Του Θανάση Παπαθανασίου
Εβδομάδα γεμάτη “πράσινο” οξυγόνο είναι αυτή που διανύουμε μετά την δύσκολη εκπλήρωση της αποστολής στην Θεσσαλονίκη. Το χρειαζόταν και η ομάδα και οι φίλαθλοι της για να καθαρίσει η ομίχλη που σιγά σιγά είχε αρχίσει να απλώνεται στο μυαλό και στον τρόπο με τον οποίο παρατηρούσαμε την κάθε αγωνιστική.
Οι άνθρωποι που ζουν σε τέτοιες συνθήκες, μέσα στην ομίχλη, κυρίως στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, όταν ο ήλιος καταυγάζει την μέρα τους, έχουν σαν πρώτο μέλημα τους να την απολαύσουν και μετά να την εκμεταλλευτούν όσο πιο εποικοδομητικά γίνεται. Κάτι ανάλογο πιστεύω ότι συμβαίνει και στον Παναθηναϊκό.
Βέβαια, τίποτα δεν αποκλείει σύντομα να ξαναβρεθούμε εκεί που βρισκόμαστε 15μέρες πριν. Δεν πιστεύω ότι οι φίλαθλοι του τριφυλλιού “θαμπώθηκαν” από αυτά που είδαν και, μεταξύ μας, δεν νομίζω ότι υπήρχαν πολλοί να ενδιαφέρονται για την ποιότητα της εμφάνισης, το διπλό ενδιέφερε τους πάντες. Μέχρι να διαγράψει αυτή την “απίθανη” τροχιά η μπάλα και να αναπαυθεί τελικά στο βάθος της εστίας του Άρη οι σκέψεις των πράσινων φιλάθλων μάλλον είχαν αρχίσει να συμβιβάζονται με μια διαφορετική πραγματικότητα. Η φιλότιμη προσπάθεια του δευτέρου ημιχρόνου, δεν φαινόταν ικανή να διαταράξει την διαφαινόμενη ισοπαλία που ποδοσφαιρικά ίσως να ήταν και το δικαιότερο αποτέλεσμα.
Η επιτομή αυτής της εικόνας αποτυπώθηκε, με πολύ ακρίβεια, στην φάση μερικά λεπτά πριν την επίτευξη του τέρματος. Η μπάλα φεύγει με γλυκό τρόπο από τον Κουρμπέλη, ο Παλάσιος την βάζει μπροστά, την σπρώχνει μερικά μέτρα, χωρίς το βήμα του να προσδίδει σιγουριά, και τελικά εξαπολύει… ένα ξεψυχισμένο και άστοχο σουτ. Όλος ο Παναθηναϊκός του δευτέρου γύρου σε μερικά δευτερόλεπτα.
Στο τέλος βέβαια διαπιστώσαμε ότι άλλες ήταν οι βουλές των Μοιρών για την συγκεκριμένη αναμέτρηση και όταν η Άτροπος έκοψε το νήμα της, οι πράσινοι ένοιωσαν την γλυκιά γεύση της επιτυχίας μετά από μια επίπονη για εκείνους προσπάθεια. Φανερά (Μαντσίνι, Ιωαννίδης) και κρυφά (περιορισμός του Νταρίντα από τον Κουρμπέλη) μυστικά βοήθησαν τους Πράσινους να ξαναβρούν κουράγιο και αισιοδοξία, προσοχή όμως, μέχρι εκεί. Νομίζω ότι και ο ίδιος ο προπονητής της ομάδας έχει επίγνωση ότι το μεγαλύτερο δώρο που του προσφέρθηκε την προηγούμενη Κυριακή είναι ο χρόνος. Είναι ο πολυτιμότερος σύμμαχος του και για την ανασύνταξη αλλά και για την εκτίμηση της κατάστασης των παικτών που διαχειρίζεται.
Έχοντας ήδη μια αρκετά σαφή εικόνα της ομάδας και των ορίων της, το ερώτημα όλων μας, που περιμένει πλέον την απάντηση του είναι: πόσο μπορεί να βελτιωθούν οι Πράσινοι στον περίπου ένα μήνα που απομένει για τα πλέον αποφασιστικά παιχνίδια;
Η επόμενη συνάντηση, το απόγευμα του Σαββάτου, σίγουρα θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε τον τρόπο με τον οποίο ο Ιβάν και οι παίκτες του θα προσεγγίσουν το εγγύς μέλλον. Με την αύρα της ανατροπής και του καλού αποτελέσματος στο “Κλεάνθης Βικελίδης”, με την υποστήριξη του κόσμου, θα περιμένουμε να διαπιστώσουμε πόσο χαλάρωσε η θηλειά από το πρέπει της πρώτης θέσης, ποιοι θα είναι οι νέοι ρόλοι παλιών και νέων παικτών, εάν θα υπάρξει νέο χαρμάνι και κυρίως πόσο φρέσκια θα παρουσιαστεί η ομάδα. Ο Βόλος είναι πάντοτε ένας επικίνδυνος αντίπαλος και δεν θα ήταν ότι καλύτερο ο Παναθηναϊκός να δώσει μια κλωτσιά και να χύσει την καρδάρα με το γάλα που τόσο υπομονετικά μάζευε δύο εβδομάδες τώρα.
Κανονικά θα πρέπει να είναι η ώρα για να δούμε κάποια από τα καινούρια πλάνα του προπονητή των Πρασίνων, ιδίως στην λειτουργία του μεσαίου χώρου. Η οξύνοια του Πέρεθ με την εκπληκτική πενηντάρα μπαλιά που έβγαλε στον Ιωαννίδη, δεν καλύπτει το υψηλό ποσοστό λαθών που τελευταία χαρακτηρίζει τις μεταβιβάσεις του. Επιπλέον, παραμένει γρίφος η θέση του Μπερνάρ στον αγωνιστικό χώρο, δυσκολεύεται στην υποδοχή, ζορίζεται στην αλληλοκάλυψη αλλά έχει πάντα το απρόβλεπτο και την μαγική πάσα που μπορεί να ξεκλειδώσει μια άμυνα, είναι ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα για τον Ιβάν. Σίγουρα πάντως το κέντρο είναι η αχίλλειος πτέρνα του οικοδομήματος του Ιβάνοβιτς και πιστεύω ότι ο καλός προπονητής των Πρασίνων το γνωρίζει, προσπαθεί με την ομαδική δουλειά να το λύσει αλλά βαθιά μέσα του το ξέρει καλά, κάτι λείπει…
Προσπερνώντας τα αρνητικά, να σημειώσουμε την πολύ καλή προσαρμογή του Μαντσίνι, έχω την εντύπωση ότι η προσωπικότητα και το παιχνίδι του, αγώνα με αγώνα, θα έχουν όλο και μεγαλύτερη επιδραστικότητα στην απόδοση των Πρασίνων. Επίσης, την πολύ καλή ανταπόκριση του Ιωαννίδη στον πολυδιάστατο ρόλο που του έχει αναθέσει ο προπονητής του με τις κινήσεις του εκτός περιοχής. Εάν βελτιώσει την υποδοχή του, συνεχίσει να εξελίσσεται δουλεύοντας, όπως κάνει μέχρι τώρα, και απλοποιήσει λίγο περισσότερο τον τρόπο παιχνιδιού του θα γίνει ένας σπουδαίος επιθετικός και το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από παίκτες σαν τον Φώτη.
Μην ξεχνάμε επιπλέον και την σταθερή πλέον παρουσία του επιθετικογενή Βαγιαννίδη στο δεξί άκρο της άμυνας. Είναι τρεις λόγοι που κάνουν τους φίλους του τριφυλλιού να χαμογελούν. Περιμένουμε το καλό νέο με την ανανέωση του αρχηγού Δημήτρη Κουρμπέλη και την αναγέννηση αρκετών παικτών που διανύουν ένα παρατεταμένο διάστημα αναζήτησης του καλού τους εαυτού. Στον αθλητισμό συμβαίνει, έχουν την υποστήριξη όλων μας!
Η προηγούμενη συνάντηση στο Πρωτάθλημα με τον Βόλο, τέλη Οκτώβρη, αποτελεί μία από τις πιο ευχάριστες στιγμές για τον Παναθηναϊκό, με εκείνη την υπέροχη εκδρομή αγάπης που οργάνωσαν οι φίλοι του σε μια στιγμή που η ομάδα κατέρριπτε όλα τα υπάρχοντα ρεκόρ της. Το Σάββατο η κατάσταση δεν θα είναι η ίδια, θα υπάρχει όμως πάντα ο σεβασμός και η αναγνώριση για όσα ο Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του προσπαθούν να μας προσφέρουν. Κι’ ύστερα ποιος ξέρει; Καμμιά φορά οι πεισματάρηδες και οι ξεροκέφαλοι μας αποδεικνύουν ότι είναι αυτοί που έχουν δίκιο!
