Ο Γιάννης Τομαράς μίλησε στο Trifilara.gr και τον Δημήτρη Γαλάνη για την επέτειο των 51 χρόνων από τον μεγάλο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών κόντρα στον Άγιαξ. Ο δεξιός οπισθοφύλακας εκείνης της ομάδας μίλησε για την πορεία προς το Γουέμπλεϊ, τα συναισθήματα του και τις αναμνήσεις του από την ημέρα του τελικού εκφράζοντας μέσα σε όλα και ένα παράπονο που του έμεινε από αυτό το μοναδικό επίτευγμα.
Αναλυτικά όσα δήλωσε στο Trifilara.gr:
Για το τι σκέφτεται κάθε φορά που φτάνει η 2 Ιουνίου: “Κάθε φορά που φτάνει η δεύτερη ημέρα του Ιουνίου είναι μία ξεχωριστή μέρα για μας, οι αναμνήσεις μας είναι πάρα πολύ μεγάλες, μοναδικές, εγώ πάντα συγκινούμαι όταν έρχεται αυτή η επέτειος γιατί ήταν ένα επίτευγμα πολύ ξεχωριστό. Πάνω από όλα όμως είναι πως σε αυτή την μεγάλη πορεία ήμασταν όλοι Ελληνόπουλα στην ομάδα του Παναθηναϊκού”.
Για την ιστορία της ομάδας που έφτασε μέχρι τον τελικό και πως δημιουργήθηκε: “Αυτή η ομάδα είναι πολλά χρόνια μαζί, μέχρι το Γουέμπλεϊ δεν είχαμε καινούργιους παίκτες μέσα. Η δουλειά είχε ξεκινήσει από την περίφημη “Ανανέωση”, ορισμένα παιδιά είμαστε από εκεί και άλλοι ήρθαν πιο μικροί όπως ο Κωνσταντίνου, ο Αθανασόπουλος, ο Φυλακούρης, ο Ελευθεράκης, ο Γονιός, ο Αντωνιάδης με προπονητή τον Λάκη Πετρόπουλο. Ο Πετρόπουλος ήταν εκπληκτικός προπονητής για την εποχή, λάτρεις της πειθαρχίας και της τακτικής. Μετά ήρθε ο Πούσκας που έβαλε την τεράστια προσωπικότητα του, μας έδωσε αυτό που δεν είχαμε με τον Πετρόπουλο, την ελευθερία σας προσωπικότητες και σαν ποδοσφαιριστές. Ο Πούσκας μας μετέδωσε το “Έντεκα εμείς, έντεκα αυτοί”.
Για τον δρόμο μέχρι τον τελικό: “Η Σλόβαν Μπρατισλάβας ήταν Κυπελλούχος Ευρώπης δύο χρόνια πριν, η Έβερτον ήταν πρωταθλήτρια Αγγλίας, ο Ερυθρός Αστέρας πρωταθλητής της τότε Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Το επίτευγμα μας που ήταν μεγάλη υπόθεση, ήταν πως στην Λεωφόρο δεν φάγαμε γκολ σε κανένα παιχνίδι και παράλληλα σκοράραμε σε όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια εκτός από τον τελικό. Εάν έβαζε την κεφαλιά στο άδειο τέρμα ο Αντωνιάδης το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό”.
Για τα συναισθήματα του να αγωνίζεσαι σε ένα τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών: “Δεν μεταφέρετε με λόγια αυτό που ζήσαμε εκείνη την ημέρα. Υπάρχει ένα δέος από την στιγμή που ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο μέχρι να φτάσουμε και να πατήσουμε στο Γουέμπλεϊ. Μπήκαμε μέσα στον “Ναό του ποδοσφαίρου” μπροστά σε 100.000 κόσμου, ήταν πραγματικά ένα δέος. Ο Άγιαξ ήταν στο ξεκίνημα του αλλά είχε τεράστια αστέρια στην σύνθεση του και φάνηκε και τα επόμενα χρόνια πόσο μεγάλη ομάδα ήταν”.
Για το τι άφησε αυτή η μεγάλη πορεία: “Μόνο πίκρα μας άφησε, σε μένα προσωπικά αλλά και σε πολλούς συμπαίκτες μου, μας άφησε πίκρα γιατί από τότε μας ξεχάσανε. Είχε πολλές υποσχέσεις όχι μόνο να παίρναμε το Κύπελλο, αλλά ακόμα και να φτάναμε στον τελικό από τις οποίες δεν τηρήθηκε καμία. Λέγαμε, αν άλλη Ελληνική ομάδα έκανε αυτό που έκανε ο Παναθηναϊκός η ζωή τους θα ήταν τελείως διαφορετική”.
