Αν η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Παναθηναϊκός ικανοποιεί ορισμένους στο Τριφύλλι, τότε καλά θα κάνουν να αλλάξουν… ομάδα. Γιατί η βαθμολογική θέση του “Εξάστερου” στη Euroleague είναι τουλάχιστον ντροπιαστική. Και δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Ούτε μια.
Και άλλες χρονιές οι διαιτησίες ήταν κόντρα και άλλες ομάδες πορεύονται με το περίφημο “έσοδα – έξοδα”. Το θέμα είναι ποιος παίρνει τις αποφάσεις και ποιες είναι αυτές οι αποφάσεις. Ο μεταγραφικός σχεδιασμός του Παναθηναϊκού ήταν για… γέλια, οι επιλογές που έγιναν σηκώνουν μεγάλη συζήτηση και με εξαίρεση τον Μέικον ουδείς από τους νεοαποκτηθέντες έχει δείξει ότι μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός μεγάλου συλλόγου και να σηκώσει το βάρος αυτής της φανέλας.
Όποιος έχει λίγη τσίπα και όποιος αγαπά το σύλλογο, τότε θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του και αν δεν μπορεί να αποχωρήσει. Γιατί μεγαλύτερο κακό θα κάνει όποιος παραμένει σε αυτή την ομάδα και συνεχίζει να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Αντρίκεια είναι και η παραδοχή της ανικανότητας. Αρκεί ορισμένοι να μην… κάθονται στον μισθό τους, πιστεύοντας ότι ο Παναθηναϊκός είναι δημόσιο. Δεν κάνουν όλοι για όλα. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Και χρειάζεται πλάνο και ικανότητα για να διαχειριστείς μια δύσκολη κατάσταση και ένα διαφορετικό πρότζεκτ.
Το πιο εύκολο είναι να σκορπάς εκατομμύρια ευρώ στην “πιάτσα”. Το δύσκολο είναι να πετυχαίνεις με λίγα χρήματα. Εκεί είναι η μαγκιά και ο Παναθηναϊκός δεν έχει στελέχη ικανά για να μπορέσουν να διαβούν αυτό το νέο μονοπάτι. Και δεν αναφέρομαι σε καμία περίπτωση στους Αλβέρτη και Διαμαντίδη, οι οποίοι είναι ο μοναδικός “χτύπος” αυτής της άτονης “πράσινης” καρδιάς.
Δυστυχώς για τους Πράσινους η βαθμολογία δεν μπορεί να γυρίσει… ανάποδα και αυτό που κάποιος αντικρίζει είναι θλιβερό για την πιο επιτυχημένη ομάδα που έχει υπάρξει στον ελληνικό αθλητισμό.
Όλοι οι σύλλογοι περνούν την “σκοτεινή” τους περίοδο και το δικό τους αθλητικό “μεσαίωνα”. Όμως έχει διαφορά η αποτυχία από τη συντριβή. Και τούτη τη στιγμή ο – κάποτε ισχυρός – Παναθηναϊκός έχει γίνει… θρύψαλα στην Ευρώπη.
