Ομάδα δίχως τεχνικό ή αθλητικό διευθυντή δεν βρίσκεις συχνά στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Συνήθως ένας σύλλογος είναι στελεχωμένος από ανθρώπους που γνωρίζουν το αντικείμενο και προσπαθούν ο καθένας από το δικό του πόστο να βοηθήσει την ομάδα στην οποία εργάζεται.
Ο Παναθηναϊκός είναι μια από τις πλέον… ιδιαίτερες περιπτώσεις που μπορεί να συναντήσει κάποιος στις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες. Σχεδόν ανύπαρκτο ήταν το τμήμα σκάουτινγκ, το οποίο εσχάτως κάνει μικρά βηματάκια προόδου με την πολύτιμη παρουσία του Μάκη Λιβαθινού, ενώ οι μεταγραφικές αποφάσεις λαμβάνονται από τη διοίκηση και τον προπονητή. Μόνο.
Ο Γιοβάνοβιτς επέλεξε να πάρει πάνω του ένα ακόμη “φορτίο”, το μεταγραφικό και στην πορεία φάνηκε ότι του έπεσε βαρύ. Όχι εξαιτίας των επιλογών που έκανε σε παίκτες (και αυτές ελέγχονται), αλλά κυρίως της διστακτικότητας που έδειξε το περασμένο καλοκαίρι και τον Γενάρη.
Τίμιο είναι να μην θέλεις να “φορτώσεις” μια ομάδα με “παλτά” και μεγάλα συμβόλαια, όμως το φοβικό συναίσθημα της μεταγραφικής αποτυχίας, οδήγησε τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς στο άλλο άκρο, με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να μην καλύψει τα “κενά” που υπάρχουν στο ρόστερ του και να περιορίζονται σημαντικά οι επιλογές του προπονητή για τις συνεχείς αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδας του.
Ήξερε ο Γιοβάνοβιτς ότι ο Μακέντα θα κάνει επέμβαση και θα λείψει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα από τα γήπεδα; Ναι. Κι όμως, επέλεξε να μην αποκτηθεί επιθετικός τον Ιανουάριο και τον Φλεβάρη και οι συνθήκες έφεραν έτσι τα πράγματα που ο Παναθηναϊκός πήγε στο Αθηναϊκό ντέρμπι με μόλις έναν επιθετικό και αυτόν όχι “κλασικό”.
Ο Χουάνκαρ έχει παρουσιάσει σημάδια κόπωσης, ο Χατζηθεοδωρίδης αρρώστησε και δεν υπήρχε/υπάρχει εναλλακτική επιλογή για την αριστερή πτέρυγα πέρα από τον δεξιοπόδαρο Σάντσες, ο οποίος “βαφτίστηκε” αριστερό μπακ το τελευταίο διάστημα. Γιατί πάλι ο Γιοβάνοβιτς άργησε να αποφασίσει για μπακ κατά τη διάρκεια της χειμερινής μεταγραφικής περιόδου και τελικά οι Πράσινοι έφτασαν στο σημείο να μην αποκτήσουν παίκτη για την αριστερή πλευρά της άμυνας.
Χρειαζόταν άλλος ένας εξτρέμ; Φυσικά! Με τον Χατζηγιοβάνη να μετράει… ημέρες πλέον στον Παναθηναϊκό (εκτός αν γίνει συγκλονιστική ανατροπή στην υπόθεση του), ο ίδιος ο Γιοβάνοβιτς ήταν αυτός που είχε ζητήσει από τον Αλαφούζο να αποκτηθεί ένας ακραίος επιθετικός. Και το επιχείρημα: “δεν βρέθηκε κάτι αξιόλογο”, δεν ακούγεται καλά στα αυτιά οποιουδήποτε έχει έστω και… επιδερμική σχέση με το ποδόσφαιρο.
Η μεταγραφική “φοβία” του Γιοβάνοβιτς άφησε τον Παναθηναϊκό με λιγότερες εναλλακτικές λύσεις στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν και η ευθύνη δεν είναι μονάχα του Σέρβου προπονητή, αλλά και του Αλαφούζου. Γιατί ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Παναθηναϊκός επέλεξε να μην στελεχώσει την ομάδα του σε θέσεις – κλειδιά και να αφήσει τον Γιοβάνοβιτς να κουμαντάρει ένα “καράβι” που είναι πολύ μεγάλο για τα “κυβικά” του.
Ο προπονητής οφείλει να ασχολείται μόνο με τη δουλειά για την οποία έχει προσληφθεί. Ασφαλώς και θα ερωτηθεί για τους παίκτες, θα επιλέξει από τη λίστα που θα του έχει ετοιμάσει ο τεχνικός διευθυντής και θα συνεργαστεί με τα στελέχη που έχουν αναλάβει το μεταγραφικό κομμάτι για να γίνουν οι καλύτερες επιλογές, οι οποίες προφανώς και θα ταιριάζουν στην ποδοσφαιρική του φιλοσοφία. Δεν μπορεί να τα κάνει ΟΛΑ ένας προπονητής. Ή αν θέλετε ο συγκεκριμένος προπονητής. Το ίδιο λάθος έκανε ο Αλαφούζος με τον Φερέιρα, με τον Στραματσόνι, με τον Ουζουνίδη. Μόλις απέκτησαν ΚΑΙ ρόλο football manager, έχασαν το… δάσος.
Ο Γιοβάνοβιτς έχει δείξει έργο στον Παναθηναϊκό, είναι δουλευταράς, πρόκειται για μια σπάνια ποδοσφαιρική προσωπικότητα η οποία διδάσκει αθλητικό πολιτισμό σε μια μίζερη ποδοσφαιρικά χώρα, ωστόσο δεν είναι ο Άτλας που θα κουβαλά στους ώμους του τον ουράνιο θόλο.
Προπονητής είναι και σε αυτά τα… χωράφια έπρεπε να μείνει. Και αν η διοίκηση Αλαφούζου έχει την καλοκαιρινή δικαιολογία της… αναμονής του νέου εγχειρήματος, γνωρίζοντας πλέον τα μεταγραφικά αποτελέσματα ,δεν έχει καμία δικαιολογία για την επιμονή σε ένα πρότζεκτ που δεν βγαίνει.
Είτε ο Γιοβάνοβιτς κατακτήσει το Κύπελλο, είτε όχι, είτε εξασφαλίσει ευρωπαϊκή θέση για τον Παναθηναϊκό, είτε όχι, η μεταγραφική του διστακτικότητα είναι δεδομένο ότι στερεί από το Τριφύλλι κάτι καλύτερο…
Και μην βιαστείτε να σχολιάσετε και να βγάλετε συμπεράσματα. Κανένας δεν θέλει να… πριονίσει την καρέκλα του προπονητή. Όλοι κρίνονται με βάση το βιογραφικό τους, τα αποτελέσματα, τις απολαβές και τις κινήσεις τους.
