Τελικά και παραμύθια υπάρχουν και καλοί “δράκοι” και ευτυχές τέλος με το έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα… Η Τετάρτη το βράδυ πέραν του ποδοσφαιρικού της περιεχομένου θύμισε την ανάλυση του Γερμανού φιλόσοφου Νίτσε όταν το 1872 έκδιδε το πρώτο του βιβλίο “Η Γέννηση της τραγωδίας” και το τραγικό αίσθημα της ζωής. Σύμφωνα με τον Νίτσε μόνον αυτή δίνει νόημα στον κόσμο. Μέρος αυτής της αλήθειας αποτελεί αυτό που κατά κόρον γράφτηκε αυτές τις μέρες, η πραγματικότητα ξεπερνά την φαντασία. Βέβαια, ο Νίτσε θεωρούσε ότι αυτό το αίσθημα εκφράζεται κατ’ εξοχήν μέσα από τη μουσική και γενικότερα από την τέχνη, αλλά και το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί μια από τις τόσες εκφάνσεις της;
Η ηδονή και η απογοήτευση είναι αδέλφια, την Τετάρτη το βράδυ η πρώτη ήταν πράσινη ενώ η δεύτερη ασπρόμαυρη. Μια κλωστή είναι η απόσταση που χωρίζει το ένα από το άλλο και σε κάποια άλλη, όχι αναγκαία μακρινή, συνθήκη οι ρόλοι πολύ εύκολα μπορεί να αναστραφούν. Εάν κάτι δίνει υπερθετικές διαστάσεις στην πρόκριση του Παναθηναϊκού είναι ότι επετεύχθη έναντι μιας ομάδας που έπαιξε σπουδαία. Εξαιρώντας τους οπαδούς των δύο ομάδων για τους οποίους η εξέλιξη της αναμέτρησης αποτέλεσε μια πραγματική δοκιμασία για τους υπόλοιπους ο αγώνας ήταν μια εισαγωγή στην πιο υψηλή μορφή δραματουργίας, σ’ ένα απόγειο του τραγικού, μια απόλαυση για όσους λατρεύουν τις συνεχείς εναλλαγές συναισθημάτων.
Είναι απόλυτα κατανοητό λοιπόν ότι όλα όσα έλαβαν χώρα στην Λεωφόρο ξεπερνούν κατά πολύ τα στενά πλαίσια του ποδοσφαίρου και του αποτελέσματος. Δημιουργήθηκαν έντονα συναισθήματα, για σχεδόν τρεις ώρες όλοι μας ξεφύγαμε από την μίζερη, πολλές φορές, καθημερινότητα μας και ζήσαμε σε ένα άλλον κόσμο, κάτι που πολύ σπάνια συμβαίνει. Είναι από τους λόγους που αυτό το άθλημα λατρεύεται από τόσο κόσμο.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στα πεζά αν και χώρος για ιδιαίτερες αναλύσεις όσον αφορά τον ίδιο τον αγώνα δεν υπάρχει. Όλοι ανεξαιρέτως, από τους φιλάθλους μέχρι τους παίκτες και προπονητές των δύο ομάδων, κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα: ο ΠΑΟΚ ήταν ο καλύτερος στην δεύτερη αναμέτρηση, είχε τις ευκαιρίες να τελειώσει το παιχνίδι, αλλά τελικά ο Παναθηναϊκός κατέκτησε, στο σύνολο των δύο αγώνων, την πρόκριση. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ότι έκφραση θέλετε, τυχεροί, ομάδα που δεν τα παρατάει ποτέ για τους Αθηναίους, ο ΠΑΟΚ που κυριάρχησε, που απέδειξε ότι είναι ανώτερος για τους Θεσσαλονικείς. Τίποτα δεν αλλάζει και κυρίως η πραγματικότητα της δυναμικής των ομάδων. Στους επόμενους δύο μήνες, όταν και θα ξανασυναντηθούν, οι λεπτές ισορροπίες που τις χωρίζουν θα ξαναπαρουσιασθούν και τελικά θα επικρατήσει αυτή που θα εκμεταλλευτεί καλύτερα το δυναμικό της και θα κρύψει πιο αποτελεσματικά τις αδυναμίες της.
Οι Πράσινοι ακόμη μια φορά απέδειξαν πόσο πολύ υποφέρουν στην πίεση του αντιπάλου στον μεσαίο χώρο. Δεν γνωρίζω εάν η άφιξη του ήδη αποκτηθέντος Μαξίμοβιτς τον Ιανουάριο, θα μπορούσε να βοηθήσει στην λύση του προβλήματος αλλά όπως και να έχει η διάγνωση του Τερίμ, κατά την φτωχή μου γνώμη, ήταν σωστή. Δεν θα συμφωνήσω με την άποψη πολλών ότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού η ο προπονητής τους την Τετάρτη δεν βρέθηκαν σε καλή ημέρα. Κατά την άποψη μου το πρόβλημα των Πρασίνων είναι δομικό και είναι αυτό που εμπόδισε τον Ιβάν αλλά εμποδίζει και τον Φατίχ Τερίμ να εφαρμόσουν τις ιδέες τους. Συγκρίνετε τους παίκτες που αποτελούν την μεσαία γραμμή του τριφυλλιού με αυτούς των άμεσων ανταγωνιστών του για να πεισθείτε διά του λόγου το αληθές, τουλάχιστον όσον αφορά την δύναμη και την ικανότητα κρατήματος της μπάλας. Την Τετάρτη το βράδυ στο διαγώνισμα: “ποιος θα πάρει την μπάλα από τον Μεϊτέ” όλοι οι παίκτες του Παναθηναϊκού κρίθηκαν μετεξεταστέοι και βαθμολογήθηκαν με βαθμό κάτω από την βάση. Η απουσία του Άνταμ Τσέριν σίγουρα εξηγεί εν μέρει την ανεπάρκεια, η παρουσία του όμως δεν είναι η λύση του προβλήματος. Στους Πράσινους δεν υπήρξε ποτέ η ισορροπία ανάμεσα σε δημιουργία και ανασταλτικότητα στον μεσαίο χώρο και λείπει, αφάνταστα, ο παίκτης που θα καταφέρει να κρατήσει και να μοιράσει την μπάλα. Θυμηθείτε την φάση της επιτυχίας του πρώτου τέρματος του ΠΑΟΚ, το ίδιο έργο έχει παιχτεί τόσες φορές, ιδίως απέναντι σε ομάδες που πιέζουν τόσο καλά όσο οι Θεσσαλονικείς.
Ο Φατίχ Τερίμ καλείται να λύσει άμεσα δύο προβλήματα που κατά κάποιο τρόπο συνδέονται. Το ένα μόλις το βάλαμε στην κουβέντα, είναι το έλλειμμα δύναμης, έντασης αλλά και αμυντικής αλληλοκάλυψης που παρατηρείται στον μεσαίο χώρο. Το δεύτερο είναι οι ανεξήγητα πολλοί και συχνοί τραυματισμοί που δεν αφήνουν την ομάδα να αποκτήσει ομοιογένεια και συγκεκριμένο πλάνο. Πιθανόν το προπονητικό επιτελείο του Παναθηναϊκού να εκτίμησε ότι αυξάνοντας την ένταση των προπονήσεων θα έλυνε το πρώτο πρόβλημα. Ο Διονύσης Σαββόπουλος σε ένα τραγούδι του (Εκλογές μαντινάδα) το 1979 από τον δίσκο Ρεζέρβα, αναφερόμενος στην τότε Ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας έλεγε: “Μα κι αν ταΐζεις κακάο την γελάδα
δε θα `ναι πάλι πιθανόν ν’ αρμέξεις σοκολάδα”… Το ίδιο θα επαναλάμβανα κι’ εγώ για την περί ου ο λόγος επιλογή που τόση αγωνιστική αναστάτωση έχει επιφέρει στην ομάδα και τον προπονητή. Εκτός του ότι οι βάσεις μπαίνουν στην καλοκαιρινή προετοιμασία δεν είμαι σίγουρος ότι τα χαρακτηριστικά ορισμένων από τους ποδοσφαιριστές που διαθέτει ο Παναθηναϊκός μπορούν να υποστηρίξουν αυτή την αγωνιστική επιλογή, πίεση παντού, ένταση, δύναμη, κατοχή. Όπως και να έχει αυτά τα θέματα πρέπει σύντομα να βρουν κάποιου είδους λύση διότι είναι γνωστόν σε όλους ότι στο Πρωτάθλημα δεν υπάρχουν ούτε παράταση ούτε πέναλτι…
Η Κηφισιά που με τον Κώστα Μπράτσο παρουσιάζεται ιδιαίτερα σκληροτράχηλη και αποφασισμένη να εξαντλήσει κάθε περιθώριο για την παραμονή της στην μεγάλη κατηγορία, έχει ισχυρό κίνητρο και θα επιδιώξει να αντιγράψει την Λαμία, δεν θα υπάρχει βέβαια Καρλίτος αλλά και ο Οζέγκοβιτς δεν είναι κάποιος τυχαίος. Σημειώστε δε ότι μεσοβδόμαδα ακολουθεί η αναμέτρηση με τον Άρη. Σ’ αυτή την στιγμή μεθυστικής ευφορίας η απώλεια της συγκέντρωσης θα αποτελούσε ιδανική αυτοχειρία.
Επίλογος με την όμορφη και ανθρώπινη εικόνα του Γερεμέγεφ, λύρα εκατό για τους Πράσινους, στην αντίδραση του με τον γιατρό της ομάδας του εκείνα τα πρώτα φρικτά δευτερόλεπτα που ο Γκανέζος παικταράς Μπάμπα δεν ανταποκρινόταν. Τραγική εικόνα με ευτυχή κατάληξη που θυμίζει ότι οι αντιπαλότητες, κυρίως μεταξύ των οπαδών, είναι επίπλαστες. Όταν δεν παρακινούνται αφορούν άλυτα προβλήματα που έχουμε με τον εαυτό μας. Θυμάστε τον Ποντένσε στην διαδικασία των πέναλτι εναντίον του Ολυμπιακού; Σε στιγμές μεγάλης έντασης πήγε και αστειεύτηκε σαν μικρό παιδί με τον Λοντίγκιν. Ένα παιχνίδι είναι το ποδόσφαιρο, τίποτα παραπάνω. Ας αντιδράσουμε, όπως μπορεί ο καθένας μας, στα συμφέροντα που το περιτριγυρίζουν και το βρωμίζουν, είναι τόσο κρίμα να μην το χαιρόμαστε!
