Σε ποιο βιβλίο του ποδοσφαίρου υπάρχει ως αξίωμα πως όταν δεν είσαι καλός πρέπει να διαμορφώνει η διαιτησία το αποτέλεσμα;
Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Έγινε με τον Βόλο, έγινε με τον Αστέρα Τρίπολης, έγινε με τον ΟΦΗ, ξανάγινε με τον ΠΑΟΚ, ο οποίος τα τελευταία χρόνια απολαμβάνει διαιτητική στήριξη στα ματς με τον Παναθηναϊκό λες και είναι η… Ρεάλ Μαδρίτης. Επειδή, όμως, για να φτάσει τους τίτλους της Ρεάλ χρειάζεται, με ένα πρόχειρο υπολογισμό, χίλια χρόνια δεν μπορεί άλλο να γίνει ανεκτή αυτή η κατάσταση.
Στη χρονιά που έπρεπε η διοίκηση του Παναθηναϊκού να έχει πάρει τα μέτρα της, ώστε αυτά τα φαινόμενα να εκλείψουν (διότι «τρέχουν» και άλλα ζητήματα εντός του συλλόγου, όπως το γηπεδικό, όπου απαιτείται ηρεμία και καθαρό μυαλό, ενώ ο ευρωπαϊκός αφανισμός είναι κοντά αν δεν βγει το Τριφύλλι και φέτος Ευρώπη), έγινε συμβόλαιο ενός έτους σε προπονητή. Δίχως τεχνικό διευθυντή, με μηδενικό προγραμματισμό στις μεταγραφές και τον κάθε Τρεϊμάνις, Καραντώνη ή όποιον άλλο να καταστρατηγεί τον ρόλο του διαιτητή σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι.
Αφού είναι πέναλτι, τι να κάνουμε;
Ορισμένοι εκ των καθηγητών διαιτησίας, που είναι λίγο χειρότεροι από τους ειδικούς τηλεεπιστήμονες οι οποίοι εδώ και δύο χρόνια δεν έχουν πετύχει γάιδαρο στα δύο μέτρα σε εποχή υγειονομικής κρίσης, δεν μπορούν να αλλάξουν αυτό που τα μάτια μας είδαν. Έβαζαν δυναμόμετρο στην αγκωνιά του Μανιάτη στον Περέα, τον Σεπτέμβριο του 2019, στη Νέα Σμύρνη και τώρα μιλάνε για… χειρόφρενα δίχως να ντρέπονται. Σε λίγο θα πουν «και τι να κάνει ο αμυντικός, να κόψει το χέρι του;» αν αυτός που τους σιτίζει το θέλει.
Ίδια φάση όπως το πέναλτι του Βιγιαφάνιες στον Μιχαηλίδη, που έκρινε το 1-3 με τον ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο (1ος γύρος), τώρα την είδαν αλλιώς. Αλλά, πλέον, δεν τους υπολογίζει κανείς και ο δικός τους διασυρμός δεν μπορεί να αποτελεί θέμα συζήτησης. Το πιθανό 0-2 στην Τούμπα έγινε 2-1, όπως το πιθανό 1-3 («πνίγηκε» καθαρό πέναλτι του Βιτάλ) στην Κρήτη έγινε 3-2. Για αυτό δεν φταίει κανένας Γιοβάνοβιτς και άπαντες πήραν τις απαντήσεις τους από τον μάγκα Βέλεθ. Ο Ισπανός έστησε τεράστιο χουνέρι, όπως ο Γιώργος Δώνης στο 2-2 του Βίντσιτς προ ετών. Περιγράφοντας ανάγλυφα τι ισχύει.
Για αυτό φταίει ο Γιοβάνοβιτς
Οι αλλαγές Αγιούμπ και Χατζηγιοβάνη είναι εκτός τόπου και χρόνου. Παίκτες «τελειωμένοι» από την ομάδα μπήκαν να βοηθήσουν, κάτω από δύσκολες συνθήκες. Λόγω λειψανδρίας, αλλά και potential. Βαρύ συμβόλαιο κουβαλάει ο ένας, ο άλλος μπορεί να πει κάποιος ότι έχει μία ακόμα ευκαιρία. Ωστόσο, υπάρχει αντίλογος. Ο Βιγιαφάνιες, κακώς, τιμωρημένος. Ο Μαουρίσιο έξω. Λούντκβιστ και Αλεξανδρόπουλος αποχώρησαν τραυματίες. Αντιμετωπίζεται αυτή η κατάσταση στα χαφ;
Επομένως, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν ευθύνεται για τις αλλαγές απόλυτα. Ευθύνεται, όμως, για την αλλαγή αγωνιστικής φιλοσοφίας που ξαφνικά αποφάσισε σε μία δύσκολη σειρά αγώνων. Ο Παναθηναϊκός που αντιμετώπιζε όλα τα ματς το ίδιο, με επιθετικότητα, πίεση παντού, τρεξίματα, και σε ρόλο πρωταγωνιστή μετατράπηκε σε μία φοβική ομάδα, η οποία στο 2ο ημίχρονο στην Τούμπα ήταν λες και περίμενε το μοιραίο αφού αδικήθηκε στο πέναλτι που δεν δόθηκε.
Ασχολείται κανείς;
Το ερώτημα έρχεται αυθόρμητα. Γίνεται να αποδέχεται ο Παναθηναϊκός την κατάσταση αυτή; Ναι, έγινε λάθος στο θέμα συμβολαίου του προπονητή. Πως να «χτίσεις» με τεχνικό, ο οποίος δεν ξέρει που θα βρίσκεται σε λίγους μήνες και δεν βλέπει, ενδεχομένως, τον εαυτό του στην ομάδα; Ναι, ο μεταγραφικός σχεδιασμός υπήρξε ανύπαρκτος, ζήτημα που σχετίζεται με την απουσία τεχνικού διευθυντή και με το συμβόλαιο του προπονητή. Με το διαιτητικό «τσίρκο» κάθε αγωνιστικής, όμως, δεν ενοχλείται κανείς; Γενικά, υπάρχει κάποιος που να ασχολείται σοβαρά με το μείζον αυτό θέμα;
ΥΓ: Ευχή και ελπίδα να μην πάθει ο Βέλεθ ό,τι και ο Δώνης, όταν τόλμησε στο ίδιο γήπεδο να πει δημόσια «δεν αντέχω άλλο» (ο καθένας με τον τρόπο του βέβαια).
