Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, οι δύο τελευταίες αναμετρήσεις του Παναθηναϊκού αποκάλυψαν στους φιλάθλους του αλλά και τους εν γένει ποδοσφαιρόφιλους, ενδιαφέροντα στοιχεία για τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να εξελίξει την ομάδα ο προπονητής της και το σημείο στο οποίο βρίσκεται το όλο εγχείρημα. Ξεπερνώντας την βαθμολογική σημασία των αγώνων, που επηρεάζει την αγωνιστική συμπεριφορά, είδαμε δύο διαφορετικές προσεγγίσεις της ίδιας ομάδας απέναντι σε ποιοτικούς αντιπάλους με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά. Πιστεύω, ότι ο Ιβάν, που περιμένει αυτά τα παιχνίδια όπως τα παιδιά τα Χριστούγεννα, έχει πλέον πολύ υλικό να επεξεργαστεί ώστε να αποφασίσει πως και με ποιο τρόπο θα προχωρήσει.
Το ακρωτηριασμένο ντέρμπυ που αγωνιστικά, λόγω της διακοπής, μας άφησε ένα σωρό ερωτήματα αναπάντητα, προσφέρει μια ημιτελή ανάλυση. Εκεί, ένας συγκεντρωμένος Παναθηναϊκός με σφιχτό κέντρο και χρησιμοποιώντας κατά κύριο λόγο το όπλο της αντεπίθεσης, αναστάτωσε για μεγάλο χρονικό διάστημα τον “αιώνιο” αντίπαλο του και τον οδήγησε σε αδιέξοδα από τα οποία δραπέτευε μόνο χάριν του ατομικού ταλέντου των παικτών του. Η αμυντική υποστήριξη των ακραίων επιθετικών των πρασίνων, ιδίως του Παλάσιος απέναντι στον Ροντινέι, και το δίδυμο Τσέριν, Πέρεθ δημιουργούσαν ασφάλεια και έδιναν την δυνατότητα σε Τζούρισιτς και Ιωαννίδη να παίρνουν μπάλες και μάλιστα στον χώρο που το επιθυμούσαν. Το τριφύλλι δεν μπήκε να παίξει το σύνηθες ποδόσφαιρο κυριαρχίας και προσάρμοσε το παιχνίδι του στον αντίπαλο μπλοκάροντας τα δυνατά σημεία του. Όταν οι ερυθρόλευκοι ισοφάρισαν, η ψυχολογία του παιχνιδιού πιθανότατα θα μεταβαλλόταν και θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η πράσινη αντίδραση. Την στιγμή που η πίεση, λογικά, θα αυξανόταν, θα υπήρχε απάντηση; Και τι είδους; Παθητική η επιθετική; Οι φυσικές δυνάμεις θα ήταν αρκετές; Ποιες θα ήταν οι τακτικές κινήσεις στην συνέχεια; Βέβαια, όταν έχεις περάσει από το Βελοντρόμ και έχεις ισοφαρίσει δύο φορές τον πεισματάρη ΠΑΟΚ, θεωρητικά, έχεις πείσει ότι είσαι σε θέση να ανταπεξέλθεις αλλά η καυτή έδρα του Ολυμπιακού αποτελεί πάντοτε μια πρόκληση για αποδείξεις. Δυστυχώς, o ανεγκέφαλος οπαδός που μπέρδεψε το Γεώργιος Καραϊσκάκης με την Γάζα μας στέρησε την συνέχεια.
Θεωρώ ότι η προσέγγιση αυτή ήταν πιο κοντά σ’ αυτό που αγωνιστικά και τακτικά εφάρμοζαν οι Πράσινοι την περυσινή χρονιά. Η διαφορά με το παιχνίδι εναντίον των Γάλλων την Πέμπτη το βράδυ, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, ήταν τεράστια. Εκεί, συναντάμε την ίδια ομάδα, με μία μόνο αλλαγή, αλλά με άλλο πλάνο, πολύ πιο ελεύθερη και αποφασισμένη να επιβάλλει τους κανόνες της. Γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι τόσο εύκολο όσο πίστευε και για ένα χρονικό διάστημα, μέχρι να καταλάβει τι της συμβαίνει, χάνει τον προσανατολισμό της. Ξαναβρίσκει τα βήματα της, αποφεύγει πλέον τα λάθη αλλά όπως στωικά ομολόγησε και ο Ιβάν: “Δεν ήταν το βράδυ για μας..”. Όλα πολύ βιαστικά, αγχωτικά και κάθε αποτυχημένη προσπάθεια δημιουργούσε νευρικότητα. Η αρχή του δευτέρου ημιχρόνου επιβεβαίωσε την αρνητική αύρα που έπνεε στην Λεωφόρο αλλά ακόμα και όταν η ανοησία του Ασινιόν άνοιξε ένα παράθυρο αισιοδοξίας στην βραδιά, αφού έλειπε ακόμη μισή ώρα αγώνα, εμφανίστηκαν τα περυσινά φαντάσματα με την Σλάβια Πράγας, blackout. “Δεν είχαμε διάρκεια στην απόδοση μας” ομολογούσε ο Ιβάν αναφερόμενος στις αιτίες της ήττας και είχε δίκιο. Δυστυχώς και το νέο αίμα που εισήλθε, εκτός του Μαντσίνι, δεν βοήθησε η μάλλον δεν πρόλαβε ποτέ να μπει στο πνεύμα του αγώνα.
Μακροσκοπικά αυτές ήταν οι διαφορετικές εικόνες της ίδιας ομάδας, μην ξεχνάμε, απέναντι σε αντιπάλους με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Η ατομική ικανότητα των παικτών του Ολυμπιακού αντιμετωπίσθηκε επιτυχώς, όσο υπήρχε παιχνίδι, σε αντίθεση με την αδιάκοπη πίεση που εξασκούσε η ομάδα της Βρετάνης. Ο προπονητής των Πρασίνων επέμεινε πολύ στα λάθη που υπέπεσαν οι παίκτες του χάνοντας την μπάλα σε σημεία του γηπέδου που δεν επιτρέπεται, ευνοώντας έτσι τις αντεπιθέσεις των Βρετόνων. Τα ερωτήματα που εγείρονται αφορούν ακριβώς αυτό το κομμάτι. Μπορούν οι τωρινοί παίκτες, με τα χαρακτηριστικά που διαθέτουν, να ανταποκριθούν σε αυτό το είδος ποδοσφαίρου που θέλει να εφαρμόσει ο Ιβάν; Ο Μπερνάρ ήταν εκεί στην φάση του τέρματος που σημείωσε ο Γκουιρί αλλά και τόσο μακριά ταυτοχρόνως! Προφανώς και ορισμένοι παίκτες δεν έχουν γεννηθεί για να μαρκάρουν.
Αντιπαραθέτοντας μόνο τους τέσσερις μεσοεπιθετικούς Bourigeaud, Le Fée, Gouiri και Blas με συνολική αξία: 95 εκ. €, όσο δύο Παναθηναϊκοί σχεδόν, αντιλαμβανόμαστε πόσο δρόμο έχει να διανύσει ακόμα το τριφύλλι για να φτάσει στα ίδια επίπεδα. Αυτοί οι τέσσερις αποτελούν τον κορμό της Ρεν και η αξία τους, πέραν της ατομικής ποιότητας, έχει να κάνει με την ικανότητα τους να ανταποκρίνονται επιθετικά και αμυντικά στα πλάνα του προπονητή. Εδώ δημιουργείται η διαφορά. Ο Παναθηναϊκός σε αυτό έχει να αντιπαραθέσει τα project του Τσέριν, Ιωαννίδη και Βαγιαννίδη αλλά προφανώς δεν φτάνουν. Οι Πράσινοι αρχίζουν, όπως έχει τονιστεί, να μετεξελίσσονται και είναι σίγουρο ότι στον δρόμο αυτό πολλές φορές θα ηττηθούν και μπορεί να απογοητευτούν ίσως. Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος, η άλλη λέει ότι την Πέμπτη το βράδυ ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε και να είχε φύγει νικητής από το γήπεδο. Είπαμε, τα νούμερα και οι χρηματιστηριακές αξίες είναι δείκτες που το γήπεδο, μόνο, επαληθεύει αλλά και διαψεύδει.
Εν κατακλείδι, η αντίληψη που διαμορφώνεται από τον κοινό νου είναι ότι η ανταγωνιστικότητα αυτής της ομάδας βελτιώνεται. Και τα δύο παιχνίδια της εβδομάδας αυτό απέδειξαν. Οι όποιοι προβληματισμοί αφορούν την βελτίωση των ανταγωνιστικών της ορίων, ιδίως για το Πρωτάθλημα, που, μην το ξεχνάμε, αποτελεί την πύλη για την Ευρώπη. Την Κυριακή το απόγευμα οι Πράσινοι δεν θα έχουν εύκολη αποστολή απέναντι στην ομάδα με σύμβολο της το λιοντάρι της Αμφίπολης, τον Πανσερραϊκό. Ο Πάμπλο Γκαρσία έχει φτιάξει μια ενδιαφέρουσα ομάδα και μπορεί τελικά να μην ήταν στην Αμφίπολη ο τάφος του Μ. Αλεξάνδρου αλλά ο λέων που κρατά ακόμα κρυφά τα μυστικά του, δεν σταμάτησε ποτέ να βρυχάται και να εμπνέει τους Σερραίους. Τα “λιοντάρια” έχουν αποδείξει ότι και να αμύνονται σωστά ξέρουν και ικανά να παίρνουν αποτελέσματα είναι. Η επιστροφή από τις έντονες ευρωπαϊκές συγκινήσεις είναι πάντα δύσκολη. Για ακόμη μια φορά ο σοβαρός Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς πρέπει να επιβεβαιώσει ότι έχει την ωριμότητα να ξεπερνά, πνευματικά και αγωνιστικά, αυτά τα εμπόδια.
