Το 1983, ο Διονύσης Σαββόπουλος παρουσίαζε τα “Τραπεζάκια έξω” έναν δίσκο που πέραν της επιβεβαίωσης της προσωπικής του πλέον αισθητικής στην δημιουργία, του χάρισε και εμπορική επιτυχία. Μέσα σ’ αυτό τον διπλό δίσκο υπήρχε και ένα τραγούδι που οι πιτσιρικάδες της εποχής λάτρεψαν: Το Χειμώνα ετούτο. Ακούγοντας την πρώτη στροφή και βάζοντας στην θέση του Χειμώνα την λέξη Γενάρη είδα μπροστά μου την τωρινή εικόνα του Παναθηναϊκού:
Τον χειμώνα (Γενάρη) ετούτο
άμα τον πηδήσαμε
Γι’ άλλα δέκα χρόνια
άιντε καθαρίσαμε
Μια φορά ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, τρεις φορές ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ και ενδιάμεσα δυο φορές τον ΑΤΡΟΜΗΤΟ που μόνο αμελητέα αγωνιστική περίπτωση δεν αποτελεί. Και μετά, αν όλα πάνε καλά (απορώ με όλους όσους συνεχίζουν να χρίζουν φαβορί τον Παναθηναϊκό για την συνέχεια στον θεσμό του Κυπέλλου) ξανά ΠΑΟΚ. Όλα αυτά συμβαίνουν με έναν προπονητή που βρίσκεται μόλις ένα μήνα στην ομάδα, κατά συνέπεια την μαθαίνει ακόμα, εν μέσω αλλαγών σε μέθοδο εκγύμνασης και τραυματισμών που προκάλεσε η αύξηση της καθημερινής έντασης, και εν τέλει εν μέσω των ανακατατάξεων που επήλθαν με την άφιξη των νέων πέντε παικτών που αποκτήθηκαν.
Είναι απολύτως λογικό να επικρατεί ένα χάος στην οργάνωση και την σκέψη της προπονητικής ομάδας. Καλούνται να πάρουν αποφάσεις για σημαντικά παιχνίδια όταν δεν έχουν δει ακόμα όλους τους παίκτες, εξαίρεση οι Μάγκνουσον και Πάλμερ Μπράουν, να αγωνίζονται χωρίς προβλήματα και χωρίς ειδικές συνθήκες. Τον Παλάσιος για παράδειγμα ο Φατίχ Τερίμ δεν τον έχει δει ακόμη αγωνιζόμενο. Σαφώς και το πρόγραμμα δεν στάθηκε γαλαντόμο με το τριφύλλι αλλά και λιγότερο απαιτητικό να ήταν πάλι θα εμπεριείχε τις ίδιες δυσκολίες, μόνο που επί του παρόντος τα αποτελέσματα έχουν τεράστια σημασία. Σκεφτείτε σε δύο εβδομάδες ο Παναθηναϊκός να είναι στο – 6 από την κορυφή και εκτός Κυπέλλου, ένα σενάριο καταστροφικό μεν αλλά καθόλα δυνατόν.
Πίεση και χρόνος δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στο επιτελείο του Τούρκου προπονητή. Είναι βέβαιο ότι κάποιο πλάνο έχει στο μυαλό του. Η απόδοση των Πρασίνων εναντίον της ΑΕΚ είναι ένα σημείο αναφοράς, η συνέχεια για διαφόρους λόγους δεν μπορεί να μας διαφωτίσει σε τίποτα. Και στο κάτω κάτω εάν δεν έβαζε τους νεοαποκτηθέντες να αγωνιστούν εναντίον του Ατρομήτου πότε θα το έκανε;
Απλά, δεν είναι μόνο το Πρωτάθλημα που ζητά ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού από τον Φατίχ Τερίμ αλλά ταυτοχρόνως και ένα θαύμα, την συμπίεση του χωροχρόνου. Σ’ αυτή την περίπτωση μάλλον δεν μπορεί να βοηθήσει ο Αλλάχ παρά μόνο ο Αϊνστάιν με την σχετικότητα του. Ότι και να δούμε λοιπόν στην διάρκεια αυτού του τόσου απαιτητικού μήνα για το τριφύλλι ας μην το πάρουμε τοις μετρητοίς, θα εξυπηρετεί κάποιους ειδικούς σκοπούς… Το μόνο που θα ενδιαφέρει μέχρι τις 4 Φεβρουαρίου θα είναι η σούμα των βαθμών και η παρουσία η όχι στο Κύπελλο. Άμα και τον πηδήσαμε τον Γενάρη θα έχουμε πιθανόν την ευκαιρία να γνωρίσουμε κάποιες από τις ιδέες του Τερίμ για αυτόν τον νέο Παναθηναϊκό που ανοικοδομείται..
Στον ορυμαγδό των καταιγιστικών αλλαγών υπάρχουν κάποιες νότες που μόνο εύηχα ηχούν και ταυτοχρόνως γεμίζουν αισιοδοξία τους φιλάθλους των Πρασίνων. Παρακολουθώντας την Τετάρτη το βράδυ τον τρόπο που μοίραζε το παιχνίδι ο Μπακασέτας, τις συνεργασίες που, με μια μόνο προπόνηση, προσπαθούσε να επιτύχει νοιώθεις ότι κάτι όμορφο έρχεται. Βλέποντας τον Αϊτόρ που αρχίζει να ξαναβρίσκει κάτι από την χαμένη σπιρτάδα του, τον Μαντσίνι που παρά την κόπωση ανήκει στην ίδια νοοτροπία αντίληψης του παιχνιδιού, καταλήγεις στο συμπέρασμα πως αυτή η ομάδα το μόνο που πρέπει να βρει είναι ο τρόπος να αγοράσει χρόνο…
Δεν γνωρίζω εάν ο Φατίχ Τερίμ καταφέρει να ανεβάσει την αγωνιστική ένταση των παικτών του και να επενδύσει εκεί, θεωρώ όμως ότι ποιοτικά οι Πράσινοι ανέβηκαν αισθητά και αν καταφέρουν να ενσωματώσουν το δυνατόν γρηγορότερο το αριστερό στόπερ Βίκτορ Ούγκο στο παιχνίδι τους τα αποτελέσματα δεν θα αργήσουν να φανούν.
Πέραν των άλλων ο Φατίχ Τερίμ πρέπει να λύσει κι’ ένα πρόβλημα που κληρονόμησε από τον προκάτοχο του και έχει να κάνει με την μετάβαση σε θέση άμυνας. Ιδίως το δεύτερο τέρμα που σημείωσε ο Ατρόμητος είναι αντιγραφή πολλών άλλων που έχει δεχθεί φέτος ο Παναθηναϊκός. Ας βρεθεί επιτέλους αυτή η ισορροπία που τόσο λείπει στην λειτουργία της ομάδας, σίγουρα είναι θέμα παικτών αλλά και συστήματος και συγκέντρωσης και.. και.. επείγει μία λύση.
Μιλώντας για άμυνα να σας εκμυστηρευτώ ότι εμένα πιο πολύ μου αρέσει ο Αράο με την κοτσίδα στο μαλλί, μπορεί επειδή έχει αγωνιστεί εκεί τις περισσότερες φορές; Δεν γνωρίζω, την αίσθηση μου σας ομολογώ. Στον μεσαίο χώρο κατά ένα μυστήριο τρόπο και αυτός όπως και όλοι κάποια στιγμή χάνονται, πλην του Τσέριν που αποτελεί έστω και με σκαμπανεβάσματα μια σταθερά, οι υπόλοιποι έχουν κάποιες καλές έως πολύ καλές στιγμές αλλά και διαστήματα πλήρους αφάνειας. Ίσως η άφιξη του Μπακασέτα και η ενδεχόμενη προσθήκη του Μαξίμοβιτς βοηθήσουν την εύρεση αυτής της ισορροπίας χωρίς την οποία κανένα σχέδιο δεν είναι εύκολο να πετύχει.
Έτοιμοι για την Τούμπα, όπου οι Πράσινοι καλούνται να αντιμετωπίσουν την πλέον φορμαρισμένη ομάδα του Πρωταθλήματος. Στα πλεονεκτήματα τους αυτή την φορά είναι ότι ο Λουτσέσκου δεν ξέρει τι να περιμένει, αυτή η ρευστότητα στην σκέψη του Φατίχ Τερίμ που οφείλεται στα όσα ήδη αναλύσαμε, καταλήγει να είναι κι’ ένα σημείο αιφνιδιασμού. Αυτός, από την άλλη, την ομάδα της Θεσσαλονίκης είχε τον χρόνο να την μελετήσει, εκπλήξεις δεν υπάρχουν.
Θα είναι ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι και η ήττα από τον Ατρόμητο ίσως να έφτασε την σωστή στιγμή έστω και αν το τίμημα μπορεί να αποδειχθεί πολύ ακριβό. Καιρός ήταν να σβήσουν τα φώτα της γιορτής και οι πανηγυρισμοί κάθε είδους, τίποτε δεν κατακτάται μόνο με επικοινωνιακούς παιάνες και χωρίς σκληρή δουλειά. Να κλείσουμε με τον θεσσαλονικιό Διονύση Σαββόπουλο λοιπόν, που πάντα από το ίδιο τραγούδι (Το χειμώνα ετούτο) γράφει:
Του Θεού η χάρη
μας φιλάει απ’ τα σουξέ
Κι ο ουρακοτάγκος
απ’ τα θεϊκά εφέ
