Ώστε είναι απίστευτος κόουτς ο τρόπος που χάνει ο Παναθηναϊκός. Και για αυτό, ποιος ευθύνεται;
Η απάντηση στο ρητορικό ερώτημα δεν αφορά, βεβαίως, μόνο τον προπονητή. Δεν ευθύνεται αποκλειστικά αυτός για τον απίστευτο, πράγματι, τρόπο που χάνει βαθμούς ο Παναθηναϊκός στην ελληνική επαρχία. Για την ακρίβεια η παθογένεια αυτή αναπτύχθηκε επί εποχής Γιάννη Αναστασίου, του προπονητή που τον κέρδισε στο Αγρίνιο.
Τότε, όμως, τα πράγματα ήταν πολύ αλλιώς. «Μεθυσμένος» από τη λευτεριά, ο Παναθηναϊκός έχανε τέτοια ματς και δεν άνοιγε μύτη. Τερμάτιζε στο -20 από τον Ολυμπιακό και δεν έτρεχε κάτι. Πλέον, όμως, μετά από τόσα χρόνια κακουχία η κατάσταση είναι μη διαχειρίσιμη. Στην εκτός έδρας βαθμολογία, το Τριφύλλι είναι 9ο με 10β. συγκομιδή. Μετράει 10 ήττες, τις περισσότερες στην πρώτη 8άδα της βαθμολογίας (11, πχ, έχει ο 11ος Ιωνικός).
Ντέρμπι στην ελληνική επαρχία
Όλο αυτό το διάστημα, ο Παναθηναϊκός μπήκε στη διαδικασία να ανοίγει rivalries με τη Λαμία, τον ΠΑΣ Γιάννινα, τη Λάρισα, τον Αστέρα Τρίπολης και πάει λέγοντας. Η εποχή των… τρακτέρ στο μεγαλείο της! Δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα. Δεν είναι οι αποκλεισμοί από το Κύπελλο και το αγωνιστικό δικαίωμα που σταθερά δίνεται στις μικρομεσαίες ομάδες του Πρωταθλήματος να πιστεύουν ότι μπορούν να κερδίσουν.
Όποιος έχει πάει, αυτό το διάστημα, έστω σε ένα παιχνίδι εκτός έδρας γνωρίζει την αντιπάθεια που συναντάει ο Παναθηναϊκός όταν επισκέπτεται συγκεκριμένα γήπεδα. Σε ένα περιβάλλον που για να σέβονται πρέπει να σε φοβούνται, αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά, ο Παναθηναϊκός αποτελεί ομάδα βγαλμένη από τα πιο υγρά όνειρα των ομάδων αυτών. Τούτο αποτελεί φυσική συνέπεια της σμίκρυνσης, που έχει υποστεί σε όλα τα επίπεδα. Στα καλά χρόνια, πλήρους αποδοχής του Αλαφούζου, όποιος το έλεγε αυτό αποτελούσε εχθρό του συλλόγου. Ας τα λουστεί τώρα…
Αλήθεια κόουτς, το σκέφτηκες πολύ;
Η κριτική στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς αφορά συγκεκριμένες παραμέτρους. Η μεγάλη προσωπική διαφωνία με την επιλογή του είναι η απόφαση για μονοετή συνεργασία. Χωρίς τεχνικό διευθυντή, χωρίς προοπτική για το μέλλον, χωρίς έγκαιρες μεταγραφές. Επιλογή του προπονητή και της διοίκησης, σε μία σεζόν η οποία αν δεν βρει τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη θα μιλάμε για οριστικό αφανισμό. Σε μία σεζόν στην οποία παίζεται το γηπεδικό και δεν έπρεπε να δίνεται το παραμικρό δικαίωμα. Ούτε επίτηδες…
Σε ένα καθοριστικό ματς, ο Γιοβάνοβιτς – που έχει βελτιώσει τον Παναθηναϊκό, τον έχει κάνει να παίζει κυριαρχικό και όμορφο ποδόσφαιρο, που γενικά έχει δουλέψει πολύ ο Σέρβος – αποφάσισε να αφήσει στον πάγκο τούς καθοριστικούς στα προηγούμενα παιχνίδια Παλάσιος και Ιωαννίδη. Για τον Αργεντινό υπάρχει το άλλοθι της κόπωσης, αφού παίζει μήνες μπάλα σε Αργεντινή και Ελλάδα.
Ακόμα και η επιλογή του Καρλίτος να εκτελέσει το καθοριστικό πέναλτι είναι αμφιλεγόμενη, τη στιγμή που ο Ισπανός διανύει το χειρότερο διάστημά του στη σεζόν και είχε χάσει πόντους στην αξιολόγηση του προπονητή. Να γίνεται αλλαγή στο 83’ ο Βιγιαφάνιες για να μπει ο Κουρμπέλης, προφανώς για να κρατηθεί το… 1-0! Για την επιλογή του Σάρλια για την 11άδα, μετά από δύο μήνες και βάλε, δεν υπάρχει αγωνιστική μομφή γιατί ο Κροάτης δεν ευθύνεται για την ήττα, σκόραρε γκολ που αμφιλεγόμενα δεν μέτρησε και γενικά έχει φάει το ανάθεμα δίχως να φταίει.
Να μην ξέρει τι να κάνει την μπάλα…
Η απουσία καθαρόαιμου φορ, γκολτζή, στοιχίζει και θα στοιχίζει όσο δεν καλύπτεται. Φάνηκε τι μπορεί να γίνει και πως μπορεί να αναδειχθεί το παιχνίδι του Παναθηναϊκού, όσο ο Ιωαννίδης μακιγιάρει το κενό (πχ με τη Λαμία στη Λεωφόρο). Για μία ακόμα χρονιά, οι Πράσινοι αποφάσισαν με ημίμετρα να καλύψουν το κενό. Με αποτέλεσμα να έχουν εμφανή βελτίωση στο παραγωγικό/δημιουργικό κομμάτι, αλλά να χωλαίνουν στην εκτέλεση.
Η χρονιά μπαίνει σε ένα σημείο καμπής, όπου αν δεν έρθει το Κύπελλο – ένα τρόπαιο δηλαδή – το ποτήρι θα ξεχειλίσει. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Δεν υπάρχει η απάντηση, ειλικρινά. Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να βρίσκεται άλλο σε αυτή τη κατάσταση. Δεν γίνεται άλλο να αδικεί τον εαυτό του, να έχει κάνει τον κόσμο του να νιώθει αποστροφή για την ομάδα. Δεν μπορεί να μην υπάρχει ελπίδα για επιστροφή στην κανονικότητα της Ευρώπης και των τίτλων. Δεν αντέχεται αυτό…
