ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Κανονικά, αυτές τις ημέρες, θα έπρεπε να συζητάμε για μια ποδοσφαιρική στιγμή γεμάτη με κρίσιμες αναμετρήσεις και αγωνιστική ένταση. Οι αλλεπάλληλες διακοπές αντίθετα, χαλάρωσαν τον ρυθμό των ομάδων κυρίως αυτών με ευρωπαϊκές αγωνιστικές υποχρεώσεις. Και ενώ για τον ΠΑΟΚ μικρή σημασία έχει, λόγω της εξασφάλισης της πρώτης θέσης στον όμιλο του, για τους άλλους τρεις δεν είμαι σίγουρος ότι αυτή η απραξία θα βγει σε καλό.
Μόνο ο Ολυμπιακός ίσως να χρειαζόταν πραγματικά αυτή την διακοπή για την επανεκκίνηση που απαιτείται ύστερα από τον ταραχώδη τελευταίο μήνα που διένυσε. Παναθηναϊκός και ΑΕΚ έχω την εντύπωση ότι δεν είδαν με καλό μάτι αυτή την ανωμαλία και γιατί τα τεχνικά επιτελεία είχαν διαφορετικά προγράμματα προετοιμασίας αλλά και γιατί, όπως όλοι γνωρίζουμε, η επιστροφή στους αγωνιστικούς χώρους μετά από εύλογο χρονικό διάστημα κρύβει πάντα εκπλήξεις. Μένει να δούμε αν θα είναι θετικές η αρνητικές…
Για ακόμη μια φορά το ίδιο το άθλημα πρέπει να περάσει σε δεύτερο πλάνο για να αντιμετωπίσουμε εκ νέου τους δαίμονες μας. Κάθε φορά που κάποιο, τραγικό, γεγονός εισβάλει στην καθημερινότητα μας οπλιζόμαστε όλοι με την ρητορική των μεγάλων και βαθυστόχαστων λόγων και αφού περάσει η φάση των κοινωνικών, ψυχολογικών και άλλων αναλύσεων τρέχουμε να βρούμε καταφύγιο στον κόσμο των μισών αληθειών.. Συνήθως αυτών που μας βολεύουν…
Δίκιο έχουν οι διαιτητές όταν θέλουν να προστατευθούν αλλά δεν μπορούν να μας πείσουν ότι δεν επηρεάζονται από τους “ισχυρούς” παράγοντες του όποιου χρώματος. Στην Ελλάδα ζούμε, σε μια μικρή χώρα όπου όλοι σχεδόν γνωρίζονται μεταξύ τους και αναπόφευκτα η αλληλεξάρτηση είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Και για να είμαστε ειλικρινείς, αυτή δεν είναι μόνο ελληνική παθογένεια, σε όλη την Ευρώπη, όπου ζούμε, επικρατούν ανάλογες συνθήκες, οι ισχυροί έχουν μια διαφορετική μεταχείριση, απλά έχουν πιο σοφιστικέ μεθόδους ραφιναρίσματος της πίεσης… Δεν βάζουν βόμβες σε φούρνους για παράδειγμα..
Μικρό παιδί ήμουν όταν όλη την Ελλάδα συγκλόνιζε η είδηση για τον διαιτητή Στέφανο Ράμμο σε μια αναμέτρηση που πραγματοποιήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου του 1976 μεταξύ του Παναιτωλικού και του ΠΑΟΚ. Το παιχνίδι βρισκόταν προς το τέλος του όταν μια εξαγριωμένη ομάδα “φιλάθλων” των γηπεδούχων, μετά το 0-2 από τους θεσσαλονικείς, εισέβαλε στον αγωνιστικό χώρο για να επιτεθεί στον άτυχο διαιτητή που κατά την γνώμη τους μεροληπτούσε. Αλήθεια η ψέματα μικρή σημασία έχει μπροστά σε αυτό που αποτέλεσε το τίμημα της τιμωρίας. Ένα κομμάτι του αριστερού αυτιού του Ράμμου παρέμεινε λάφυρο στα δόντια κάποιου από τους επιτιθέμενους.
Από τότε μπήκε στο μυαλό μου ότι το να είσαι διαιτητής είναι μάλλον μια ριψοκίνδυνη επιλογή. Βέβαια, σήμερα έχουμε εξελιχθεί και αφήσει πίσω μας αυτές τις μεθόδους κανιβαλισμού. Ευτυχώς υπάρχουν τα λέιζερ, οι διαφόρου τύπου φωτοβολίδες (θυμάστε τον 29χρονο άτυχο εκπαιδευτικό Χαράλαμπο Μπλιώνα που απεβίωσε από μια τέτοια σε αγώνα ΑΕΛ – ΠΑΟΚ στο Αλκαζάρ στις 26 Οκτωβρίου 1986;), οι κροτίδες, τα στιλέτα και ότι άλλο εμπόλεμο υλικό μπορεί να φανταστεί κάποιος.
Σε όλα αυτά το άλλοθι είναι η λέξη αδικία, αυτή που οι “φίλαθλοι” δεν ανέχονται και παίρνοντας τον νόμο στα χέρια τους προσπαθούν να βρουν δικαίωση της αλήθειας τους, έστω και για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που βρίσκει εκτόνωση η οργή τους. Είπαμε, είναι βολική η μισή αλήθεια.
Όταν η δικαιοσύνη σαν έννοια, από την αρχαιότητα ακόμη, επιδέχεται τόσες ερμηνείες που καθιστά ουτοπική την εύρεση της, όταν συχνά συγκρούεται, όπως μας διηγούνται οι τραγικοί (Αντιγόνη- Σοφοκλής, Ορέστεια – Αισχύλος), με την ηθική ποιος από μας έχει την βεβαιότητα ότι πρεσβεύει το σωστό, το δίκαιο; Μην αυταπατάσθε, δεν πρόκειται για κρίσεις περί δικαίου η αδίκου, πρόκειται για μια ανεξέλεγκτη αντίδραση απέναντι σε έναν είδους εκφαυλισμό που η ίδια η ζωή διδάσκει, κυρίως στους νεότερους.
Προκαλεί τουλάχιστον μειδίαμα η συλλογιστική ότι το ποδόσφαιρο είναι ο θύλακας των παραβατικών, αυτών που παρασυρμένοι από το όποιο ρεύμα ούτε γνωρίζουν τι, ούτε γιατί το κάνουν. Λες και δεν είναι η πραγματικότητα της καθημερινότητας αυτή που διαγράφει όνειρα και ελπίδες, λες και είναι διαφορετικοί αυτοί που πηγαίνουν στο ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ η το οποιοδήποτε άλλο σπορ…
Δεν είμαστε τόσο προηγμένη χώρα όπου το κάθε σπορ έχει τους φιλάθλους του, νομίζω ότι ο καθένας το αντιλαμβάνεται αυτό. Η εκδήλωση της βίας και της αντίδρασης εμφανίζεται εκεί όπου έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες συνθήκες ακόμα κι’ αν πρέπει να διανυθούν δύο χιλιάδες χιλιόμετρα…
Αν θέλουμε να προσεγγίσουμε τις αιτίες που μετατρέπουν αυτά τα παιδιά, της διπλανής μας πόρτας πολλές φορές, σε κάτι το τρομακτικό πρέπει πρώτα να καταλάβουμε.. Τις ανισότητες, την στέρηση ευκαιριών, τους κανόνες που ο δικός μας κόσμος έχει δημιουργήσει για να υψώσει ένα τείχος απέναντι τους που το ονομάζουν αδικία και προσπαθούν με κάθε ευκαιρία να το υπερπηδήσουν και να αντεπιτεθούν.
Είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο η καλύτερα να παραμείνουμε στις μισές αλήθειες που μας βολεύουν και να εξαπολύσουμε λιβέλους απέναντι στα εγκληματικά, ταραχοποιά στοιχεία που πρέπει να εξαλείψουμε για το καλό του προϊόντος, το ποδόσφαιρο εν προκειμένω…
Η ηθική, οι αξίες, η παιδεία και το μυαλό του καθενός μας είναι τα μόνα μέσα που μπορεί να μας βοηθήσουν να δούμε και τις άλλες μισές αλήθειες, αυτές που ενοχλούν γιατί μας εμπεριέχουν.
Μέσα σε όλα αυτά να ξαναπιάσουμε την άκρη του νήματος για να βρούμε το ποδόσφαιρο και να περιμένουμε την Πέμπτη το βράδυ για να δούμε εάν ο Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του θα καταφέρουν κάτι πραγματικά πολύ δύσκολο. Η Μακάμπι Χάιφα που κέρδισε το τελευταίο της πρωτάθλημα το 2021, όταν ξεκινούσε την προσπάθεια αναγέννησης ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, είναι δυσκατάβλητος αντίπαλος, έχει πολύ καλή αμυντική συμπεριφορά και οι Πράσινοι θα πρέπει να εξαντλήσουν όλη την αγωνιστική σοφία τους για να τα καταφέρουν.
Μέσα στην θλίψη των όσων συμβαίνουν η εξασφάλιση της συνέχειας της ευρωπαϊκής παρουσίας τους αναμφίβολα θα αποτελέσει μια μεγάλη επιτυχία, μια ολόκληρη, και όχι μισή, αλήθεια προόδου ενώ θα ανοίξει μια φωτεινή παρένθεση στην γκρίζα πραγματικότητα μας.
