Η Πέννυ Ρόγκα, έπειτα από έξι έτη στον σύλλογο του Παναθηναϊκού, αποχαιρέτησε την ομάδα κάνοντας ανάρτηση στο προφίλ της στο Facebook. Η ίδια είπε πως είναι μια δύσκολη απόφαση η οποία όμως έπρεπε να παρθεί βάσει των συνθηκών.
Αναλυτικά όσα έγραψε:
“Ήρθε πάλι η ώρα για αποχαιρετισμούς και στεναχώριες.. Ουσιαστικά μετράω 6 πανέμορφα χρόνια σε αυτό τον σύλλογο, στον μεγαλύτερο και καλύτερο σταθμό στην αθλητική μου καριέρα. Ήρθε η στιγμή να φύγω από την ομάδα που μου χάρισε τις καλύτερες και δυνατότερες μέρες που με αγκάλιασε και με αγάπησε όσο κανένας άλλος.
Η ομάδα και ο κόσμος της πίστεψαν σε μένα και είδαν κάτι στην Πέννυ. Με έβαλαν στην οικογένειά τους και ένιωσα ότι τους γνωρίζω χρόνια.
Στο δεύτερό μου σπίτι μεγάλωσα, ωρίμασα, τέσταρα τα όρια μου, έδωσα ότι είχα και δεν είχα και εισέπραξα αγάπη που είναι αδύνατο να εκφραστεί με λέξεις.
Περάσαμε από δύσκολες, έντονες, όμορφες αλλά και επώδυνες καταστάσεις αλλά πάντα ήμασταν ένα και ήμασταν εκεί χωρίς φραγμούς, μια οικογένεια .
Αγαπώ τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του, αγαπώ την καθημερινή πράσινη ρουτίνα του αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα και οι συνθήκες που με έκαναν να πάρω την δύσκολη απόφαση να αποχωρήσω και να αγωνιστώ του χρόνου για την ομάδα της Νάξου , μια αξιόλογη ομάδα με τους δικούς της στόχους για την επόμενη χρονιά.
Το μόνο που μπορώ να σας πω με σιγουριά είναι ότι πλέον ο Παναθηναϊκός μας κατέχει μεγάλο μέρος μέσα στην καρδιά μου και θα το κατέχει για πάντα.
Η καρδιά μου είναι στον Παναθηναϊκό κι όποτε μου ζητηθεί θα ξαναφορέσω αυτή την βαριά φανέλα και θα αγωνιστώ για αυτήν την ομάδα που με έκανε καλύτερη αθλήτρια και μου έμαθε τι πάει να πει μαχητική ψυχή. Γιατί ο Παναθηναϊκός είναι ιδέα και αξίζει να είναι μόνο στην κορυφή, πουθενά αλλού.
Τα ευχαριστώ που θέλω να πω είναι ατελείωτα… Ευχαριστώ όλους τους αληθινούς Παναθηναϊκούς σε όλα τα πόστα που έκαναν ότι μπορούσαν για να μην λείψει κάτι σε μένα όλα αυτά τα χρόνια και πάνω απ’ όλα τον κόσμο του Παναθηναϊκού γιατί στις χαρές αλλά και στις λύπες ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί. Τους εκτιμώ αφάνταστα και χαίρομαι που τους γνώρισα.
Εις το επανιδείν…”
