Ο Παναθηναϊκός στα δύο παιχνίδια με τη Ρεν πλήρωσε περισσότερο την ευρωπαϊκή αποχή του τα προηγούμενα χρόνια.
Τη διαφορά διαχείρισης που απαιτούν οι αγώνες στις διοργανώσεις εκτός συνόρων, σε συνδυασμό με τις εγχώριες. Στη Βρετάνη χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία, ώστε το Τριφύλλι να κάνει ένα αποφασιστικό βήμα συνέχειας στο Europa League. Η ορθή αντίδραση από το 1-0 και το αναπάντεχο σφάλμα του Αλμπέρτο Μπρινιόλι. Η ισοφάριση στο 1ο ημίχρονο. Η αριθμητική υπεροχή, μετά την αποβολή των Γάλλων.
Όλα έγιναν σκόνη και θρύψαλα, μόλις οι γηπεδούχοι έβαλαν ταχυδυναμικούς παίκτες στην εξίσωση. Νικώντας, κατά κράτος, και μέσα σε πέντε λεπτά, το ανόρεχτο και αργό κέντρο των Πράσινων. Συνηθίζουμε να λέμε πως για έναν κανονικό Παναθηναϊκό αυτά τα παιχνίδια θα έπρεπε να κερδίζονται από τα αποδυτήρια. Είναι ένα λάθος, που και ο υπογράφων έχει κάνει άπειρες φορές.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος σύγκρισης με το τι συνέβαινε στο παρελθόν, όταν έρχονται τέτοιες ήττες. Άλλο τότε, άλλο τώρα, κάτι διαφορετικό θα ισχύει σε δέκα χρόνια. Τα δεδομένα είναι απλά. Ο Παναθηναϊκός είχε τα τρία θετικά στοιχεία που αναφέρθηκαν. Από εκεί και πέρα, όμως, επικράτησαν και άλλες παράμετροι που καθόρισαν το αποτέλεσμα.
Η κακή βραδιά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς
Η Ρεν, μετά το 1-2 της Λεωφόρου, ήταν γνωστή για το τι μπορεί να κάνει με το transition που εφαρμόζει σε όλες τις γραμμές. Ομάδα που έχει πέρα από φοβερές μεταβάσεις, συνοχή, ταχύτητα, αντοχή και φρεσκάδα. Ο Παναθηναϊκός πήγε να αντιμετωπίσει το σύνολο αυτό χωρίς τον Αράο στα χαφ. Ο Βραζιλιάνος είναι τιμωρημένος με την Κηφισιά και ότι δεν άρχισε αποτελεί τεράστια έκπληξη. Χωρίς πειστική εξήγηση.
Η ταυτόχρονη παρουσία Βιλένα – Πέρεθ στην ενδεκάδα, για μία ακόμα φορά, δεν απέδωσε. Οι δύο δεν ταιριάζουν μαζί και αναφέρεται τούτο εμπειρικά. Για κάποιο λόγο ο ένας κάνει τον άλλον χειρότερο, όταν αγωνίζονται ταυτόχρονα. Σε πιο δύσκολα παιχνίδια και όχι στη Ρεν, που εξελίχθηκε «μονομαχία» 10 vs 11, έπαιξαν μαζί στο ίδιο σχήμα οι Μπερνάρ και Τζούριτσιτς.
Έχοντας την αριθμητική υπεροπλία, ο Παναθηναϊκός έπασχε σε δημιουργία. Και άργησε να την προσθέσει στην τακτική του. Όσο αιρετικό, τέλος, και αν φανεί, η συνεχής χρησιμοποίηση του Ιωαννίδη ως βασικού δεν γίνεται να συνεχιστεί επί μονίμου βάσης. Ο Σπόραρ μπήκε ως αλλαγή και δημιούργησε τρεις φάσεις σε ελάχιστα λεπτά.
Ο Έλληνας στράικερ καλείται να σηκώσει το βάρος της επίθεσης τελευταία, ενώ ο Σλοβένος ανεβαίνει. Γίνεται rotation σε όλες τις άλλες θέσεις, όχι, όμως, με την ίδια συχνότητα στη θέση του φορ. Αν και ο Σπόραρ, όταν με τον Πανσερραϊκό πήρε το χρίσμα βασικού, το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον.
Για τον Βαγιαννίδη, τέλος, που αποτελεί διαρκή πηγή κινδύνων αμυντικά, ειδικά όταν βρίσκει ικανούς μπακ και εξτρέμ στην πλευρά του υπάρχει εξήγηση για την παρουσία του στο αρχικό σχήμα. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δημιούργησε υπεραριθμίες από την αριστερή πλευρά.
Ακόμα και έξι – επτά παίκτες συνωστίζονταν εκεί, ώστε να αλλάξει το παιχνίδι στον απομονωμένο Βαγιαννίδη που, κανονικά, θα έπρεπε να έχει χώρους για να πατήσει περιοχή. Σωστή σκέψη, που δεν βγήκε, αλλά είχε λογική. Λάθη, λοιπόν, έγιναν. Προπονητής και παίκτες υπέπεσαν σε αρκετά τέτοια. Προφανώς, για να χάσεις ένα τέτοιο ματς κάτι πήγε στραβά.
Και ο μηδενισμός σε τι ωφελεί;
Η αλήθεια είναι πως ορισμένα σχόλια στα social media τρομάζουν. «Ιβάν κούρασες», «Έπιασες ταβάνι», «Ιβάν δεν πάει άλλο». Τι δεν πάει άλλο, ρε παρέα; Που κουράστηκες; Πως ξέρεις εσύ ποιο είναι το ταβάνι του; Και αν φύγει, να έρθει ποιος δηλαδή; Η απαξίωση αποτελεί τον χειρότερο σύμβουλο στη διαχείριση τέτοιων καταστάσεων.
Ναι στην κριτική, όπως έγινε παραπάνω. Όχι στον μηδενισμό, όμως. Υπάρχει περίπτωση ποτέ μία τέτοια αντιμετώπιση να φέρει κάτι καλό; Έχοντας τα απαραίτητα εφόδια, που δεν τα είχαν οι προκάτοχοί του, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έκανε μεγάλα άλματα σε μικρό χρονικό διάστημα. Δεν είναι μόνο το Κύπελλο, η επιστροφή στον πρωταθλητισμό και η εξέλιξη του δυναμικού.
Το γεγονός ότι ο οργανισμός, πλέον, θέτει κανονικούς στόχους. Ο κόσμος του γεμίζει εξέδρες στην Ευρώπη και την Ελλάδα και αδημονεί για το επόμενο παιχνίδι. Όλα αυτά αποτελούν… φυλαχτό για τον Παναθηναϊκό και όχι σημείο τριβής στο πρόσωπο αυτού που πρωτοστάτησε για να συμβούν.
Προέχει, πλέον, η Κηφισιά και στη συνέχεια, μετά τη διακοπή, ο Παναθηναϊκός μπαίνει σε ένα δύσκολο φινάλε για το 2023, όπου θα κριθεί σε απόλυτο βαθμό η ευρωπαϊκή συνέχεια. Και σε σημαντικό, η θέση του στις εγχώριες διοργανώσεις στην αυγή του 2024.
