Μια… ντουζίνα “αστικών μύθων” (ας το πούμε έτσι για να μην χαλάμε τις καρδιές μας την πρώτη μέρα της Σαρακοστής) καταρρίφθηκαν στο ντέρμπι του Παναθηναϊκού με τον ΠΑΟΚ.
Ούτε ο Διούδης προφασίστηκε τραυματισμό όπως είχαν φροντίσει να διαδώσουν οι γκεμπελίσκοι του γλυκού νερού, ούτε οι… δυσαρεστημένοι παίκτες του Παναθηναϊκού “έστησαν” τον Μπόλονι για να φύγει από το Τριφύλλι. Ούτε βαθμολογική απώλεια υπήρξε στο ματς της Λεωφόρου, ούτε οτιδήποτε άλλο έγινε από όσα – και ήταν αρκετά – είχαν φανταστεί κάτι μίζερα πλάσματα τα οποία κρύβονται πίσω από ένα πληκτρολόγιο. Γιατί πολύ απλά, ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε και δεν θα παίξει τα δικά τους “παιχνίδια”. Ποτέ. Πουθενά.
Ο Διούδης λοιπόν, ακόμα και αν αγωνίστηκε με πόνους στη μέση και τον τετρακέφαλο ήταν εξαιρετικός σε άλλο ένα παιχνίδι και το κλαμπ των… δυσαρεστημένων που θυμήθηκε στα πολύ δύσκολα ο απελπισμένος Μπόλονι, έπαιξε για τη φανέλα και την ιστορία του συλλόγου που εκπροσωπεί.
Ο Χατζηγιοβάνης των λίγων ευκαιριών, ο Μακέντα που έζησε ακόμα και το…καψόνι του ζεστάματος στο 88′, ο παραπονιάρης Βιγιαφάνιες, αλλά και ο ξεχασμένος Αγιούμπ που μπήκε από το… πουθενά στην ενδεκάδα λόγω απουσιών, αρχικά απέδειξαν στον προπονητή τους τα λάθη που έχει κάνει στο παρελθόν και στη συνέχεια πέταξαν… σωσίβιο στον Ρουμάνο-ούγγρο τεχνικό στην απέλπιδα προσπάθεια παραμονής του στον πάγκο του Παναθηναϊκού εν μέσω… θαλασσοταραχής από την κριτική που – δικαιολογημένα – δεχόταν το τελευταίο διάστημα από τον κόσμο και τα media.
Όσο και αν μοιάζει… παράδοξο, αυτοί ουσιαστικά διατήρησαν τον Μπόλονι στον Παναθηναϊκό. Και ας έχουν χίλια δυο παράπονα από τον 68χρονο τεχνικό. Γιατί πολύ απλά στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ “μίλησε” η ποδοσφαιρική προσωπικότητα κάθε παίκτη, το “εγώ” και το “θέλω”. Μπήκε μπροστά το συλλογικό καλό – κάτι που πρώτος έπρεπε να είχε κάνει ο Μπόλονι – και ο Παναθηναϊκός. Άλλωστε όλοι για έναν στόχο αγωνίζονται και μάχονται. Άσχετα αν ορισμένοι ακόμα δεν το έχουν αντιληφθεί και σφυρίζουν σε… μαγυάρικους ρυθμούς τη δική τους φάλτσα μελωδία.
