Ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά την αγάπη του για τον Παναθηναϊκό. Προφανώς, στον τρόπο που αγαπάει τον Σύλλογο παίζουν ρόλο ο χαρακτήρας του, τα βιώματα του, η κουλτούρα του και οι επιρροές του. Βέβαια, υπάρχουν κατεστημένες νοοτροπίες στην Ελλάδα που είναι δύσκολο να αλλάξουν. Για παράδειγμα, είναι γεγονός ότι ο Έλληνας παθιάζεται με την ομάδα του, αλλά καίγεται να βρεθεί δίπλα της όταν νικά και κατακτάει τίτλους. Αντίθετα, συχνά στα δύσκολα προτιμά να δηλώνει “απών”.
Ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός βιώνει μία πολύ δύσκολη περίοδο και το μέλλον του προμηνύεται δυσοίωνο. Ακόμα πιο δύσκολο από το Μνημόνιο, είναι η έλλειψη ελπίδας. Οι φίλοι του Τριφυλλιού δεν έχουν προσδοκίες, γιατί αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει άμεση λύση για το ιδιοκτησιακό της ΠΑΕ. Οπότε, η απογοήτευση μεγαλώνει περισσότερο και φτάνει στην απελπισία.
Όπως γράφτηκε στον πρόλογο, ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τη σχέση του με τον Παναθηναϊκό. Οι περισσότεροι προτιμούν να απέχουν από το ΟΑΚΑ και το αιώνιο ντέρμπι οδεύει προς αρνητικό ρεκόρ εισιτηρίων. Μερικοί θα διαδηλώσουν το μεσημέρι της Κυριακής και θα απαιτήσουν την αποχώρηση του Αλαφούζου. Άλλοι, εμφανώς οι λιγότεροι, σκέφτονται να συμπαρασταθούν στον Γιώργο Δώνη και στους παίκτες του, στην εξαιρετικά δύσκολη αποστολή τους εναντίον του Ολυμπιακού.
Ωστόσο, σε όλα υπάρχει ένα όριο. Ποιο είναι αυτό; Η πρόκληση επεισοδίων. Ο οπαδός του Παναθηναϊκού έχει το δικαίωμα να μην έρθει στο γήπεδο, να οργανώσει συλλαλητήριο και να διαμαρτυρηθεί, να μην ασχολείται καν. Όμως, είναι αδιανόητο ένας άνθρωπος ο οποίος αγαπάει τον Παναθηναϊκό να σκέφτεται ότι θα πετύχει κάτι με παρεκτροπές στο κυριακάτικο ντέρμπι. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι τίποτα θετικό δεν βγήκε από έκτροπα. Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός μπορεί να πέσει και άλλο, γιατί εσφαλμένοι πολλοί πιστεύουν ότι τώρα βιώνουν τον… πάτο στο ποδόσφαιρο.
