Στόχος του Παναθηναϊκού, στη ρεβάνς με την Ντνίπρο, δεν είναι μόνο η εξασφάλιση της πρόκρισης στην επόμενη φάση του Champions League.
Ο Παναθηναϊκός κατάφερε στο Κόσιτσε να επιτύχει το 50% και πλέον του στόχου πρόκρισης, δίχως, φυσικά, τίποτα να έχει τελειώσει. Κέρδισε πόντους στην εκτίμηση των φίλων της ομάδας που υπήρξαν ανήσυχοι μετά τα φιλικά της Λεωφόρου. Πλέον, στην ιστορική του έδρα, το Τριφύλλι καλείται να εξασφαλίσει την πρόκριση και να τσεκάρει το ζευγάρωμα με τη Μαρσέιγ. Να περάσει στην επόμενη φάση, ώστε να προσθέσει βαθμούς στο άδειο ευρωπαϊκό του σακούλι. Να ευχαριστήσει τον ενεργό του κόσμο που 1η Αυγούστου θα γεμίσει το «Απόστολος Νικολαΐδης».
Όπως γίνεται αντιληπτό, ο στόχος είναι πολύπλευρος και απαιτητικός. Ο αντίπαλος, επίσης, όπως απέδειξε στη Σλοβακία περιμένει το… μισό λάθος για να δημιουργήσει προβλήματα. Σκόραρε από το πουθενά και θα μπορούσε να έχει βάλει και δεύτερο γκολ προς το τέλος, όπου η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς κουράστηκε. Και σήμερα να μιλάμε για μία πιο αγχωτική ρεβάνς… Οι Πράσινοι μπορούν να βάλουν φαρδιά – πλατιά την αγωνιστική υπογραφή τους, στη Λεωφόρο, πως είναι η ανώτερη ομάδα του ζευγαριού και να περιμένουν μετά τη Μαρσέιγ με σκοπό τη διεκδίκηση παρουσίας στους ομίλους του Champions League.
Παναθηναϊκή κανονικότητα είναι…
Αυτή, πράγματι, θα είναι μία κανονικότητα για το πολύπαθο ποδοσφαιρικό τμήμα. Ο Παναθηναϊκός είναι για ομίλους ευρωπαϊκών διοργανώσεων, προκρίσεις, 8άδες, 4άδες, τελικούς. Πρωταθλήματα και εγχώρια Κύπελλα. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για το ένδοξο Τριφύλλι, που την ανθεκτικότητα και τη μεγαλοσύνη του την έδειξε στα δύσκολα χρόνια της παρακμής. Θα πει κάποιος: «Είσαι σίγουρος πως αυτά πέρασαν;». Όχι, δεν είμαι…
Μέχρι να δω τον Παναθηναϊκό να πρωταγωνιστεί ξανά στην Ευρώπη, να παίρνει σερί τίτλους στην Ελλάδα, να απολαμβάνει το καλύτερο γήπεδο και να φέρνει ζηλευτούς παικταράδες θα τηρώ μία στάση επιφυλακτική. Ουδείς, όμως, μπορεί να παραγνωρίσει πως οι εποχές της απληρωσιάς, του διοικητικού «κανονιού», της απομόνωσης της ομάδας από το ίδιο της το κοινό, της αγωνιστικής πτώσης πρέπει να έχουν περάσει. Αρχής γενομένης με την Ντνίπρο πρέπει να γίνει το 2/2 στα φετινά Κύπελλα Ευρώπης και το όνομα του Παναθηναϊκού να ακούγεται ξανά στην Ευρώπη.
Αγωνιστικά, ακόμα πιο βελτιωμένος
Η εικόνα του Παναθηναϊκού στη Σλοβακία δημιουργεί έξτρα απαιτήσεις. Η αποτελεσματικότητα και η ψυχολογική ετοιμότητα προϊδεάζουν για ακόμα καλύτερο παιχνίδι στη Λεωφόρο. Στο Κόσιτσε ο κόουτς Ιβάν τράβηξε τον… λαχνό του Βιλένα, που, κατά την ταπεινή μου άποψη, άλλαξε όλη την εικόνα των χαφ της ελληνικής ομάδας. Πήρε κάθε συμπαίκτη του και τον ανέβασε μία – δύο μονάδες επάνω σε αξιολόγηση.
Ο Γεντβάι έδειξε καλά στοιχεία, όμως θα πρέπει ακόμα να τον δούμε πως εξελίσσεται. Μην ξεχνάμε πως το παιδί ως δεξί μπακ ξεκίνησε και σταδιακά εξελίχθηκε σε κεντρικό αμυντικό. Ενώ δεν έχει ούτε 90λεπτο πλάι στον Μάγκνουσον. Φάνηκαν όλα αυτά στα τελευταία λεπτά του πρώτου αγώνα, στη Σλοβακία, και θέλουν επισήμανση. Από εκεί και πέρα, το ενεργητικό των τριών γκολ δείχνει πως ο Παναθηναϊκός μπορεί να βρει ρυθμό σκοραρίσματος. Κάτι που του έλειψε στη Λεωφόρο και στα περυσινά ματς playoffs. Καλή ευκαιρία προκύπτει για ένα παραγωγικό παιχνίδι, που θα ευχαριστήσει το διψασμένο, για μπάλα και Παναθηναϊκό, κοινό.
ΥΓ: Όταν τόσα χρόνια αναρωτιέσαι «τι κάνει ο Σαραβάκος στον Παναθηναϊκό;» και παραμονές κρίσιμου αγώνα Champions League λες «μα καλά, έδιωξε τον Σαραβάκο;», δεν θέλω να σε στεναχωρήσω αλλά, ψάχνεις ευκαιρία να κράξεις. Και στο μπάσκετ, έφυγε ο Διαμαντίδης και ο Αλβέρτης. Όλα στη ζωή έχουν μία αρχή και ένα φινάλε. Ακόμα και για τα «είδωλα» αυτά. Επειδή το θέμα είναι ευαίσθητο και δεν προσφέρεται για κράξιμο, μέσα σε τόσο απαιτητικό σημείο στη σεζόν, πρώτα θα μάθω τι έγινε ακριβώς και στη συνέχεια θα τοποθετηθώ. Ο Δημήτρης Σαραβάκος είναι ο λόγος που αγαπώ από πέντε ετών το Τριφύλλι και οτιδήποτε αναφέρω για αυτόν θα γίνει με προσοχή και με… βούτηγμα της γλώσσας στο μυαλό πρώτα.
