Αυτοκτονία… Τι άλλο να πεις, τι άλλο να γράψεις, όχι για αυτό καθ’ αυτό το παιχνίδι της Πέμπτης με αντίπαλο τη Μακάμπι Χάιφα αλλά εν γένει για το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός δεν συνεχίζει στην Ευρώπη και δη στο Conference League στο οποίο θα συνέχιζε αρκεί να έπαιρνε έστω την ισοπαλία κόντρα στους Ισραηλινούς.
Από τη στιγμή της κλήρωσης, ήξερες πως αν ήθελες να συνεχίσεις να παίζεις στην Ευρώπη και μετά το τέλος της φάσης των ομίλων έπρεπε να κάνεις δύο νίκες τουλάχιστον κόντρα στην Μακάμπι Χάιφα, την πιο αδύναμη ομάδα του γκρουπ. Και εν τέλει ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε ούτε στο πρώτο ματς στο Ισραήλ, αλλά έμεινε στο 0-0, δύο μέρες πριν την έναρξη του πολέμου και έχασε το βράδυ της Πέμπτης (14/12) στη Λεωφόρο.
Από μια ομάδα που μέχρι χθες δεν είχε νίκη, δεν είχε σκοράρει πάνω από ένα γκολ στα προηγούμενα παιχνίδια της και κόντρα στο τριφύλλι έβαλε δύο τέρματα και είχε ευκαιρίες για τουλάχιστον δύο ακόμα. Η ήττα της Πέμπτης ήταν από τις πιο «βαριές», τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να προκριθεί παίζοντας για δύο αποτελέσματα.
Την Τετάρτη το μεσημέρι ακούγοντας όλοι τόσο τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς όσο και το Γιώργο Βαγιαννίδη να τονίζουν πως ο Παναθηναϊκός θα παίξει μόνο για τη νίκη και στο μυαλό του ποτέ δεν έχει την ισοπαλία σίγουρα θα αισθάνθηκαν περηφάνια (σ.σ. και εγώ μέσα σε αυτούς), θα είπαν «αυτό θέλουμε», «αυτό είναι το μότο της ομάδας».
Την Πέμπτη το βράδυ όμως βλέποντας την εικόνα των πράσινων στον αγωνιστικό χώρο και δη στο πρώτο μέρος όλοι μέσα τους θα είπαν… «Ας πάρουμε το Χ και την πρόκριση και βλέπουμε».
Αυτό όμως φάνηκε πως δεν ήταν στο μυαλό κανενός στο τριφύλλι και φάνηκε και από την ενδεκάδα που κατέβασε στον αγωνιστικό χώρο ο Σέρβος τεχνικός και δη την τριάδα στα χαφ με τους Αράο-Βιλένα-Μπερνάρ. Μια τριάδα πολύ επιθετική και παράλληλα πολύ σοφτ και χωρίς τα απαιτούμενα τρεξίματα για ένα τέτοιο ματς. Ναι ο Παναθηναϊκός κατέβηκε για να πάρει τη νίκη αλλά για αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα κατέβηκε στον αγωνιστικό χώρο και η Μακάμπι Χάιφα που γνώριζε κιόλας πως παίζει σε ένα ματς όλη της τη χρονιά. Ήξερε πως έχει μια «μπιλιά» να ρίξει και αν αυτή της έβγαινε τότε θα συνέχιζε στην Ευρώπη.
Δεν υπήρχε μέχρι το 30’ στο γήπεδο
Οι Ισραηλινοί μπήκαν καλύτερα στον αγωνιστικό, πήγαιναν σε κάθε μπάλα πρώτοι, έπαιξαν αρκετά κλειστά σε χαμηλό μπλοκ μπροστά από την περιοχή τους αλλά παράλληλα προσπαθούσαν όταν είχαν τη μπάλα στα πόδια τους να βγουν σωστά στην επίθεση, κυρίως από τα πλάγια και να δημιουργήσουν. Και κατάφεραν να κάνουν αυτό που ήθελαν. Να προηγηθούν μέσα στη Λεωφόρο, να έχουν οι ίδιοι στα χέρια τους το αποτέλεσμα πρόκρισης και να κάνουν τον Παναθηναϊκό να αγχωθεί.
Μέχρι το 30 του πρώτου μέρους με εξαίρεση ένα σουτ του Αϊτόρ το τριφύλλι δεν υπήρχε στο γήπεδο. Η Μακάμπι έκανε το παιχνίδι της, είχε πετύχει αυτό που ήθελε και είχε ρίξει στα «σχοινιά» τον Παναθηναϊκό. Σε εκείνο το σημείο άρχισε να ξυπνάει το τριφύλλι και να ψάχνει με καλύτερες προδιαγραφές το γκολ της ισοφάρισης. Θα μπορούσε να το βρει στο 31’ στο τακουνάκι του Ιωαννίδη, αλλά αυτό δεν ήρθε και στη συνέχεια και μέχρι το τέλος του πρώτου μέρους απείλησε δις με μακρινά σουτ αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με τον Παναθηναϊκό χωρίς αλλαγές και με την εικόνα του να είναι σαφώς καλύτερη. Οι πράσινοι έκλεισαν στα καρέ της την Μακάμπι άρχισαν να κάνουν τη μια φάση μετά την άλλη, να απειλούν, να κερδίζουν στατικές φάσεις αλλά πότε η μπάλα δεν ήθελε να μπει… πότε ο Κεούφ έκανε τον Ντασάεφ και κρατούσε το μηδέν στην εστία του.
Άργησε η είσοδος των Μαντσίνι-Τσέριν
Οι πρώτες διορθωτικές κινήσεις από τον Γιοβάνοβιτς ήρθαν στο 70’ με τους Μαντσίνι-Τσέριν αντί των Παλάσιος – Βιλένα. Δύο κινήσεις που έκαναν ακόμα καλύτερο τον Παναθηναϊκό αλλά την ίδια ώρα και από τη στιγμή που περνούσε ο χρόνος το τριφύλλι έπαιρνε περισσότερα ρίσκα, άφηνε περισσότερα κενά στη μεσαία γραμμή και γινόταν πιο ευάλωτος αμυντικά. Σε μια τέτοια φάση που σαφώς έχει ξεκινήσει από φάουλ πάνω στον Μαντσίνι ήρθε το 0-2 των Ισραηλινών και εκεί τα πάντα τελείωσαν.
Ναι χρόνος υπήρχε για μπουν δύο γκολ και ο Παναθηναϊκός να έφτανε στην πρόκριση αλλά εκεί δεν έγιναν ούτε οι κινήσεις από τον πάγκο, ούτε φάνηκε πως η εικόνα και δη… η γκαντεμιά, ατυχία, αστοχία που είχαν οι πράσινοι την Πέμπτη μπορούσε να αλλάξει. Η μείωση του σκορ ήρθε στο 89’ με τον Ιωαννίδη και εκεί μπήκε η… σπίθα που όμως δεν έγινε φλόγα και το 2-2 δεν ήρθε με τον κόσμο να φεύγει απογοητευμένος από τη Λεωφόρο.
Η ίδια η ομάδα είχε δημιουργήσει προσδοκίες με την παρουσία της το καλοκαίρι στα ματς των προκριματικών και εν συνεχεία με την παρουσία της στα πρώτα παιχνίδια του ομίλου. Εν συνεχεία όμως έκανε τέσσερις σερί ήττες και δεν κατάφερε να συνεχίσει την ευρωπαϊκή του παρουσία.
Υ.Γ. Όπως στις νίκες και στις καλές εμφανίσεις τα πρώτα credits πάνε στον Γιοβάνοβιτς έτσι και τώρα ο Σέρβος τεχνικός είναι αυτός που έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την ήττα και τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού. Ναι «ακούω» και την άποψη πως ο ίδιος δεν παίζει, ο ίδιος δεν έκανε το λάθος στο 0-1, ο ίδιος δεν ήταν αυτός που έχανε τη μια ευκαιρία μετά την άλλη. Ο ίδιος όμως είναι αυτός που κατέβασε αυτή την ενδεκάδα, ο ίδιος είναι που έβαλε τον Λοντίγκιν βασικό, ο ίδιος είναι που προτίμησε η ομάδα του να μην εξασφαλίσει πρώτα το μηδέν στην άμυνα, ο ίδιος είναι που στη συνέχεια δεν έκανε αλλαγές για να αλλάξει την εικόνα της ομάδας του. Όπως τον έχουμε αποθεώσει και δικαίως στα πολλά καλά που έχει κάνει έτσι και τώρα πρέπει να του αποδώσουμε τις ευθύνες που του αναλογούν.
Υ.Γ.1 Άμοιροι ευθυνών βέβαια δεν είναι και οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού. Το τριφύλλι δέχτηκε και πάλι δύο γκολ από χαζά λάθη και στην επίθεση δεν μπόρεσε να είναι ουσιαστικός. Οπότε οι ευθύνες για τον αποκλεισμό βαραίνουν άπαντες.
Υ.Γ.2 Ο Παναθηναϊκός σαφώς και φέτος παίζει ένα διαφορετικό παιχνίδι σε σχέση με πέρυσι. Είναι πιο επιθετικός, πιέζει περισσότερο, απειλεί περισσότερο και είναι πιο ελκυστικός για όποιον τον βλέπει. Στην άμυνα όμως έχει περισσότερα πρόβλημα και σε αυτό ίσως παίζει ρόλο πως κάποιοι παίκτες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο ρόλο αυτό.
