Μέσα σε μια γενικώς χαρούμενη ατμόσφαιρα κλείνει η πρώτη από τις τρεις εβδομάδες διακοπής του Πρωταθλήματος. Τα ευρωπαϊκά επιτεύγματα των Ελληνικών ομάδων πιστεύω ότι έφτιαξαν την διάθεση όλων των υγιώς σκεπτόμενων φιλάθλων. Είχε πολύ καιρό να ζήσει τέτοιες στιγμές ευφορίας το Ελληνικό ποδόσφαιρο που παρά τις εγγενείς παθογένειες του, καταφέρνει επιτέλους να γευτεί τα οφέλη του έντονου ανταγωνισμού που έχει αναπτυχθεί τα δύο τελευταία χρόνια κυρίως. Εάν δε, τέλη του Μάρτη, η Εθνική καταφέρει να προκριθεί στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στα γήπεδα της Γερμανίας, θα μπορούμε να μιλάμε για μια ιδιαιτέρως θετική περίοδο που θέτει τις βάσεις για ένα ακόμη καλύτερο μέλλον.
Μην αυταπατώμεθα, η μοίρα όλων των Ελληνικών ομάδων είναι άρρητα δεμένη με την κοινή τους παρουσία. Η πρόοδος δεν είναι υπόθεση του ενός αλλά των πολλών. Ένα Πρωτάθλημα που εξελίσσεται βάσει υγιούς και υψηλού ανταγωνισμού δεν μπορεί παρά να βοηθήσει τις ομάδες να ανεβάσουν το αγωνιστικό επίπεδο τους και να διεκδικήσουν στην Ευρώπη αυτά που βάσει απόδοσης δικαιούνται. Καλοί παίκτες και προπονητές υπάρχουν και οι επενδύσεις αυξάνονται. Η παρείσφρηση μια αρρωστημένης τοξικότητας που επιτηδευμένα ορισμένοι παλαιολιθικοί παράγοντες διοχετεύουν στο περιβάλλον του αθλήματος, πιστεύοντας ότι έτσι προασπίζουν τα συμφέροντα της ομάδας για την οποία εργάζονται, παραμένει ακόμη το σταθερό εμπόδιο για το επόμενο βήμα. Οι εποχές που ο Πρωταθλητής ήταν ήδη γνωστός από τα Χριστούγεννα δεν πρέπει να επιστρέψουν, θα είναι μια τεράστια ήττα για όλους.
Όλα αποτελούν μια αλυσίδα, τα φετινά ευρωπαϊκά έσοδα των ομάδων έφτασαν τα 42 εκ. ευρώ, κατανεμημένα σχεδόν ισόποσα στις 4 πρώτες ομάδες της βαθμολογίας. Τα έσοδα αυτά φυσικά και δεν λύνουν όλα τα προβλήματα αλλά για τα ελληνικά δεδομένα αποτελούν μια σημαντική ενίσχυση στον ισολογισμό των ΠΑΕ. Πέρυσι τα ανάλογα έσοδα ήταν μόλις 13, 5 εκ. ευρώ (τα 11,5 εκ. στον Ολυμπιακό) ενώ πρόπερσι έφτασαν σχεδόν τα 26 εκ. ευρώ εκ των οποίων τα 15,3 εκ. κατέληξαν στον Ολυμπιακό και τα 10 εκ. στον ΠΑΟΚ. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι συνθήκες ανταγωνισμού που επικρατούν τα τελευταία δύο χρόνια είναι μονόδρομος και πρέπει να αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Αν μάλιστα οι 4 διεκδικητές γίνουν 5 όλα θα είναι καλύτερα και είναι πραγματικά κρίμα για τον Άρη που δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την συνεχή παρουσία του στα προκριματικά των ευρωπαϊκών ομίλων για να κάνει το παραπάνω βήμα.
Παρακολουθώντας την κλήρωση των Ελληνικών ομάδων, είμαι σίγουρος ότι οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού που έχουν ζήσει ανάλογες έντονες στιγμές και καταλαβαίνουν τι σημαίνει ευρωπαϊκή επιτυχία, ένοιωσαν ένα σφίξιμο στο στομάχι. Σίγουρα ξαναγύρισαν για μια στιγμή στο Βελοντρόμ αλλά και στην αποφράδα αναμέτρηση εναντίον της Μακάμπι Χάϊφα στην Λεωφόρο… Αχ βρε Ιβάν… Τι πήγε λάθος;
Παρά την πενιχρή παρουσία των Πρασίνων στην Ευρώπη τα έσοδα των 10,6 εκ. απετέλεσαν μια σημαντική οικονομική ένεση που τα προηγούμενα χρόνια έλειπε. Με αυτά τα χρήματα επετεύχθη η απόσβεση αγοράς των Βιλένα (3 εκ.), Αράο (2,5 εκ.), Ερικ Πάλμερ Μπράουν (1,5 εκ.) και Μπακασέτα (1 εκ.). Σίγουρα η εισροή αυτού του ποσού δεν αποτελεί πανάκεια αλλά συγκριτικά με τα άλλα χρόνια σηματοδοτεί πρόοδο. Ιδίως οι περιπτώσεις του Αράο και του Τάσου Μπακασέτα, για διαφορετικούς λόγους η κάθε μια, ήταν κινήσεις που βοήθησαν τον σύλλογο να ανεβάσει σημαντικά την αγωνιστική του ποιότητα. Μην ξεχνάμε ότι στο Πράσινο δυναμικό υπάρχουν τρεις παίκτες με εκθετικά ανερχόμενη χρηματιστηριακή αξία (Ιωαννίδης, Βαγιαννίδης, Τσέριν) που αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα ανοίξουν τα πανιά τους για άλλες πολιτείες αποφέροντας μεγάλα οικονομικά οφέλη στον σύλλογο.
Ξαναμπαίνει εκ των πραγμάτων λοιπόν στο τραπέζι, η συζήτηση για την σωστή διαχείριση νέων παικτών που προέρχονται είτε από τις ακαδημίες είτε από μεταγραφή. Δεν είναι τυχαία η ευαισθησία και η αγάπη του κόσμου σε τέτοιες περιπτώσεις και συγχαρητήρια τόσο στον Ιβάν όσο και στον Λουτσέσκου (Κουλιεράκης, Κωσταντέλιας) που κατάφεραν να εξελίξουν αυτά τα παιδιά και να τα καταστήσουν πρωταγωνιστές τόσο στις ομάδες τους όσο και στην Εθνική (νομοτελειακά θα φτάσει και η ώρα του Βαγιαννίδη). Όσο μεγάλη και να είναι η πίεση στις μεγάλες ομάδες πρέπει να υπάρχει ο χώρος, η πίστη και η υποστήριξη για τα νέα ταλέντα, μια επένδυση που δημιουργεί υπεραξίες αλλά και παρακινεί άλλους Έλληνες νεόπλαστους ποδοσφαιριστές να ακολουθήσουν.
Μέσα σε όλο αυτό το ευχάριστο κλίμα και οι παίκτες των Πρασίνων θα βρουν την ευκαιρία να κάνουν ένα διάλλειμα πριν από την τελική ευθεία. Μετά την πρόκριση Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ και οι τέσσερις διεκδικητές θα μπουν στην “μάχη” με ηθικό ακμαιότατο όπως λέγαμε στον στρατό. Η νίκη των Πρασίνων στο Γεώργιος Καραϊσκάκης, με τις νέες συνθήκες, παίρνει ιδιαίτερη αξία γιατί πολύ δύσκολα θα την ξαναπατήσει εκεί ο Ολυμπιακός. Ο Φατίχ Τερίμ πιστεύω ότι σε αυτό το διάστημα θα μελετήσει πολύ καλά τους αντιπάλους του και ιδίως τους ασπρόμαυρους της Θεσσαλονίκης που τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργήσει την δική τους παράδοση έναντι του Παναθηναϊκού στην Λεωφόρο. Είναι νωρίς να κάνουμε προβλέψεις και αναλύσεις αλλά δεν χρειάζεται να είσαι επαΐων αναλυτής για να καταλάβεις ότι αν το τριφύλλι κερδίσει τα δύο επόμενα παιχνίδια αυξάνει κατά πολύ τα ποσοστά του για τον τίτλο.
Ο Τούρκος προπονητής δημιουργεί τις δικές του αξίες, μας ξανασύστησε τον Κότσιρα, βρήκε την ιδανική θέση για τον Μπερνάρ, εισάγει προοδευτικά τον Μπακασέτα στους μηχανισμούς που θέλει να αναπτύξει και συχνά παρουσιάζει πετυχημένες εκπλήξεις. Η τοποθέτηση του Ακαϊντίν στο κέντρο της άμυνας στο Καραϊσκάκης ήταν η σωστή κίνηση την σωστή στιγμή, για το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν ο παίκτης που χρειαζόταν, διορατικότατος ο Φατίχ. Κατά την φτωχή μου άποψη πρέπει να βελτιώσει ακόμη περισσότερο την ισορροπία και να προσπαθήσει να εντάξει στο σύνολο και τους παίκτες που μέχρι τώρα δεν έχει συμπεριλάβει στα πλάνα του, κανείς δεν περισσεύει. Είναι πιστεύω εμφανές ότι από το Ηράκλειο και μετά βλέπουμε, δημιουργικά, έναν διαφορετικό Παναθηναϊκό που πείθει φίλους κι’ αντιπάλους.
Να κλείσουμε με μια αφιέρωση σε αυτόν που εδώ και λίγο καιρό αποτελεί τον πραγματικό οδηγό της ομάδας και αποτελεί πηγή έμπνευσης της, τον Μπερνάρ. Είναι ένας στίχος του Μανώλη Ρασούλη από ένα, επιτρέψτε μου, μυθικό τραγούδι (Αν πεθάνει μια αγάπη) σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου από τον δίσκο της Χαρούλας “H ζωή μου κύκλους κάνει” (1982). Ο στίχος αφορά μια σχέση που τελειώνει και όπως όλοι γνωρίζουμε ο όποιος χωρισμός πληγώνει..
Ό, τι πέρασε περνάει
Μα μπορεί ν’ αναστηθεί
Το γιατί μη με ρωτήσεις
Το ‘χω νιώσει όταν πονώ
Σαν θα γίνεσαι ένας ξένος
Πιο βαθιά να σ’ αγαπώ
