Μόνο με σωστές κινήσεις ουσίας και όχι εντυπωσιασμού θα μπορέσει να βγει από το αδιέξοδο το τμήμα μπάσκετ του Τριφυλλιού. Τι πρέπει να γίνει…
Αν με κάποιο μαγικό τρόπο ο Ολυμπιακός βρισκόταν στην κατάσταση του Παναθηναϊκού και ο Παναθηναϊκός σε αυτή του Ολυμπιακού, η συζήτηση σήμερα θα ήταν στο στατιστικό 6-18 βολές. Για ένα παιχνίδι που κρίθηκε στο τελευταίο 3λεπτο αποτελεί παράμετρο.
Τι κάνει ο Παναθηναϊκός, τώρα. Ο κόσμος του βρέθηκε στο ΟΑΚΑ να υποστηρίξει την ομάδα. Μετά το αρνητικό αποτέλεσμα άσκησε κριτική σε διοίκηση, παίκτες και προπονητή. Δεν κρύφτηκε πίσω το δάκτυλό του, επιζητώντας τη γρήγορη επάνοδο του τμήματος στην κορυφή της Ευρώπης (διότι η κορυφή στην Ελλάδα δεν έχει χαθεί ακόμα). Αυτή είναι η μεγαλύτερη ελπίδα, ότι το Τριφύλλι θα επανέλθει γρήγορα στη φυσική θέση πρωταγωνιστή. Διότι κοιτάζει τα προβλήματα κατάματα και δεν στρουθοκαμηλίζει, αναζητώντας επικοινωνιακά άλλοθι όπως έκανε για δεκαετίες ο Ολυμπιακός.
Το μεγάλο λάθος του… Εξάστερου
Πρώτα από όλα ο ίδιος ο χαρακτηρισμός, εδώ και χρόνια. Όλοι μας το λέμε, όλοι το γράφουμε, τόσο πολύ που έχει ριζώσει στη συνείδηση όλων. Ό,τι πετύχαμε, πετύχαμε δηλαδή; Ό,τι κάναμε, κάναμε; Δεν θα γίνει ποτέ «Επτάστερος», «Οκτάστερος» και πάει λέγοντας; Η σπουδαιότερη ομάδα στην Ευρώπη δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο στα κεκτημένα. Δείτε τι έχει πάθει το ποδόσφαιρο…
Δευτερευόντως, αυτό το rivalry με τον Ολυμπιακό υπάρχει και θα υπάρχει στο μπάσκετ επειδή η αντιπαλότητα ανάμεσα στα δύο σωματεία είναι παραδοσιακή. Λόγω ποδοσφαίρου, όμως. Στο μπάσκετ ο Ολυμπιακός είναι πολύ μικρότερο μέγεθος βάσει τίτλων και δεν θα έπρεπε να πάρει ανάστημα η απόφασή του να συρθεί στην Α2. Φάνηκε σαν θυσία για την… εξυγίανση που έψαχνε, ως άλλοθι στο ότι σπάνια μπορούσε να κοιτάξει κατάματα το Τριφύλλι. Στη στρατηγική αυτή του Ολυμπιακού, ο Παναθηναϊκός δυστυχώς ενέδωσε.
Με αποτέλεσμα σήμερα, για πολλούς… αντικειμενικούς, να θεωρείται νίκη των «ερυθρόλευκων» απέναντι στο κατά φαντασία κατεστημένο του Παναθηναϊκού ό,τι συμβαίνει. Ενώ αυτό, προφανώς, δεν ισχύει. Και δεν ισχύει, διότι δεν γίνεται και δεν μπορούν να συγκριθούν οι δύο ομάδες. Ούτε σε τίτλους, ούτε σε τίποτα. Ναι μεν ο Ολυμπιακός έχει κάνει κάποια σημαντικά καλά διαστήματα ιστορικά, δεν έχει, όμως, ούτε τη διάρκεια να επιδείξει, ούτε το παλμαρέ των Πράσινων.
Το μπάτζετ δεν παίζει ρόλο, αλλά… παίζει
Μετά από κάθε νίκη προκύπτει ως πρόβλημα για ό,τι συμβαίνει το διοικητικό. Τείνει το μπάσκετ με αυτή τη λογική να πάθει ό,τι το ποδόσφαιρο. Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι η υβριδική φάση δύο ετών, με το «έσοδα – έξοδα», προκαλεί προβλήματα. Ο Παναθηναϊκός είναι προς πώληση και επάνω σε αυτό δεν βγαίνει τρίτη χρονιά έτσι. Ο κύριος λόγος δεν εντοπίζεται στα χρήματα. Είναι η έλλειψη οράματος και το χτίσιμο ομάδας, στόχοι που μπορούν να επιτευχθούν μόνο με διοίκηση με βλέμμα στα πολλά επόμενα χρόνια.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος πουλάει τις μετοχές του και αυτό δεν αμφισβητείται. Πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι θέλει να απεμπλακεί και σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε τη θεωρία πως επιθυμεί να κρατάει την ομάδα δέσμια. Πόσα ονόματα, όμως, υποψήφιων επενδυτών βγήκαν εδώ και δύο χρόνια στην επιφάνεια; Πέρα από αοριστίες, funds ανώνυμα και συζητήσεις ή φήμες, τίποτα. Δεν σημαίνει αυτό πως ο Γιαννακόπουλος δεν πουλάει. Σημαίνει ότι δεν έχει βρεθεί η κατάλληλη επόμενη ημέρα. Επίσης, πως ο ίδιος ο μεγαλομέτοχος πρέπει να επιταχύνει τη διαδικασία, ίσως κατεβάζοντας το αντίτιμο που ζητάει.
Το ΟΑΚΑ θα παίξει ρόλο
Η συμφωνία με την Πολιτεία αναμένεται να επικυρωθεί μέσα στους επόμενους μήνες και θα ανοίξει τον δρόμο για την επόμενη ημέρα των Πράσινων. Όσο και αν το αφήγημα της εποχής είναι πως τα γήπεδα δεν παίζουν μπάλα (ναι δεν παίζουν, αλλά έχουν άλλους τρόπους να βοηθούν), ο Παναθηναϊκός με δική του έδρα για τον επόμενο μισό αιώνα θα είναι ελκυστικότερος για επένδυση. Θα φανεί αυτό στο άμεσο μέλλον…
Η συζήτηση για τον Πρίφτη έχει τελειώσει
Δεν έχει νόημα, πλέον, να γίνεται αναφορά στον προπονητή, ούτε να πέφτει όλο το ανάθεμα επάνω του. Στις αποτυχίες δεν φταίει ποτέ μόνο ένας, όπως και οι επιτυχίες στα ομαδικά σπορ είναι όλων.
Γνωρίζετε ότι η κριτική της στήλης και του υπογράφοντος στον Πρίφτη είναι ανύπαρκτη έως ελάχιστη. Παρά τις κακοτεχνίες στο ρόστερ το καλοκαίρι. Παρά τη δημιουργία ομάδας για την Ευρωλίγκα, με μπόλικους «μισθοφόρους», όπου οι Πράσινοι δεν θα μπορούσαν να διακριθούν. Παρά το γεγονός ότι δεν σχηματίστηκε δυναμικό, ικανό να διατηρήσει τα εγχώρια σκήπτρα και με διαφορετική φιλοσοφία (περισσότεροι Έλληνες που ξέρουν τις απαιτήσεις, περισσότεροι νεαροί με υψηλό κίνητρο).
Από τη στιγμή που ο Πρίφτης στηρίζεται από Διαμαντίδη και Αλβέρτη, τέλος. Οι δύο τεράστιες προσωπικότητες του Παναθηναϊκού είναι… don’t touch. Αποτελεί ευλογία που υπάρχουν στις συγκεκριμένες θέσεις και αυτό θα φανεί όταν θα φύγουν (ελπίζω ποτέ). Ο Πρίφτης, ουσιαστικά, απέδειξε (παρά τα λάθη του όλη τη χρονιά, που υπήρξαν κάμποσα και ορισμένα αναφέρθηκαν παραπάνω) ότι δεν μπορεί, στο παιχνίδι με την Άλμπα στο Βερολίνο. Η διαχείριση του Νέντοβιτς (αλλά και των Παπαγιάννη, Παπαπέτρου στα τελευταία ματς) είναι κάκιστη. Το ρίσκο που πήρε με τον «Νέντο» είναι μεγάλο, κόντεψε να του κοστίσει τη συμμετοχή στο ντέρμπι και δείχνει, απλώς, ότι δεν λαμβάνει ψύχραιμες αποφάσεις.
Ένας προπονητής που δεν έχει δημιουργήσει ρόστερ προσαρμοσμένο στις πραγματικές απαιτήσεις, οι επιλογές παικτών δεν του έχουν βγει και το διαχειρίζεται με λάθη περισσότερα των σωστών, απλώς δεν πρέπει να συνεχίσει. Έχει τελειώσει κάθε συζήτηση επάνω σε αυτό. Ο Παναθηναϊκός θέλει άμεσα προπονητή που θα τον πάει στους τελικούς με διαφορετικό αέρα και ψυχολογία και σίγουρα παίκτες.
Αν μείνει ο Πρίφτης, έχει τον χρόνο, ωστόσο, να αναθεωρήσει τις απόψεις του. Να καθαρίσει το μυαλό του και να αλλάξει τακτική. Είναι γνώστης και τεχνοκράτης, ξέρει τις απαιτήσεις του κλαμπ και διαθέτει το potential να διορθώσει την κατάσταση και να απεγκλωβίσει τον Παναθηναϊκό. Αγωνιστικά τουλάχιστον…
