Του Θανάση Παπαθανασίου
Το παιχνίδι της Κυριακής απέναντι στην Λαμία, έστω και αν είναι εκτός έδρας, θα είναι το τελευταίο “χαμηλό” εμπόδιο πριν από μια σειρά σαφώς πιο απαιτητικών συναντήσεων που εν πολλοίς θα κρίνουν την βαθμολογία του πρώτου γύρου. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η ομάδα της Φθιώτιδας μπορεί να υποτιμηθεί διότι και άμεση ανάγκη βαθμών έχει αλλά και καλούς παίκτες διαθέτει. Μεταξύ αυτών και ο Φάνης Τζανδάρης, ένας πολύ καλός μέσος με άψογο χαρακτήρα (είχα την ευκαιρία να τον γνωρίζω από την περίοδο που έπαιζε στην Σλοβενία, στο Κόπερ), που πραγματικά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αγνοήθηκε από τον Γιώργο Δώνη. Εκείνη τη περίοδο, κατά την άποψη μου, στο υλικό του Παναθηναϊκού παίκτες σαν τον Τζανδάρη δεν περίσσευαν. Τέλος πάντων, ο κάθε προπονητής έχει την δική του αντίληψη σχετικά με το μοντέλο παιχνιδιού που θέλει να εφαρμόσει στην ομάδα που προπονεί, το δεχόμαστε και προχωράμε.
Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στο βασίλειο του μυθικού Πηλέα, πατέρα του Αχιλλέα, την γη των Μυρμιδόνων και των Αχαιών ή Ελλήνων. Στην Λαμία λοιπόν, πιστεύω ότι ο Γιοβάνοβιτς και η ομάδα του θα πάνε πιο συγκεντρωμένοι από ποτέ. Όσο οι αγωνιστικές περνάνε και τα τρίποντα αυξάνονται τόσο και περισσότερο συνειδητοποιούν όλοι, στον οργανισμό του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, ότι εδώ συμβαίνει κάτι πολύ πιο σοβαρό από την εύθυμη συναίσθηση μιας καλής αρχής. Ποιος περίμενε ότι μετά την έβδομη αγωνιστική το σύνολο των Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων θα τους έχριζε σαν έναν, αν όχι τον βασικό, από τους διεκδικητές του τίτλου; Δεν πιστεύω με τίποτα ότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού ήταν ετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο, ίσως μόνο ο προπονητής τους να το υπολόγιζε, σαν ενδεχόμενο φυσικά και όχι σαν βεβαιότητα. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο θα επαναλάβω ότι η ψυχολογική και εγκεφαλική προετοιμασία της ομάδας είναι, την παρούσα στιγμή, ίσως και πιο σημαντική από την αγωνιστική. Αποδείχτηκε και την προηγούμενη Κυριακή, κόντρα στον Αστέρα.
Ο τωρινός Παναθηναϊκός δεν έχει τις λύσεις για κάθε πρόβλημα, ούτε τέτοιο περίσσευμα ταλέντου που να δημιουργείται η σιγουριά ότι στο τέλος κάποιος θα κάνει την μαγεία και θα έρθει η λύτρωση. Ο από μηχανής Θεός του είναι το ορθολογικό ποδόσφαιρο, η ένταση και η πίεση, που διαρκούν όμως για ένα ορισμένο διάστημα, και το κυριότερο: η συγκέντρωση στο πλάνο που έχει σχεδιαστεί. Κάτι καινούργιο που διαφαίνεται είναι μια πρωτόγνωρη ωριμότητα που δείχνει η ομάδα όσον αφορά τις δυνατότητες της, “κατά το πάπλωμα άπλωνε και τα πόδια σου”. Μεγάλο προσόν για κάποιον που διεκδικεί να κατακτήσει κάτι. Δεν είμαι σε θέση να καταλάβω εάν είναι αποτέλεσμα της μεθόδου του “ψυχολόγου – δασκάλου” Ιβάνοβιτς η απλά αίσθηση προστασίας και αυτοσυντήρησης. Όπως και να ’χει, λειτουργεί!
Όλα αυτά που αναφέρθηκαν είναι σημαντικά για την συγκεκριμένη στιγμή που διανύουμε, είμαστε στο σημείο που το αποτέλεσμα πρέπει να επιτευχθεί με ότι όπλα διαθέτουμε τώρα. Όλοι περιμένουμε την εξέλιξη της ομάδας, την προσαρμογή των νέων αποκτημάτων και την επιρροή τους στην αγωνιστική άνοδο της ομάδας. Μέχρι τώρα έχουμε τρεις θετικές εκπλήξεις, τον Τσέριν, τον Κουρμπέλη και τον Σπόραρ ο οποίος αν και δεν έχει σημειώσει αρκετά τέρματα γίνεται όλο και πιο επιδραστικός στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού της ομάδας. Και μια και μιλάμε για τον κεντρικό επιθετικό, μια κουβέντα για τον Ιωαννίδη. Μου θυμίζει τα φοιτητικά μου χρόνια όταν μελετούσα μαθηματική ανάλυση, πίστευα ότι έχω μπροστά μου ποιος ξέρει τι δυσνόητη θεωρία να κατανοήσω, στην πραγματικότητα ήταν όλα πολύ απλά. Το ίδιο πιστεύω και για τον Φώτη, πρέπει να καθαρίσει την σκέψη του, έχει στο μυαλό του κάτι πολύπλοκο και δεν κάνει το απλό. Οι φίλοι του τριφυλλιού τον πιστεύουν και τον στηρίζουν.
Σαφώς και το πρωτάθλημα αποτελεί τον διακαή πόθο και απαιτούνται παίκτες με δυνατότητες και εμπειρία για να το κατακτήσουν. Όπως και σε όλα τα πράγματα όμως, χρειάζεται ισορροπία, διότι συχνά συμβαίνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα να γίνονται στο όνομα των καλύτερων προθέσεων.
