Από τα τέλη Σεπτεμβρίου και την μαγική νύχτα στο ΟΑΚΑ εναντίον της Βιγιαρεάλ είχαν να νοιώσουν τόσο χαρούμενοι οι φίλαθλοι των Πρασίνων. Εκείνο το τυχερό βράδυ πάνω από 60.000 φίλαθλοι, αγνοώντας ότι η ακεραιότητα τους παιζόταν στα ζάρια με την στατικότητα του σταδίου, είχαν γιορτάσει την επιστροφή του τριφυλλιού στους ευρωπαϊκούς ομίλους με μια μεγάλη και καθαρή νίκη. Στην συνέχεια, κάτι τα ανεπιτυχή ευρωπαϊκά αποτελέσματα, κάτι οι προβληματικές εμφανίσεις εναντίον των άμεσων ανταγωνιστών του στην διεκδίκηση του τίτλου δεν άφησαν πολύ χώρο για περαιτέρω χαμόγελα και ευφορία. Φτάσαμε στα Χριστούγεννα με ερωτηματικά και αμφιβολίες για την άδοξη πορεία στην Ευρώπη αλλά και με την ομάδα να είναι πάντα ζωντανή στην διεκδίκηση των… εγχώριων πλέον στόχων της.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, η περίοδος των διακοπών έφερε κοσμογονικές αλλαγές στο στρατόπεδο των Πρασίνων. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα συνέβησαν πολλά, εξελίξεις που ταρακούνησαν, επικοινωνιακά σε πρώτο στάδιο, ολόκληρο τον πράσινο οργανισμό. Αγωνιστικά, τα αποτελέσματα και οι παρενέργειες στην αλλαγή προπονητικής σκυτάλης των Πρασίνων δεν είναι ακόμα εντελώς ορατά και ξεκάθαρα. Υπάρχουν βέβαια κάποια δείγματα αλλά αυτά αφορούν περισσότερο την ατομική ικανότητα του νέου προπονητή στο να προσπαθεί με τις παρεμβάσεις του να αλλάξει την ροή του παιχνιδιού της ομάδας η να αντιμετωπίσει απρόβλεπτες καταστάσεις. Δεν είχε μέχρι τώρα την ευκαιρία ο Φατίχ Τερίμ να μας παρουσιάσει τις ιδέες του για τον Παναθηναϊκό που οραματίζεται. Προφανώς σε αυτό επιδρά και η ασφυκτική πίεση χρόνου. Το είπε και ο ίδιος, η εξέλιξη της ομάδας πρέπει να συμβαδίζει με τα αποτελέσματα.
Εκείνο που μπορεί με σχετική ασφάλεια να υποστηριχτεί είναι ότι ο Τούρκος προπονητής είχε άμεσα ένα πλάνο βελτίωσης που στηριζόταν σε δύο επίπεδα. Το πρώτο αφορούσε την αύξηση της έντασης και του ρυθμού με τον οποίο αγωνίζονταν οι Πράσινοι. Το δεύτερο, την προσθήκη των παικτών που θα βοηθούσαν τους πράσινους να γίνουν περισσότερο ανταγωνιστικοί, με μεγαλύτερη ποιότητα στο παιχνίδι τους. Με το πέρας αυτής της εισαγωγικής φάσης, προφανώς θα χρειαστεί για την ολοκλήρωση της όλο τον Ιανουάριο, εικάζεται ότι θα περάσουμε στην κυρίως φάση που θα αφορά την εφαρμογή των ιδεών του. Με ποιο τρόπο δηλαδή η επιθετικότητα, η ένταση, η ταχύτητα και όλα όσα επαγγέλλεται θα βρουν έκφραση και θα γίνουν μέρος της αγωνιστικής συμπεριφοράς των Πρασίνων.
Είδαμε ήδη ότι η αλλαγή του τρόπου προπόνησης στα μισά μιας σεζόν που άρχισε με επίσημα παιχνίδια από τα τέλη Ιουλίου, δεν είναι μια διαδικασία απλή. Οι τραυματισμοί έκαναν αμέσως εμφανή την παρουσία τους και θύμισαν σε όλους πόσο θεμελιώδης είναι ο προγραμματισμός που ξεκινά φυσικά από την καλοκαιρινή προετοιμασία. Από την άλλη το τσουνάμι που έφερε η πρόσληψη του νέου προπονητή, υποθέτουμε, ότι εξ’ αρχής είχε σχεδιαστεί να υποστηριχτεί με μεταγραφές που και θα βοηθούσαν τον Τερίμ να υλοποιήσει τις ιδέες του αλλά και θα κάλυπταν επικοινωνιακά την απομάκρυνση του Ιβάν που λατρεύτηκε όσο λίγοι από τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού.
Το όνομα Τάσος Μπακασέτας φάνηκε από την αρχή να είναι η ιδανική επιλογή. Τα οικονομικά πλαίσια ισορροπιών που αποτελούσαν άβατο στην φιλοσοφία του Γιοβάνοβιτς και οι όποιοι ενδοιασμοί καταργήθηκαν. Η αίσθηση από την πλευρά του ιδιοκτήτη ότι η κατάκτηση του τίτλου είναι πιο κοντά από ποτέ τον φέρνει σε υπερδιέγερση αγνοώντας κάθε αρχικό οικονομικό σχεδιασμό. Αυτή την φορά δεν θέλει να χάσει το ραντεβού, βιάζεται, στο διάολο οι προγραμματισμοί και τα χρονοδιαγράμματα. Ανυπομονεί και κατακλείεται από την γοητεία μιας άλλης “πράσινης” φωνής από το παρελθόν: “Εδώ και τώρα”.
Τα πρώτα αποτελέσματα στα “δύσκολα” και ιδίως η επική πρόκριση εναντίον του αιωνίου αντιπάλου τόνωσαν τον ενθουσιασμό του και με την μέθη της χαράς απελευθέρωσε τις αστικές αναστολές του για να φτάσουμε στα 100 κιλά.. αμελέτητα. Πόσο έχουν αλλάξει οι εποχές, αιώνες μακριά η στιγμή που τραβούσε την πρίζα καταδικάζοντας για χρόνια τον Παναθηναϊκό στην αφάνεια. Ποιος τα θυμάται αυτά τώρα;
Ακόμα και τώρα όμως που όλα φαίνονται δυνατά και η αισιοδοξία καλπάζει, κάποιος θα πρέπει να βρει το κουράγιο να τους επαναφέρει όλους στην πραγματικότητα. Τίποτα ακόμη δεν κατακτήθηκε, τα μόνα κέρδη είναι η τόνωση της αυτοπεποίθησης και της ψυχολογίας και κυρίως η απόκτηση επιπλέον χρόνου χωρίς να έχει χαθεί κανένας στόχος. Ο Φατίχ Τερίμ απέδειξε ότι κατέχει την μεσογειακή ικανότητα της προσαρμογής, της εφεύρεσης λύσεων επιβίωσης όταν όλα μοιάζουν χαμένα. Είναι μια τέχνη, κάπως έτσι προέκυψε το φαινόμενο Κώτσιρας και η αναγέννηση Βέρμπιτς που απελευθερωμένος ψυχολογικά πλέον του ευρωπαϊκού αποκλεισμού του (αναμφισβήτητα μια λάθος επιλογή), απέδειξε και στον πλέον δύσπιστο ότι έχει την δυνατότητα να βοηθήσει την ομάδα. Απομένουν ακόμη 18 παιχνίδια στην διεκδίκηση του Πρωταθλήματος και ανεξαρτήτως του αν θα προκύψει ακόμα μια μεταγραφή στον μεσαίο χώρο, κάθε παίκτης χρειάζεται να βρει έναν ρόλο ώστε αυτό το σύνολο να μην χάσει την πιο σημαντική παρακαταθήκη του Ιβάν, να παραμείνει ομάδα. Ότι επετεύχθη μέχρι σήμερα οφείλεται κυρίως σ’ αυτό.
Φαντάζομαι ότι το προπονητικό επιτελείο των Πρασίνων έχει ήδη ενημερώσει τον Φατίχ Τερίμ ότι ο Μίλαν Ράσταβατς, ένας πολύ καλός προπονητής, πολλές φορές έχει κάνει δύσκολη την ζωή του Παναθηναϊκού και επειδή υπάρχει ένα χαμόγελο στα χείλη όλων, θα είναι ένα πολύ μεγάλο λάθος να θεωρηθεί ότι την Κυριακή η αύρα της πρόκρισης θα δώσει τους τρεις βαθμούς. Όσοι τελικά θα είναι σε θέση να αγωνιστούν πρέπει να προσπαθήσουν πολύ, αν ο Παναθηναϊκός έμεινε μέχρι τώρα, σχεδόν πάντα, στην πρώτη θέση οφείλεται στην σοβαρότητα που έδειξε σε τέτοια παιχνίδια. Δεν είναι καιρός για εκπλήξεις.
Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα λοιπόν; Εξαρτάται από το τι ζητά ο καθένας, ποια είναι η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων του. Τα 14 χρόνια χωρίς τίτλο είναι πολύς χρόνος για ένα μεγάλο σύλλογο όπως ο Παναθηναϊκός, σύμφωνοι. Αυτό που μένει όμως στο τέλος είναι η πραγματική πρόοδος, η εξέλιξη. Όπως είδαμε και στο παρελθόν τα πυροτεχνήματα σβήνουν γρήγορα και μετά την εκτυφλωτική λάμψη τους αφήνουν μόνο το σκοτάδι.
