Του Θανάση Παπαθανασίου
Ο Παναθηναϊκός στην χώρα του Champions League, κάπως έτσι θα μπορούσαμε να παραφράσουμε το φημισμένο έργο της παγκόσμιας παιδικής (;) λογοτεχνίας του μαθηματικού Λιούις Κάρολ (Τσαρλς Λούτγουϊτζ Ντότζσον) “Η Αλίκη στην χώρα των Θαυμάτων” (1865). Οι αλληγορίες πάμπολλες και διασκεδαστικές. Φανταστείτε λοιπόν, ότι αντί της λαγότρυπας που έπεσε η Αλίκη, το τριφύλλι έπεσε σε μια Γιοβανότρυπα και πλέον περιπλανάται στον φανταστικό χώρο των αστεριών του ποδοσφαίρου. Σαφώς και μοιάζει παραμύθι, για το οποίο κανένας μας δεν ήταν ετοιμασμένος, και όλοι θέλουμε να δούμε πως τελειώνει.
Βέβαια, οι αλληγορίες, εάν κάποιος θέλει , συνεχίζονται.. Η Αλίκη, σαν εκπρόσωπος της καταπιεσμένης Βικτωριανής μεθόδου διαπαιδαγώγησης, μοιάζει με τον Παναθηναϊκό της ύστερης πολυμετοχικής περιόδου όπου βιώνει την απόλυτη και πρωτόγνωρη γι’ αυτόν ένδεια, οικονομικά, αγωνιστικά και κυρίως υπαρξιακά. Ο Κάρολ στο έργο του, θέτει στο επίκεντρο της κριτικής του την Αγγλοσαξωνική νοοτροπία και η λαγότρυπα γίνεται μια έξοδος κινδύνου που οδηγεί στον κόσμο όπου οι καθημερινές αντιλήψεις ανατρέπονται και ως και τα λουλούδια μιλάνε. Στην περίπτωση της δικής μας ιστορίας η έξοδος κινδύνου, που χαριτολογώντας της δώσαμε το όνομα Γιοβανότρυπα, έβγαλε τον Παναθηναϊκό από χρόνια περιδινήσεων και ταλαντώσεων ανάμεσα στο πουθενά και το τίποτα και τον οδήγησε στον φανταστικό χώρο του αυτονόητου. Γιατί ναι, σ’ αυτή την χώρα με την νοοτροπία και την κουλτούρα που μας διακατέχει, το να κάνουμε το αυτονόητο καθίσταται, μυστηριωδώς, αδύνατο.
Πολλά έχουν γραφεί τις τελευταίες ώρες, πως ο καλός προπονητής του Παναθηναϊκού ενέπνευσε τους παίκτες, πως αναμόρφωσε τους πράσινους, πως έδεσε κόμπο τον Μαρθελίνιο… όλα σωστά και ποτισμένα με την υπερβολή του άμετρου ενθουσιασμού που έφερε ο αποκλεισμός της πολυτελούς μεν, για τα δεδομένα του Παναθηναϊκού, αλλά ανέτοιμης δε Μαρσέιγ. Όλα αυτά όμως, είναι συνέπεια μιας τάξης και ενός προγράμματος που εφαρμόζει ο καλός Ιβάν εδώ και δύο χρόνια πλέον. Ο προπονητής του τριφυλλιού ούτε μάγος είναι, ούτε μεταφυσικές δυνάμεις διαθέτει, την δουλειά που ξέρει κάνει με τα σωστά και τα λάθη του. Η “τύχη” είναι ότι τα αποτελέσματα των όσων σχεδιάζει είναι άμεσα εμφανή. Το μεγαλύτερο “ελάττωμα” του, που δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι θα πληρώσει μια μέρα, είναι ότι δεν ξέρει να λέει ψέματα.
Στην συνέντευξη τύπου που ακολούθησε την Τρίτη το βράδυ, στις επίμονες, δικαίως, ερωτήσεις των δημοσιογράφων για την αλλαγή της εικόνας των Πρασίνων στο δεύτερο ημίχρονο, κάποια στιγμή απάντησε: “Δεν χρειάζεται να το αναλύουμε πολύ, το σημαντικό είναι ότι πετύχαμε τον στόχο μας”. Τον έχετε ποτέ ακούσει να απαντάει έτσι; Ο τετράγωνος και ορθολογιστής Ιβάν; Και όμως, είναι η πιο ειλικρινής και ακριβής απάντηση που θα μπορούσε να δώσει. Τι να εξηγήσει, ότι ο Εντιαγέ που έχει μπροστά του ένα ανοιχτό τέρμα καταφέρνει να αστοχήσει; Ότι ο Μάγκνουσον σαν από μηχανής Θεός εμποδίζει την μπάλα να περάσει την γραμμή; Ότι το πόδι του Σαρ για μερικά εκατοστά ακυρώνει την προσπάθεια εξιλέωσης του Γκεντουζί που αγνοούσε ότι το δράμα του δεν έχει ακόμη κορυφωθεί; Η ότι ο Μπρινιόλι, σαν άλλος Αχιλλέας, μετατράπηκε σε ημίθεο βουτηγμένος όχι στα ύδατα της Στυγός αλλά στα θαυματουργά ιαματικά νερά του Τρέσκορε κοντά στο Μπέργκαμο; Εξηγούνται τα ανεξήγητα αφεντικό;
Και πάλι, κατά την διάρκεια της ίδιας συνέντευξης, όταν και ο ίδιος προσπαθεί να καταλάβει τι συνέβη, ανέφερε ότι δεν είναι σίγουρος εάν η αντίδραση του δευτέρου μέρους οφείλεται στην άνοδο της δικιάς του ομάδας ή στην κούραση των αντιπάλων που για ένα ημίχρονο έπαιξαν πραγματικά ποδόσφαιρο αντάξιο της φήμης που τους συνοδεύει. Νομίζω ότι κάθε ανάλυση μπορεί να συμπυκνωθεί σε αυτά τα λίγα λόγια. Το μόνο σίγουρο, είναι, ότι η ομάδα των Φωκαέων δεν ήταν επ’ ουδενί έτοιμη για μια τόσο σημαντική αναμέτρηση. Εδώ, ο υπεροπτικός Μαρθελίνιο δεν είναι άμεμπτος. Τα υπόλοιπα έχουν να κάνουν με την ομορφιά αυτού του αθλήματος όπου το απρόβλεπτο συνεχίζει να έχει κύριο ρόλο, γι’ αυτό και προκαλεί τόσες συγκινήσεις!
Όλα αυτά σημειώνονται για να επανέλθουμε στα γήινα δεδομένα. Στην βορειοδυτική Πορτογαλία αναμένει τους Πράσινους η ομάδα της Μπράγα, η τρίτη σημαντικότερη πόλη μετά την Λισαβώνα και το Οπόρτο. Η Τρίτη στην κατάταξη του περυσινού Πρωταθλήματος στην Πορτογαλία, με χρηματιστηριακή αξία σχεδόν το διπλάσιο του τριφυλλιού και συνεχή παρουσία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, θα προσπαθήσει, μετά από δέκα χρόνια, να συμμετάσχει στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, τεράστιο κίνητρο. Πως το έλεγε ο Σπύρος Καλογήρου στον Νίκο Κούρκουλο στην ταινία του Ντίνου Δημόπουλου “Λόλα” (1964); Είναι πολλά τα λεφτά Άρη…
Τώρα έχει νόημα να μιλήσουμε για συστήματα ή πιθανότητες; Υπάρχει χρόνος για αναλύσεις και υποθέσεις; Φαντάζομαι ότι ούτε τα επιτελεία των ομάδων δεν διαθέτουν αυτή την πολυτέλεια. Τώρα λοιπόν, τι; Ο Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του θα προσπαθήσουν να παίξουν αυτό που γνωρίζουν και μπορούν. Το εάν θα είναι αρκετό ή όχι θα το γνωρίζουμε την Τετάρτη το βράδυ. Όπως και τις δύο προηγούμενες φορές, έτσι και τώρα, πιστεύω ότι το πιο σημαντικό παιχνίδι είναι το πρώτο. Αυτό καθορίζει εν πολλοίς, όχι φυσικά στον απόλυτο βαθμό, το τι θα επακολουθήσει. Η δυσκολία θα είναι σαφώς μεγαλύτερη: ψυχολογικά για ότι διακυβεύεται και αγωνιστικά γιατί αυτή την φορά απέναντι τους θα έχουν μια ομάδα με το όμικρον κεφαλαίο. Επί πλέον, ο δημιουργός της, Άρτουρ Χόρχε, που εργάζεται με τις ομάδες υποδομής της Μπράγα από το 2017, έχει δεθεί με το περιβάλλον και φυσικά αυτό αποτελεί ένα επιπλέον λόγο για την επιτυχία ενός τόσο υψηλού στόχου.
Φτάνουμε στο τέλος αυτής της ανελέητης σκυταλοδρομίας τελικών. Μετά το “πρέπει” της Ντνίπρο-1, η εύνοια της μοίρας έκλεισε πονηρά το ματάκι στους Πράσινους που μετά την, αξέχαστη για καιρό, εμπειρία του Βελοντρόμ δεν νομίζω ότι έχουν πολλά να σκεφτούν. Πως το είπε ο Ρουμπέν Πέρεθ; Πάμεεεεε…
