ο έμπειρος τεχνικός των Πρασίνων να τους προσγειώσει στην πραγματικότητα του Βόλου, όλα θα πάρουν τον δρόμο τους. Λεπτές ψυχολογικές ισορροπίες, ταχύρρυθμα μαθήματα πρωταθλητισμού, σχεδόν χαμογελάμε. Ακόμα και ο ίδιος ο Ιβάν θα πρέπει να ξαναδεί τα σχέδια του, μόνιμη ενδεκάδα σ’ αυτή την φρενήρη κούρσα είναι σχεδόν αδύνατον να υπάρξει. Είναι η ώρα να δούμε τους παίκτες που έχουν τον λιγότερο αγωνιστικό χρόνο να επωμίζονται ευθύνες, για αυτή την στιγμή τους προετοίμαζε ο προπονητής τους. Η παρουσία τους μπορεί να είναι μια ακόμη έκπληξη, μια από τις τόσες που μας έχουν προσφέρει φέτος οι Πράσινοι.
