Πέρυσι, ακόμα και με την κατάρρευση του δευτέρου γύρου, ο Παναθηναϊκός έδειχνε να έχει αποκτήσει μία προοπτική. Όχι αυτή που αρμόζει στην ιστορία του και την οποία αδυνατεί να διεκδικήσει εξαιτίας της πολιτικής του ιδιοκτήτη. Όμως, διαφαινόταν ένα πλάνο που στηριζόταν σε ταλαντούχους νεαρούς Έλληνες, που δημιουργούσε προσμονή και που είχε την αποδοχή της πλειονότητας του κόσμου.
Φέτος, ακόμα χειρότερη από την πενιχρή βαθμολογική συγκομιδή, ακόμα πιο άσχημη από την απόδοση της ομάδας, είναι η απόγνωση. Διότι οι οπαδοί αδυνατούν να δουν κάτι, έστω και ένα ψήγμα… ελπίδας. Το φθινόπωρο του 2018, ο Μπουζούκησ, ο Χατζηγιοβάνης, ο Μαυρομάτης, ο Εμμανουηλίδης, ο Καμπετσής, ο Σέχου, ο Χατζηθεοδωρίδης “γεννούσαν” αισιοδοξία και έβαλαν αρκετούς στη διαδικασία να πάνε στο ΟΑΚΑ, να ευχαριστηθούν ποδόσφαιρο και να χαμογελάσουν, πάντα με επίγνωση ότι δεν παρακολουθούν τον κανονικό Παναθηναϊκό. Ωστόσο, το θέαμα ήταν θελκτικό, έστω και με παράδοξο τρόπο.
Αυτό πρέπει να ξαναδώσουν στον Παναθηναϊκό ο Νταμπίζας και ο Δώνης: ένα σχέδιο που θα έχει όραμα. Προφανώς και εφαρμόζουν έναν σχεδιασμό και είναι γεγονός ότι το καλοκαίρι, υπήρχαν θετικοί οιωνοί για κάτι όμορφο. Ωστόσο, στην πράξη τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να αποκτήσει και πάλι προοπτική, μακροχρόνια μεν (γιατί ο Νταμπίζας και ο Δώνης δεν θα λύσουν το κυριότερο πρόβλημα του Συλλόγου), αλλά αναγκαία δε.
Ο Παναθηναϊκός αυτή την εποχή απωθεί τον κόσμο του και χρειάζεται να αλλάξει. Πρέπει να τον προσελκύσει κοντά του, να γίνει δελεαστικός. Επαναλαμβάνουμε στο μέτρο του δυνατού, γιατί η παρεμβατική ικανότητα των Νταμπίζα και Δώνη είναι περιορισμένη και συγκεκριμένη. Ωστόσο, έχουν την ικανότητα να δημιουργήσουν ένα πιο παραγωγικό σύνολο απ’ αυτό των πρώτων αγωνιστικών και επιβάλλεται να τα καταφέρουν.
