Του Θανάση Παπαθανασίου
Είναι μια από τις πιο δύσκολες εβδομάδες αυτή που διανύει ο Παναθηναϊκός και η ήττα στον πρώτο προημιτελικό του Κυπέλλου από τον ΠΑΟΚ σίγουρα δεν αποτελεί τον βασικό λόγο, απλά συμβάλλει στο μέτρο που της αναλογεί, καθότι το Κύπελλο αποτελεί έναν από τους φετινούς στόχους των πρασίνων.
Οι δύο επόμενες συναντήσεις με την ομάδα της Θεσσαλονίκης είναι σημαντικές, δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε τα προφανή. Το κάθε άτυχο αποτέλεσμα επαναφέρει όλα τα κρυμμένα “γιατί” που η επιτυχία με τόση επιμέλεια κρύβει. Δεν είναι η ώρα εν μέσω τόσο σημαντικών αγωνιστικών υποχρεώσεων να εξαπολυθούμε σε ένα παράλογο κυνήγι μαγισσών. Αυτά συνέβαιναν τον 16ο και τον 17ο αιώνα όταν οι μάγισσες θεωρούνταν συνεργοί του Διαβόλου και συνδέονταν με κάτι το βέβηλο και το μη ανθρώπινο, κάτι σαν τα αποτελέσματα του Παναθηναϊκού στον πρώτο γύρο ας πούμε. Η ανάπτυξη των επιστημών και ο ορθολογισμός βοήθησαν στην καλύτερη κατανόηση των όσων μας περιβάλλουν και ευτυχώς για όλους η ανθρώπινη σκέψη άρχισε να ξεκαθαρίζει. Εκείνο που δεν πρέπει να χαθεί λοιπόν, είναι η καθαρή σκέψη έστω κι’ αν αυτό είναι εις βάρος των τωρινών αποτελεσμάτων.
Υπάρχουν δεκάδες ερωτηματικά που έχουν λόγο ύπαρξης: οι πολύ λίγες επιλογές που προσφέρει το σημερινό ρόστερ της ομάδας, η μη επαρκής αξιοποίηση του υπάρχοντος υλικού, η κατώτερη του αναμενομένου προσφορά, τουλάχιστον ως τώρα, ορισμένων νέων παικτών, η κακή αγωνιστική κατάσταση κάποιων άλλων, η αργοπορία ενίσχυσης και πιστέψτε με αυτή η παράγραφος μπορεί να γίνει σελίδα(δες). Όλα αυτά έχουν ήδη γραφεί και αναλυθεί, συγκροτημένα η υπερβολικά, επαρκώς. Εκείνο όμως το ερώτημα που κατά την γνώμη μου μένει αναπάντητο είναι το εξής: Παιδιά, ποιος ακριβώς ήταν ο στόχος μας φέτος;
Δεν είναι ερώτημα ρητορικό, που συνοδεύει κάποιο μνημόσυνο, αλλά ουσιαστικό μια και κάθε στόχος προϋποθέτει και την ανάλογη προετοιμασία. Ακούω κάθε φορά, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προσοχή, τις δηλώσεις του Ιβάν, αφού όπως έχουμε ξαναπεί δεν υπάρχει άλλος δίαυλος επικοινωνίας με την διοίκηση, προσπαθώντας από κάθε λέξη να καταλάβω ποιο θα είναι το παρόν αλλά κυρίως το μέλλον της ομάδας. “Παίζουμε στα όρια μας” δήλωνε την προηγούμενη εβδομάδα μετά από το νικηφόρο πέρασμα της ομάδας στα Γιάννενα. Με έκφραση προσώπου δοκιμασμένη από το άγχος και την πίεση, που τον καθιστούν σχεδόν ανέκφραστο, με αυτή την πρόταση τα είπε όλα. Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι στην αρχή του πρωταθλήματος στόχος της ομάδας ήταν ο τίτλος. Η πολύ καλή δουλειά που έγινε πέρυσι, η σοβαρότητα και η συγκέντρωση που έδειξε η ομάδα και φυσικά η εύνοια της τύχης, που πάντα και όλοι χρειαζόμαστε, δημιούργησαν ένα μικρό θαύμα. Το αποτέλεσμα κέρδισε την προσοχή και τον θαυμασμό, όλων των υγιών ποδοσφαιρικά σκεπτόμενων φιλάθλων, επειδή ακριβώς δεν στηρίχτηκε σε καμμιά οικονομική υπέρβαση παρά μόνο σε πλάνο και δουλειά. Αφορμή για να γραφεί ένα νέο εγχειρίδιο για το πως δημιουργούνται οι ομάδες.
Αν συμφωνήσουμε λοιπόν στο ότι δεν αποτελούσε αρχικό στόχο ο τίτλος, η λογική λέει ότι οι προσδοκίες αφορούσαν την αγωνιστική και βαθμολογική άνοδο και φυσικά την επιστροφή των πρασίνων στην διεκδίκηση τίτλων. Ήταν η ώρα, να αφήσουμε στο παρελθόν τις θλιβερές διψήφιες διαφορές, από τον πρώτο της βαθμολογίας, ήδη από τον Γενάρη. Επίσης, σαν στόχος ίσως θα μπορούσε να θεωρηθεί η δεύτερη προνομιακή θέση που φέτος δυνητικά οδηγεί στο Champions League. Μην ξεχνάμε φυσικά και το Κύπελλο που αποτελεί πάντα έναν τίτλο. Τέλος.
Μετά την διακοπή του πρωταθλήματος οι σειρήνες άρχισαν με το γλυκό τραγούδι τους, το +8, να χαϊδεύουν τ’ αυτιά του οργανισμού Παναθηναϊκός προβάλλοντας του το “Να η ευκαιρία”, την πρώτη εκπομπή για talent show που προβλήθηκε στην ελληνική δημόσια τηλεόραση μεταξύ 1977 και 1983. Κακά τα ψέματα, είναι μια γλυκιά μουσική που όλους μας συνεπήρε, και όποιος το αρνηθεί μάλλον θα ψεύδεται.. στον εαυτό του. Βλέπω μπροστά μου τον Ιβάν, σαν άλλος Οδυσσέας, να είναι δεμένος στο κατάρτι της πράσινης τριήρους προσπαθώντας να παραμείνει πιστός στην φιλοσοφία του αποφεύγοντας τους πειρασμούς, όμως και γι’ αυτόν η μουσική του τίτλου είναι ένα “ποθητό” μαρτύριο. Τι θα γίνει τελικά; Ωωπ! Όπως θα έλεγε και ο Νιόνιος στους Αχαρνής “ Εδώ ο μουσικός σηκώνει τα χέρια. Το μόνο που θέλει ο μουσικός είναι το έργο. Συγχωρείστε τον για την αδυναμία του”.
Την προηγούμενη φορά που ένας προπονητής, ο Ιταλός Andrea Stramaccioni, έπεισε τον εργοδότη του ότι το πρωτάθλημα είναι μια ρεαλιστική προοπτική, ευθέως ανάλογη, των επενδύσεων θυμόσαστε πως κατέληξε; Σήμερα βέβαια τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, ο “δύστυχος” προπονητής των πρασίνων μαθημένος στο σιγανά και ταπεινά, στις λίγες μεταγραφές, στην αποφυγή ανισορροπιών κάθε είδους, νοιώθει την ανάγκη κάτι να κάνει, κάπως να κυνηγήσει τ’ όνειρο που, τι τραγωδία, ο ίδιος έθρεψε και καλλιέργησε. Την Κυριακή ο κόσμος, ότι και να γίνει, θα τον αγκαλιάσει εκ νέου, θα του δείξει την αγάπη του και θα φωνάξει το όνομα του κι’ αυτό για τον Ιβάν δεν μετατρέπεται σε αυταρέσκεια αλλά σε ευθύνη.
Η σύγχυση των στόχων και των ιδεών πιστεύω ότι είναι ένας κίνδυνος πολύ μεγαλύτερος από την αγωνιστική ήττα. Όταν ξέρεις τι θες, όλα είναι πιο εύκολα και κατανοητά, όταν αντίθετα μπερδεύεσαι και λες: ναι καλό αυτό αλλά μήπως να δω και το άλλο; Τότε αρχίζουν τα θέματα.
Για το παιχνίδι της Κυριακής τα γνωρίζουμε σχεδόν όλα. Όλα πάλι θα κριθούν σε μια λεπτομέρεια, ένα δοκάρι, μια καθυστερημένη παρέμβαση δευτερολέπτων, μια σπίθα που μπορεί να κάνει τα πάντα εύκολα η αδύνατα. Η απόσταση ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία και στην ζωή αλλά και στο ποδόσφαιρο είναι αφάνταστα κοντινή…
