Του Θανάση Παπαθανασίου
Κάτι συμπτώσεις! Όπως και στο πρωτάθλημα έτσι και στα playoff, που θα κρίνουν τον Πρωταθλητή, επαναλαμβάνεται η ίδια αλληλουχία αγώνων. Πρώτα ο Άρης και μετά ο Ολυμπιακός. Στο πρωτάθλημα παρεμβαλλόταν ο Βόλος αλλά η ουσία δεν άλλαζε και πολύ. Και στον πρώτο αλλά κυρίως στον δεύτερο γύρο οι αναμετρήσεις με τους κιτρινόμαυρους της Θεσσαλονίκης ήταν καθοριστικής σημασίας για τον Παναθηναϊκό. Το σενάριο δεν άλλαξε ούτε τώρα. Αγώνας επιβεβαίωσης και αντοχής, αγώνας ψυχολογίας και βαθμολογίας, αγώνας γεμάτος “πρέπει”. Ως και η εξέλιξη του αγώνα, τουλάχιστον όσον αφορά το φινάλε παρέμεινε αναλλοίωτη. Κόρνερ προς το τέλος της αναμέτρησης και περιπετειώδης, όσο και ιδιόμορφη, ευτυχής κατάληξη της φάσης για τους Πράσινους. Μην μου πείτε ότι o τρόπος που συντόνισε τις κινήσεις του ο Σπόραρ ανήκουν στο κλασικό του ρεπερτόριο. Τύχη και ένστικτο, όπως και με τον Παλάσιος τον προηγούμενο Φεβρουάριο. Ύστερα σου λένε μην γίνεσαι προληπτικός. Γίνεται;
Εκείνο που στα δικά μου μάτια αποτέλεσε την μεγαλύτερη έκπληξη ήταν οι αποφάσεις του Γιοβάνοβιτς για την αρχική ενδεκάδα και κατά συνέπεια για την διαχείριση του αγώνα. Η επιλογή του Κλαϊνχάισλερ αντί του Μαντσίνι και το κράτημα του Μπερνάρ στον πάγκο για ένα πιο ενισχυμένο σε δύναμη κέντρο, ήταν δύο αποφάσεις που δεν ανήκουν στην μέχρι τώρα εφαρμοσμένη φιλοσοφία του Ιβάν. Γνωρίζουμε όλοι ότι σαν αρχή του έχει την διατήρηση της ίδιας ενδεκάδας, ανεξαρτήτως (ξε)κούρασης για τους επόμενους αγώνες. Σημειώνω αυτό το ενδιαφέρον γεγονός γιατί σημειολογικά είναι ενδεικτικό όσον αφορά τον τρόπο που σκέφτεται να “πολεμήσει”, ενδεχομένως από εδώ και πέρα, ο προπονητής των Πρασίνων. Κατά την δική μου αντίληψη, συγχωρείστε με αν κάνω λάθος, ο Γιοβάνοβιτς προχθές πήρε μια γενναία απόφαση, να χτυπήσει το παιχνίδι στο τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού όπου η ομάδα του Άρη παρουσιάζει τις περισσότερες αρρυθμίες. Σαν να περίμεναν οι Πράσινοι την φθορά του αντιπάλου για να χτυπήσουν την κατάλληλη στιγμή. Εάν είναι έτσι, η στρατηγική λειτούργησε αλλά, επαναλαμβάνω εάν είναι έτσι, πότε ο Γιοβάνοβιτς έγινε ένας κυνικός υπολογιστής των αδυναμιών του αντιπάλου; Μέχρι σήμερα η εντύπωση μου ήταν ότι ανεξαρτήτως διακυβεύματος το κέντρο της προσοχής του ήταν εστιασμένο στο πως λειτουργεί η ομάδα του. Η παρατήρηση αυτή μπορεί να αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία υπολογίζοντας ποιος είναι ο επόμενος αντίπαλος των Πρασίνων και πόσο σημαντικό είναι να κατακτήσουν το τρίποντο…
Πριν φτάσουμε στο απόγευμα της Κυριακής να θυμηθούμε πρώτα την ερμηνεία της λέξης υπέρβαση όπως αυτή αποδίδεται στο “Μικρό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας” του Μπαμπινιώτη:
υπέρβαση (η) ]-ης κ. -άσεως | -άσεις. -άσεων)
1) το να ξεπερνά κανείς (κάτι), να κινείται πέρα από αυτό, να απομακρύνεται από κάτι
2) η παραβίαση (καθορισμένου ορίου)
3) κάθε πράξη που ξεπερνά τα καθορισμένα
Αφού ξεκαθαρίσαμε αυτό το σημείο να συμπληρώσουμε, σ’ αυτή την μικρή εισαγωγή για την αναμέτρηση εναντίον του Ολυμπιακού, ότι αποδεχόμαστε πως το υλικό των ερυθρολεύκων υπερτερεί σε ατομική ποιότητα αυτού των Πρασίνων. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει τίποτα απολύτως. Δεν θα μιλάγαμε για ποδόσφαιρο διαφορετικά.
Έχοντας λοιπόν στο μυαλό ότι η μηχανή του Γιοβάνοβιτς προσπαθεί να ξεπεράσει τα εργοστασιακά στάνταρντ, αφού δεν φτιάχτηκε για να κατακτήσει το Πρωτάθλημα αλλά για να κάνει βήματα παραπάνω σε σχέση με πέρυσι, τι μπορούμε να περιμένουμε; Κατ’ αρχάς να υπερτονιστούν όλα εκείνα τα στοιχεία που δεδομένα είναι ανώτερα των αντιπάλων. Κατά πρώτο λόγο η ομαδικότητα, το συμπαγές παιχνίδι και η ισορροπία. Πιστεύω ότι σε αυτούς τους τομείς οι Πράσινοι είναι οι αδιαμφισβήτητοι φετινοί Πρωταθλητές. Είναι μια ομάδα που αποδίδει καλύτερα όταν φτάνει στα όρια της και οι παίκτες έχουν εκπαιδευτεί κατάλληλα από τον προπονητή τους για τέτοιες… ακραίες καταστάσεις. Φτάνει αυτό;
Θα ήταν πολύ αφελής κάποιος να απαντήσει καταφατικά, όση καλή διάθεση κι’ αν έχεις, όσα βουντού κι’ αν κάνεις εάν ο άλλος είναι καταφανώς ανώτερος στο τέλος θα βρει τον τρόπο να το αποδείξει. Εδώ όμως υπάρχουν αντιρρήσεις, προσωπικά δεν πιστεύω ότι η διαφορά των δύο ομάδων είναι τόσο μεγάλη. Σίγουρα η ομάδα του Πειραιά διαθέτει ορισμένες μονάδες που από μόνες τους θα μπορούσαν να κάνουν την διαφορά. Μιλάμε όμως για ένα σύνολο που έχει δημιουργηθεί, όσο κι’ αν προσπάθησε ο Μίτσελ, καταστρατηγώντας όλους τους υπάρχοντες ποδοσφαιρικούς κανόνες. Ίσως τελικά να έχουμε παρανοήσει, ίσως η πραγματική υπέρβαση δεν αφορά τον Παναθηναϊκό αλλά τον Ολυμπιακό που αντιμάχεται κάθε λογική.
Επιπλέον, έχω την υποψία ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει καταφέρει ακόμα να παρουσιάσει όλη του την δυναμική σαν ομάδα. Υπάρχουν παίκτες που ανά πάσα στιγμή έχουν την δυνατότητα να δώσουν πράγματα που μέχρι τώρα παραμένουν κλειδωμένα. Κάποια στιγμή, έχω την αίσθηση ή την ελπίδα εάν προτιμάτε, ότι θα βρεθεί το κλειδί, θα ήταν η ιδανική στιγμή να γίνει κάτι τέτοιο. Ταυτοχρόνως πιστεύω ότι και ο Ιβάν ετοιμάζει ήδη τις δικές του εκπλήξεις, έχει τις αρχές του, δύσκολα τις παραβαίνει αλλά θέλει πολύ αυτόν τον τίτλο, θα κάνει τα πάντα για να τον κατακτήσει και όπως λέει και ο Οδυσσέας Ιωάννου στους στίχους του τραγουδιού “Μικρές νοθείες” που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος: “τι νόημα έχει τ’ όνειρο χωρίς μικρές νοθείες”.
Υ.Γ Αγαπητέ φίλε που θα βρεθείς στις κερκίδες άσε στο σπίτι αυτό το καταραμένο το λέιζερ, δεν προσφέρει απολύτως τίποτα και το στίγμα του λερώνει το πράσινο μιας Λεωφόρου που φέτος ζει την δική της μοναδική και ανεπανάληπτη γιορτή.
