Σκέφτομαι καμμιά φορά, για να ξεφύγουμε λίγο από την ένταση και τις ατέρμονες αναλύσεις, πως εάν αυτό το Πρωτάθλημα ήταν κινηματογραφικό έργο θα είχε πολύ ενδιαφέρον να του βρίσκαμε έναν τίτλο. Οι ρομαντικοί ας πούμε θα πρότειναν “Αχώριστοι ως το τέλος”, οι λάτρεις των φιλμ νουάρ “Οι μυστήριες αυτοκτονίες”, οι φίλοι των πολεμικών περιπετειών “Το τελευταίο χτύπημα των γενναίων”, όσοι προτιμούν την επιστημονική φαντασία “Παράλληλα σύμπαντα” ενώ οι οπαδοί των φιλμ τρόμου θα διάλεγαν κάτι πιο αιμοσταγές του τύπου “Αίμα από τα στοιχειωμένα δοκάρια”. Είμαι σίγουρος ότι η φαντασία του καθενός μας θα μπορούσε να μεγαλουργήσει παίζοντας αυτό το παιχνίδι, εκφράζοντας έτσι την πραγματικότητα που βιώνει, με το χιούμορ, την αισθητική και την ιδιοσυγκρασία του.
Δυστυχώς η ευτυχώς, πάντως, δεν πρόκειται για κινηματογραφική ταινία αλλά για την ρεαλιστική κατάληξη μιας κούρσας που και ο πιο “διεστραμμένος” σεναριογράφος θα δυσκολευόταν να εμπνευστεί. Δεν είμαστε συνηθισμένοι σ’ αυτή την χώρα σε ποδοσφαιρικές συγκινήσεις του είδους. Δηλαδή, γενικά δεν είμαστε συνηθισμένοι σε συγκινήσεις αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Μέχρι σήμερα συνέβαινε να έχουμε μερικά πολύ καλά παιχνίδια στην διάρκεια της περιόδου, ίσως κάποιον ενδιαφέροντα και συναρπαστικό τελικό Κυπέλλου αλλά μέχρι εκεί, μεμονωμένα συμβάντα. Ένα Πρωτάθλημα, που να κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο για πολλούς μήνες δυσκολεύομαι να θυμηθώ. Σημειωτέον δε ότι μέχρι και πριν από δέκα μέρες οι μνηστήρες ήταν όχι δύο αλλά τέσσερις. Με εκπλήσσει ευχάριστα πως πληθαίνουν οι απόψεις αυτών που, στην διαβάθμιση της κρίσης τους, θέτουν σε υψηλότερη θέση τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της φετινής ποδοσφαιρικής χρονιάς από το ποιος θα είναι ο τελικός νικητής. Κατά την γνώμη μου είναι στοιχείο προόδου, υγιούς και μη τοξικού ανταγωνισμού που συνολικά μόνο κέρδη θα φέρει στο μέλλον για το Ελληνικό ποδοσφαιρικό σύστημα.
Στην περίπτωση των Πρασίνων η φετινή περίοδος μοιάζει να έχει βγει από κάποιο παραμύθι, ξέρετε από αυτά που το πριγκιπόπουλο περιμένει χρόνια το φιλί για να αναστηθεί και να ξαναζήσει. Από την άλλη είναι φορές, που το τριφύλλι μου θυμίζει κάτι απ’ αυτές τις αμερικανιές του Χόλιγουντ που από εκατοντάδες σφαίρες που σφυρίζουν τριγύρω, ούτε μία δεν βρίσκει τον ήρωα και μετά λες: Μα είναι δυνατόν; Και επειδή όλοι γνωρίζουμε ότι ορισμένα πράγματα συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια η στα έργα, με έκπληξη και απορία παρακολουθούμε τον Γιοβάνοβιτς και τους παίκτες του να προσπαθούν να μας πείσουν ότι αντίθετα γίνονται και στην πραγματικότητα. Οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού, πιστεύω και πολλοί άλλοι Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι, βλέποντας την πορεία που έχει διαγράψει αυτή η ομάδα με τα πάνω και τα κάτω της, έχουν πιστέψει στο όμορφο τέλος της ιστορίας. Σαν μικρά παιδιά περιμένουνε την λύτρωση και την ανακούφιση που φέρνει το αίσιο τέλος.
Όλα έχουν στηθεί σαν ένα φιλμ, ο ήρωας, στιβαρός, φαίνεται άτρωτος στην αρχή, μετά η πτώση, η εντύπωση ότι τα χάνει όλα και τέλος η κορύφωση, η “ηρωική” πάλη για την επικράτηση. Και να που φτάνουμε στο τέλος της ιστορίας.. “Τέρμα τα δίφραγκα” λοιπόν, εκτός από κινηματογραφική ταινία του 1962 με πρωταγωνιστή τον Βασίλη Αυλωνίτη, είναι η λαϊκή έκφραση που μπήκε στην ζωή των Ελλήνων γύρω στα τέλη του ‘50 όταν τα εισιτήρια των λεωφορείων ήταν χρωματιστά και είχαν διαφορετικές τιμές ανάλογα με την διαδρομή. Από την αφετηρία μέχρι την τάδε στάση ένα κόστος, μέχρι την δείνα ένα άλλο κόστος, έτσι όταν έφτανε η διαδρομή στο αντίτιμο των δύο δραχμών, ο εισπράκτορας, συνήθως με απειλητικό ύφος, ειδοποιούσε τους επίδοξους λαθραίους με αυτή την έκφραση. Στο πέρασμα του χρόνου έλαβε την σημασία: ως εδώ!
Την Κυριακή η ιστορία τελειώνει, οι Πράσινοι αν θέλουν να κατακτήσουν τον Όλυμπο, πρέπει να φύγουν με τους τρεις βαθμούς από το γήπεδο των αιώνιων αντιπάλων τους. Μην μπείτε στον κόπο των αναλύσεων, δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος, όλα είναι παράξενα και ιδιόμορφα, κούραση, άγχος, νεύρα τεντωμένα σαν χορδές. Το ανέφερε ξεκάθαρα και ο Ιβάν στις δηλώσεις του μετά το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, δεν υπάρχει χρόνος παρά μόνο για ξεκούραση. Είναι και ο ίδιος καταβεβλημένος, το διαβάζεις στο πρόσωπο του, σκαμμένο από το άγχος. Με την παροιμιώδη ειλικρίνεια του, περιγράφει το πόσο πρωτόγνωρη, προφανώς και για τον ίδιο, είναι η κατάσταση: “Αυτά που λειτουργούσαν κατά την διάρκεια της χρονιάς δεν λειτουργούν τώρα” είπε.. Τι άλλο πρέπει να πει για να καταλάβουμε ότι αυτή την στιγμή μετράει η ψυχή, το δέσιμο και η αλληλοϋποστήριξη, δηλαδή η ΟΜΑΔΑ.. Αυτό δουλεύεις δύο χρόνια Ιβάν, ελπίζουμε η τύχη να σου το ξεπληρώσει, αλλά το ξέρεις, δικαιοσύνη δεν υπάρχει πάντα, ιδίως στην μπάλα που είναι στρογγυλή, για να θυμηθούμε τον μέγιστο Ίβιτσα Όσιμ..
Για ένα είμαι σίγουρος, αυτή την φορά δεν θα κάνουμε τον σταυρό μας όταν διαβάσουμε την σύνθεση της μεσαίας γραμμής, πιστεύω ότι θα επανέλθει η γνωστή τριάδα, εκτός απροόπτου φυσικά. Από κει και πέρα, όλοι μας, περιμένουμε να δούμε ποιους παίκτες θα επιλέξει και ποια τακτική θα εφαρμόσει ο προπονητής των Πρασίνων. Νομίζω, ότι θα επιστρέψει στην αγωνιστική φόρμουλα που ο Παναθηναϊκός γνωρίζει και παίζει σ’ όλο το Πρωτάθλημα. Η έκπληξη της προηγούμενης αγωνιστικής, αλήθεια πόσο έλαμψε ο Ιωαννίδης στα νέα του καθήκοντα, δεν πιστεύω να έχει συνέχεια αν και εδώ που βρισκόμαστε τίποτα δεν πρέπει να μας φαίνεται πλέον παράξενο.
Τέρμα τα δίφραγκα λοιπόν αγαπητοί φίλοι, την Κυριακή το βράδυ θα γνωρίζουμε πόσο κοντά η πόσο μακριά θα είμαστε από την κατάκτηση του τίτλου. Μια επιτυχία που εάν έρθει, δεδομένης της αξίας του (των) αντιπάλου(ων), θα αποκτήσει την δική της, ξεχωριστή, θέση στην ιστορία του συλλόγου!
