κριτική η [kritikí] Ο29 : 1. η τεκμηριωμένη κρίση που εκφέρεται ως αξιολόγηση έργων πνευματικής δημιουργίας 2. επισήμανση λαθών, αδυναμιών κτλ. ~. [λόγ. < γαλλ. critique
Τούτη η λέξη είχε ξεχαστεί από αρκετούς στο διάστημα της παρουσίας του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Ακόμα και στο – αρκετά προβληματικό – ξεκίνημα του Σέρβου τεχνικού στο Τριφύλλι, όπου οι Πράσινοι έσπασαν όλα τα αρνητικά ρεκόρ και έχαναν από τον κάθε πικραμένο, ο Ιβάν… ήξερε. Ο Ιβάν δεν δεχόταν κριτική. Μόνο πινέλα δεν είχαν βγάλει για να ζωγραφίσουν “αγιογραφία” του Σέρβου προπονητή. Και αυτή η “ασυλία” από μεγάλη μερίδα, αποδείχθηκε τελικά ένα μεγάλο πρόβλημα το οποίο γιγαντώθηκε. Γιατί η “προστευτική γυάλα” ήταν αυτή που έκρυψε από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς την σκληρή ποδοσφαιρική πραγματικότητα.
Ξέρετε τι κάνουν οι ίδιοι (γνωρίζετε ποιοι είναι) στον πρώτο μήνα του Φατίχ Τερίμ στην τεχνική ηγεσία των Πράσινων; Τα… κοράκια ή αν προτιμάτε τους γυπαετούς οι οποίοι από την αρχή έχουν μετατρέψει τον Τούρκο τεχνικό σε ένα σύγχρονο “Προμηθέα” και του τρώνε κάθε μέρα το “συκώτι”.
Προφανώς και δεν δίνουν καμία πίστωση χρόνου σε ένα τεχνικό με δεδομένη προπονητική αξία, αλλά του “πριονίζουν” και την καρέκλα από την πρώτη μέρα. Γιατί αυτοί που δεν τόλμησαν να ασκήσουν έστω καλόπιστη κριτική στον Γιοβάνοβιτς, ο οποίος έκανε αρνητικό ρεκόρ ηττών στην ιστορία του Παναθηναϊκού, αποκλείστηκε από Κύπελλο και Ευρώπη και έχασε το πρωτάθλημα μέσα από τα χέρια του, αλλά και τη φετινή πρόκριση από το… τσεπάκι του, θυμήθηκαν ότι ο Τερίμ έπρεπε… χθες να έχει πετύχει σε όλα.
Ούτε το ένα είναι σωστό, ούτε το άλλο. Μιλάμε για τα δύο άκρα ενός σκοινιού που κοντεύει πλέον να σπάσει. Ναι, ο Τερίμ είναι μόνος του σχεδόν απέναντι σε όλους! Ο Τούρκος τεχνικός κουβαλάει ένα βάρος τεράστιο στις πλάτες του και καλείται να φτάσει μέχρι τον τερματισμό και να αποδείξει τι στα 70 του χρόνια και μετά από ένα ευρωπαϊκό τίτλο και άλλους δεκαπέντε εγχώριους; Ότι είναι καλός προπονητής; Ότι μπορεί να κουμαντάρει ένα καράβι που έμπαζε νερά;
Ξέρετε, ο Τερίμ δεν είναι ούτε Πογιάτος, ούτε Μπόλονι, ούτε… Γιοβάνοβιτς. Το my way του Τούρκου προπονητή ήταν αυτό που τον οδήγησε σε επιτυχίες και το winning spirit που έχει καλλιεργήσει μέσα του, αυτό που άλλαξε το status των ομάδων που προπόνησε στο παρελθόν και κυρίως αυτό της αγαπημένης του Γαλατάσαράι.
Έχει κάνει λάθη ο Τερίμ. Φυσικά. Έχει υπεραυτοπεποίθηση (η οποία έχει εξήγηση) και ενδεχομένως περισσότερη από την αναγκαία προπονητική τόλμη; Ναι. Αλλά δεν βλέπει τον Παναθηναϊκό ως “πειραματόζωο”, ούτε κρύβεται πίσω από δικαιολογίες.
Αν ήθελε να καλυφθεί, θα έβαζε μπροστά την πραγματικότητα των πολλών τραυματισμών και απουσιών και θα είχε… ηρεμήσει. Άλλωστε ο Τερίμ είναι “μάστορας” και στα λόγια. Δεν το έκανε, γιατί γνωρίζει και τις δικές του δυνατότητες, αλλά και αυτές της ομάδας του. Και αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι να αλλάξει τη νοοτροπία της ομάδας του κατά κύριο λόγο και όχι μια… απογιοβανοποίηση όπως πολλοί νομίζουν και θεωρούν ότι συμβαίνει το τελευταίο διάστημα.
Οι μεταγραφές έγιναν για να καλυφθούν βασικές ανάγκες και για να κλείσουν “τρύπες”, ενώ επιχειρείται σταδιακά και μια ελληνοποίηση του Παναθηναϊκού, ο οποίος για λόγους που ο Γιοβάνοβιτς κάποια στιγμή θα πρέπει να εξηγήσει, είχε πάρει μια διαφορετική “ρότα” τα τελευταία χρόνια.
Το λιγότερο άδικο είναι για τον Τερίμ να δέχεται μια συντονισμένη επίθεση για λόγους που είναι εύκολα κατανοητοί και ξεκάθαρη έλλειψη σεβασμού απέναντι σε ένα προπονητή που έχει γράψει ιστορία στο τουρκικό, αλλά και ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.
Ασφαλώς και ο Τερίμ θα κριθεί από τα αποτελέσματα. Άλλωστε έκανε το “λάθος” να σηκώσει τόσο ψηλά τον πήχη, όσο κανένας άλλος στο παρελθόν. Λίγη υπομονή λοιπόν, προτού σε αιώνια βασανιστήρια και “δεθεί” στον Καύκασο.
