Θα ήταν επιπόλαιο και σφάλμα να κρίνει αυστηρά κανείς την πρώτη του Ζαχίντ. Με μόλις 45 αγωνιστικά λεπτά (στο πρώτο του φιλικό). Χωρίς να έχει προσαρμοστεί στον Παναθηναϊκό ενώ μετράει λίγα 24ωρα στο ρόστερ.
Χωρίς να ξέρει τα μικρά ονόματα των συμπαικτών του ακόμη ο Νορβηγός. Όπως το ίδιο φλύαρο είναι να αποθεώσει κανείς τον Νούνες που έβγαλε νεύρο, ηγετική διάθεση στην άμυνα και έφτιαξε ένα εξαιρετικό ντουέτο με τον (φουλ) ανεβασμένο Πούγγουρα, δείχνοντας -εν αρχής- θετικά προ μηνύματα.
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο για να διακριθείς πρέπει να έχεις ταλέντο, να αγαπάς αυτό που κάνεις, να είσαι καλός ποδοσφαιριστής και να είσαι (πλέον) και εξαιρετικός αθλητής, ώστε να προσαρμόζεσαι στις ανάγκες του physical game. Ένα τέτοιο άλμα, φαίνεται για παράδειγμα να έκανε ο Χρήστος Δώνης. Δούλεψε μόνος του, ανέβασε τις μετρήσεις του με θετικό πρόσημο.
Παρουσιάστηκε στην προετοιμασία «στεγνός» -όπως λέμε στην ποδοσφαιρική αργκό – πιο γυμνασμένος, πιο αθλητικός και όπως απέδειξε κόντρα στην Φένλο συμμάζεψε ως εξάρι σε dt την μεσαία γραμμή των «πράσινων», που είχε σοβαρά θέματα.
Ας επιστρέψουμε όμως στα νέα πρόσωπα. Όπως είδαμε με το καλημέρα, ο Δώνης κάνει πράξη τον επί χάρτου σχεδιασμό του, εφαρμόζοντας τον επί χόρτου. Δηλαδή ποντάρει σε μπαλαδόρους τύπου Ζαχίντ – Μπουζούκη , με φρέσκες ιδέες. Στην ευφυή κάθετη πάσα, ώστε να πατάει μαζί με τους γρήγορους ακραίους ( Μολό – Κολοβό) περισσότερο σε σχέση με πέρυσι στα αντίπαλα box…
Στο 4-3-3 που δοκιμάστε στο χτεσινό φιλικό, τοποθετώντας ως εσωτερικούς μέσους – σε τρίγωνο με το εξάρι σχετικά κοντά στο Βέργο – τους δύο μπαλαδόρους που διαθέτει πλέον το «τριφύλλι», ήθελε αφενός να εκπαιδεύσει το ντουέτο, ώστε να μάθουν ο ένας το παιχνίδι του άλλου αλλά και να βγουν συνεργασίες. Αφετέρου να προσθέσει το απρόβλεπτο στο παιχνίδι των «πράσινων».
Να γίνουν πιο επικίνδυνοι με την μπάλα στα πόδια. Αυτό όμως εμπεριέχει, μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη χημεία και να ανεβάσει στροφές συνολικά η ομάδα , ένα σημαντικό ρίσκο. Ειδικά όταν στο εξάρι έπαιξε με τον Αλεξανδρόπουλο (εξαιρετικός παίκτης που… έρχεται) ο οποίος υπολειπόταν σε σωματοδομή και εμπειρία από τους αντιπάλους του.
Ο Μπουζούκης είναι ανεβασμένος και εμφανώς ενδυναμωμένος. Δούλεψε σε αυτό το κομμάτι αφού ήταν τραυματίας και το εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο σωματοδομικά. Ο Ζαχίντ όπως λέμε, την «κολλάει» την μπάλα και βλέπει γήπεδο. Και οι δύο πάντως, δεν φημίζονται για τα ανασταλτικά τους προσόντα και το αδιάκοπο τρέξιμο. Και σίγουρα ο Νορβηγός για την ταχύτητα του.
Είναι και οι δυο βιρτουόζοι παίκτες και εξαιρετικοί τεχνίτες. Αυτομάτως καθίστανται ,λοιπόν, οι όποιες αλληλοκαλύψεις στη μεσαία γραμμή επιτακτική ανάγκη και ο ρόλος στη θέση 6 , κάτι παραπάνω από κομβικός, για το παιχνίδι στο χώρο. Τόσο για τον Κουρμπέλη, όσο και τον Δώνη, που περιμένουν μεταγραφικές ενισχύσεις.
Όπως δείχνει εκ πρώτης άποψης το πλάνο, κόντρα σε αντιπάλους μεγάλης εμβέλειας, με πιο γεμάτη μεσαία γραμμή σε διάταξη, στο 4-3-3 ο Παναθηναϊκός έχει «πονοκεφάλους». Με αντίπαλο την -σαφώς- πιο έτοιμη (να συνυπολογιστεί κι αυτό) και γρήγορη Φένλο, φάνηκε τουλάχιστον να χάνει το στοίχημα στο πρώτο ημίχρονο. Και να γυρίζει το έργο νε έναν ανεβασμένο Δώνη και αλλαγές στα χαφ στην επανάληψη.
Στη Super Liga – κυρίως εντός έδρας – πιθανόν με σαφώς πιο προσιτές στο παιχνίδι ταχύτητες, το «τριφύλλι» θα μπορεί να κάνει το παιχνίδι του πιο δημιουργικό και να ψάξει με μεγαλύτερη ευκολία το γκολ, έχοντας τα χαφ κοντά στο φορ. Με άμυνες που τον περιμένουν .Παίρνοντας φυσικά πάντα το απαραίτητο ρίσκο.
Ακόμη πάντως είναι νωρίς, καθώς δεν έχει σχηματιστεί ολοκληρωμένο το ρόστερ και δεν έχει δέσει το γλυκό με τα νέα πρόσωπα… Σε περίπτωση μάλιστα που αποκτηθεί εξάρι με διαφορετικά χαρακτηριστικά, το 4-3-3 μπορεί να βρει εφαρμογή με δύο αμυντικά χαφ πίσω και μπροστά σε ρόλο δημιουργικό έναν εκ των Ζαχίντ ή Μπουζούκη. Εξάλλου ο κόουτς έχει αποδείξει πως είναι ευέλικτος στη διαχείριση του ρόστερ Αν στην πορεία δεν τραβήξει αυτό το σύστημα δεν θα διστάσει να το αλλάξει ανά πάσα στιγμή για να υποστηρίξει την ομάδα.
