Το μαρτύριο τελείωσε. Ο Παναθηναϊκός ήπιε όλο το πικρό ποτήρι και έκλεισε τη σεζόν με το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα. Το «τριφύλλι» ηττήθηκε με 4-1 από τον αδιάφορο βαθμολογικά Ολυμπιακό στη Λεωφόρο σε ένα ματς όπου το σκορ θα μπορούσε να είχε πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις για τους φιλοξενούμενους αλλά και στο οποίο και ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε πετύχει περισσότερα τέρματα με βάση τις ευκαιρίες που είχε.
Το τελικό 1-4 όμως και η εικόνα που μου άφησε ο αγώνας ήταν πως ο Ολυμπιακός ήταν ανώτερος σε όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης, έκανε ότι ήθελε μέσα στον αγωνιστικό χώρο και θα μπορούσε και αυτός να πετύχει και άλλα γκολ δίνοντας διαστάσεις θριάμβου στη νίκη του. Όταν το τριφύλλι γνωρίζει μια τόσο βαριά ήττα από τον «αιώνιο» αντίπαλο σίγουρα δεν θα πρέπει ούτε να αναζητάς δικαιολογίες, ούτε να στέκεσαι σε αυτές. Καθώς αυτά τα παιχνίδια είναι ιδιαίτερα για όλο τον κόσμο του Παναθηναϊκού.
Θεωρώ όμως πως οι πράσινοι δεν το αντιμετώπισαν όπως θα έπρεπε και με βάση το πώς είχαν παίξει στα τρία προηγούμενα παιχνίδια της φετινής σεζόν κόντρα στον Ολυμπιακό. Δεν έδειξαν διάθεση, πάθος, δεν έβγαλαν ένταση και φυσικά έκαναν το ένα λάθος μετά το άλλο και όλα αυτά με ελάχιστες εξαιρέσεις καθώς ένας άντε δύο πράσινοι να προσπάθησαν το κάτι παραπάνω αλλά και πάλι χωρίς αποτέλεσμα.
Όταν στο 12’ είσαι 0-2 πίσω στο σκορ και θα μπορούσες να χάνεις και 0-3 αν ο Ελ Αραμπί, ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, δεν αστοχούσε ανενόχλητος τι να πεις; Όταν ο Ολυμπιακός κλέβει τη μπάλα και φεύγει στην επίθεση μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και δεν υπάρχει κάποιος να σταματήσει την αντεπίθεση τι να πεις;
Έτσι όπως είδα τον Παναθηναϊκό θεωρώ πως δεν αντιμετώπισε το παιχνίδι και τον αντίπαλο του με τη δέουσα προσοχή. Μου φάνηκε πως μπήκε για να παίξει ένα ματς κόντρα σε μια ομάδα που δεν την είχε… μετρήσει σωστά ή που περίμενε να έχει το μυαλό της στον τελικό με τον ΠΑΟΚ και όχι στο αιώνιο ντέρμπι.
Αυτό φυσικά δεν ισχύει και όπως και στο παρελθόν υπήρχαν άλλα ματς που ο Ολυμπιακός τα έχανε επειδή αντιμετώπιζε με τουπέ τον Παναθηναϊκό έτσι θεωρώ και τώρα πως το τριφύλλι δεν μέτρησε σωστά τη δυναμική της ομάδας που θα έβρισκε μπροστά της.
Όπως έγραψα και πιο πάνω στην ήττα σε ένα ντέρμπι και μάλιστα με το βαρύ 4-1 δεν μπορείς να ψάχνεις δικαιολογίες. Και όμως υπάρχουν και ιδίως μια που έχει να κάνει με τις απουσίες που είχε να αντιμετωπίσει ο Σωτήρης Συλαϊδόπουλος. Τόσο λόγω των τραυματισμών όσο και των τιμωριών ενόψει της συγκεκριμένης αναμέτρησης. Έχουμε και λέμε Διούδης, Σένκεφελντ, Πούγγουρας, Χουάνκαρ, Νιάς, Κουρμπέλης, Χατζηγιοβάνης. Επτά βασικότατοι ποδοσφαιριστές που έλειπαν και σίγουρα η απουσία τους στοίχησε.
Ο αντίλογος είναι πως και ο Ολυμπιακός είχε απουσίες και έπαιξε με τον 17χρονο Καλογερόπουλο. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι γιατί οι «ερυθρόλευκοι» είχαν πρόβλημα μόνο στα στόπερ όπου έλειπαν οι Παπασταθόπουλος-Μπα-Παπαδόπουλος. Και η χρησιμοποίηση του Καλογερόπουλου ήταν επιλογή του Μαρτίνς καθώς υπήρχε και ο Χολέμπας στον πάγκο που θα μπορούσε να παίξει.
Ενώ για το τριφύλλι η χρησιμοποίηση του Χριστογεώργου ως βασικού, του Καραγιάννη στην άμυνα, του Σάντσες ως αριστερού μπακ δεν αποτέλεσαν επιλογή του Συλαϊδόπουλου αλλά αναγκαστική λύση. Αυτή ήταν και η μόνη δικαιολογία των πράσινων για τη βαριά ήττα στη Λεωφόρο.
Μία ακόμη… πλήρως αποτυχημένη σεζόν τελείωσε με πρώτο και κύριο υπεύθυνο τον Γιάννη Αλαφούζο. Αυτός παίρνει όλες τις αποφάσεις, αυτός έχει το μαχαίρι και το καρπούζι στα χέρια του. Οπότε δεν γίνει όχι απλά να μην φταίει αλλά να μην είναι ο πρώτος και κύριος φταίχτης για όσα συνέβησαν φέτος.
Υ.Γ. Άδικο μου φαίνεται να τα «ακούει» ο Σωτήρης Συλαϊδόπουλος για τη βαριά ήττα του Παναθηναϊκού από τον Ολυμπιακό. Τι θα μπορούσε να κάνει δηλαδή ο 42χρονος προπονητής μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; Απλά να μην δεχόταν να παραμείνει.
