Αυτό που συμβαίνει την εφετινη σεζόν με την ευρωπαϊκή παρουσία του Ολυμπιακού, είναι η μεγάλη εξαίρεση σε έναν από τους βασικούς κανόνες της ποδοσφαιρικής λογικής. Γιατί οι “ερυθρόλευκοι” με την τακτική “αλλάζω τον έναν προπονητή μετά τον άλλον, μήπως και πετύχω κάτι”, τελικά… πέτυχαν πολλά περισσότερα από όλα όσα είχαν ονειρευτεί.
Ασφαλώς και είναι μεγάλη επιτυχία για τον σύλλογο από τον Πειραιά η παρουσία του στον τελικό του Europa Conference League, ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο έφτασε μέχρι εκεί δεν είναι και… παράδειγμα προς μίμηση για τους υπόλοιπους συλλόγους. Γιατί στον πάγκο του κάθισαν φέτος τρεις προπονητές (!), μέχρι να βρεθεί ο τέταρτος που μπόρεσε μέσα σε λίγους μήνες να αλλάξει τον ρου της ιστορίας του αιώνιου αντιπάλου του Παναθηναϊκού. Και ακόμα και αυτό, ουδείς μπορεί να το εξηγήσει. Αν υπάρχουν ποδοσφαιρικά “θαύματα”, μόλις έγινε ένα.
Ο Μεντιλίμπαρ είναι η αρχή και το τέλος αυτής της ιστορίας. Ένας σοβαρός και μεθοδικός προπονητής, αλλά και άλλο ένα… “πείραμα” που… έτυχε να πετύχει και το οποίο με βάση την ποδοσφαιρική λογική δεν θα… έπρεπε! Γιατί αυτό που συνέβη ΔΕΝ είναι ποδοσφαιρική κανονικότητα, σε αντίθεση με αυτό που γίνεται στην Φιορεντίνα, αντίπαλο του Ολυμπιακού στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Οι “Βιόλα” στήριξαν το πλάνο του Βιτσέντζο Ιταλιάνο, έχουν συνέπεια και σταθερότητα και βρίσκονται για δεύτερη διαδοχική σεζόν σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Ναι, στο Conference League που κάποιοι φρόντισαν να ονομάσουν “Milko Cup” και τώρα… τρέχουν για να αρπάξουν κανά φύλλο από το στεφάνι δόξας του Μεντιλίμπαρ.
Η Φιορεντίνα έχει ένα βασικό πλάνο και αυτό την διατήρησε στο δρόμο της επιτυχίας. Αυτό, ναι, είναι κάτι που μπορούν να ακολουθήσουν κι άλλοι σύλλογοι. Ένα τρανό παράδειγμα ποδοσφαιρικής λογικής το οποίο μπορεί να βρει μιμητές.
Την ίδια περίοδο, “πειραματίστηκε” και ο Αλαφούζος, μόνο που το δικό του πείραμα… απέτυχε. Γιατί το “πράσινο οικοδόμημα” δεν ήταν έτοιμο και συνηθισμένο για ένα τόσο δυνατό ταρακούνημα με τις “σεισμικές δονήσεις” Τερίμ.
Τόσο ο Μεντιλίμπαρ, όσο και ο Τερίμ είναι έμπειροι προπονητές και έχουν φάει τα γήπεδα με το “κουτάλι”, που έλεγαν και παλιότερα. Ξέρετε ποια είναι η σημαντική διαφορά τους; Ο Ισπανός τεχνικός αφήνει τη δουλειά του να κάνει “θόρυβο”, ενώ ο Τερίμ κάνει… θόρυβο ανεξάρτητα από τη δουλειά του. Ο ένας κινείται στα όρια της ποδοσφαιρικής λογικής, ο άλλος παραβιάζει αυτά τα σύνορα τόσο συχνά όσο λίγοι.
Η υπερεκτίμηση του Τερίμ στις δυνατότητες του, εν μέρει δικαιολογημένη από τις επιτυχίες που έχει στην καριέρα του, η λατρεία του ρίσκου και η υπέρμετρη αυτοπεποίθηση του, οδήγησαν τον Παναθηναϊκό στο χείλος του ποδοσφαιρικού “γκρεμού”. Γιατί μια ομάδα δεν αλλάζει μέσα σε λίγους μήνες το DNA και δεν γίνεται από τον ποδοσφαιρικό συντηρητισμό Γιοβάνοβιτς να περάσει στον ποδοσφαιρικό εξτρεμισμό Τερίμ με το “έτσι θέλω”.
