Στο Wembley και τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Άγιαξ, είχε βρεθεί και ο “θρύλος” της ΑΕΚ, Θωμάς Μαύρος!
Η μισή… Ελλάδα “μετακόμισε” στο Λονδίνο για να παρακολουθήσει από κοντά τη μεγαλύτερη στιγμή, μέχρι τότε, στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ο Παναθηναϊκός έσπασε τα στενά “σύνορα” των συλλογικών προτιμήσεων και ήταν πια ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Ευρώπη. Κάτι σαν την εθνική ομάδα.
Δεν έπαιζε ρόλο η ομάδα που συμπαθούσε κάθε φίλαθλος, μπροστά σε αυτόν τον αξεπέραστο άθλο των παλικαριών του Πούσκας και εκατοντάδες φίλοι άλλων συλλόγων ταξίδεψαν στην αγγλική πρωτεύουσα, για να ζήσουν από κοντά αυτή τη μοναδική στιγμή. Τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, στον οποίο μια ελληνική ομάδα κουβαλούσε τις ευχές ολόκληρου του έθνους!
Φίλαθλοι του Ολυμπιακού, της Α.Ε.Κ., του Π.Α.Ο.Κ., διάσημοι τραγουδιστές και ηθοποιοί, άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων ήταν εκεί, για να φωνάξουν στις εξέδρες του ονειρικού Wembley για τον Παναθηναϊκό και την Ελλάδα!
Μαζί τους ταξίδεψαν, και ένωσαν τις φωνές τους, ακόμα και ποδοσφαιριστές άλλων ελληνικών ομάδων, όπως ο Θωμάς Μαύρος, μετέπειτα κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της κορυφαίας κατηγορίας.
Ο 17χρονος τότε Μαύρος έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στον Πανιώνιο και η κυβέρνηση ήθελε να ανταμείψει τους ταλαντούχους αθλητές από όλα τα αθλήματα, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ταξιδέψουν δωρεάν στο Λονδίνο, για να παρακολουθήσουν το μεγάλο τελικό.
Η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού επέλεξε 52 αθλητές στίβου, τον καλύτερο από κάθε νομό, ορισμένους καλαθοσφαιριστές, ολυμπιονίκες, αλλά και ποδοσφαιριστές, οι οποίοι είχαν διακριθεί ή άρχιζαν να διακρίνονται στα ελληνικά γήπεδα, οι οποίοι θα ταξίδευαν στην Αγγλία, με ένα από τα δεκάδες τσάρτερ που αναχωρούσαν από τον αερολιμένα του Ελληνικού.
Ανάμεσά τους και οι ποδοσφαιριστές του Πανιωνίου, Γιώργος Δέδες και Θωμάς Μαύρος, οι οποίοι μάλιστα δεν δίστασαν να ποζάρουν και στον φωτογραφικό φακό στην κλίμακα του αεροσκάφους, που θα τους μετέφερε στο “κέντρο του ποδοσφαιρικού κόσμου”, όπως αποκαλούσε ο Τύπος της εποχής το Λονδίνο.
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Τζουάννη “Έντεκα Εμείς”).
